Ena Murray Omnibus 34. Ena Murray

pers haar lippe opmekaar. “Goed. Ek sal vir hom skryf en bedank vir sy vriendelike aanbod. Maar ek gaan dit nie aanvaar nie.”

      “Dis goed so. Wie weet, Erika, dalk vind jy nog in hierdie man ’n wonderlike korrespondent en vriend en beland jy tog op ’n dag op die Comore, of hy hier in Suid-Afrika. Bring hom dan gerus hierheen dat ons hom ook kan ontmoet.”

      Sy sug hardop en moedeloos toe mnr. Collins verdwyn. Hy is net so ’n romantikus soos sy vrou! Sy kyk teësinnig op die brief af wat al weer terug op haar spieëltafel beland het. Sy sal maar ’n paar reëls moet neerkrap, anders sal die Collinse haar nooit met rus laat nie. Teen die tyd dat hy weer kan antwoord, sal sy al terug wees in die stad. Dan kan hulle maar met die korrespondensie voortgaan.

      Maar sy het haar met haar tydsberekening vergis. Briewe na die Comore neem glad nie so lank soos sy gedink het nie. Feit bly, daar is ’n weeklikse vlug van Suid-Afrika oor Malawi na die Comore. Haar bedankingsbrief, soos sy daaraan dink, bereik sy bestemming binne ’n paar dae nadat dit gepos is, en nadat dit gelees is – hierdie keer ’n afsydige, koel, formele brief van ’n paar reëltjies, so anders as die eerste – besluit die leser anders as wat Erika gereken het hy sou doen. Hy tel nie weer die pen op nie, maar die telefoon.

      Hierdie keer staan en wag mev. Collins nie totdat sy eers terug is by die hotel nie. Nee, sy soek Erika op die strand totdat sy haar kry.

      “Genugtig, kind, ek is stokflou! Waar bly jy so lank weg?”

      Erika kyk haar verbaas aan. “Wat maak dit saak? Ek is met vakansie.”

      “Maar daar was ’n oproep vir jou.”

      “ ’n Oproep vir mý?” Sy voel haar hart ruk. Daar is net een mens wat weet waar sy haar bevind . . . En hoekom sal Japie haar nou skielik bel? Om te hoor hoe sy haar “wittebrood” geniet . . . of omdat die nuwe nooi hom onder sy jis geskop het? Sy hoop dis laasgenoemde.

      “Ek weier om enige oproepe te ontvang. Ek wil met niemand praat nie.”

      “Maar jy kan nie weier nie. Die man bel van ver . . .”

      “Hy kan van die ander kant van die aardbol af bel, ek sal nie met hom praat nie. Wanneer het hy gebel? As hy weer bel . . .”

      “Hy het nog nie gebel nie. Hy moet nog bel. Die sentrale het net laat weet jy moet vanmiddag om vieruur die oproep verwag . . .”

      “Ek is nie vieruur by die hotel nie.”

      “Ag, genugtig tog, kind! Moet tog nie so ongeskik wees nie. Dink net wat kos ’n oproep van die Comore af, en jy wil nie . . .”

      “Dis sy saak as hy sy geld wil mors. Wat? Ekskuus? Waar . . . waarvandaan kom die oproep?”

      “Van die Comore af. Die sentrale het gesê daar is ’n persoonlike oproep vanaf die Comore vir mejuffrou Erika Hough bespreek vir vanmiddag vieruur, Suid-Afrikaanse tyd. Ek het toe gesê ek sal die boodskap gee en jy sal daar wees.”

      Erika voel haar hart bollemakiesie slaan. Ag nee tog! Nie dit ook nog nie!

      En mev. Collins staan en trippel van opgewondenheid. Mens sou sweer dis sý wat Comore toe genooi is en vir wie die oproep is.

      Sy babbel opgewonde voort:

      “Ek het die sentrale toe gesê hulle moenie die oproep deursit na die hotel se tiekieboks nie, maar na ons nommer in die kantoor. Daar sal jy privaatheid hê.”

      Soveel privaatheid as wat ’n mens kan hê met twee nuuskierige ore soos dié van haar gasvrou, dink Erika met wrewel. Vir wat bel die man? Hoekom skryf hy nie liewer nie? Dis baie goedkoper. Ryk of nie ryk nie, mens mors nie geld so nie!

      Natuurlik het sy nie ’n kat se kans om daardie middag haar oproepafspraak nie na te kom nie. Die twee Collinse draai soos broeis hoenders om haar rond, en as dit net lyk of sy koers wil kry na ’n buitedeur, kom die waarskuwing: “Jy kan nêrens heen gaan nie. Onthou die oproep!”

      Tien minute voor vier doen mev. Collins haar geleide na die kantoortjie en laat Erika op die stoel agter die lessenaar neffens die telefoon sit. Sy self neem sommer op die hoek van die tafeltjie by die deur plaas.

      Kompleet asof sy my met liggaamlike geweld hier sal binnehou as ek dit sou wou waag om uit te loop, dink Erika half geamuseer, half vererg. Die blink oë kan sy behoorlik lees. Ten spyte van al die duister moontlikhede wat sy, Erika, geskilder het, klou mev. Collins steeds aan haar romantiese prentjie vas.

      Die vrou is nie reg wys nie, besluit sy. Waar sal sy, Erika Hough, wat drie weke voor haar troue deur haar bruidegom verlaat is – en ’n doodgewone bruidegom op die koop toe, as sy nou objektief aan hom dink – nou die belangstelling van ’n belangrike, skatryk, romantiese man van ’n verre eiland gaande maak, en dít deur ’n regte tranetrekker van ’n brief? Genugtig, soos mev. Collins altyd sê, sulke dinge gebeur net nie! Wanneer hierdie telefoon lui, sal sy die ou man kort en kragtig op sy plek sit, en daarna basta!

      Die telefoon lui en Erika aarsel, en dis mev. Collins wat die gehoorbuis optel en die nommer verstrek. “Ja. Ja. Hier is sy! Ek gee vir haar!”

      “Juffrou Erika Hough?”

      “Ja.” Dit klink maar bewerig. Hoekom nog met die ou man redeneer? Sit die telefoon neer en loop! “Ja, ek hou aan.”

      Daar word oor en weer tussen sentrales gesels, in Engels en in Frans, soos dit vir haar klink, en dan kom die helder stem deur: “U is deur. Praat maar.”

      “Juffrou Hough?”

      Dis ’n man se stem. Hy praat Engels en klink beskaaf.

      “Ja. Dis ek.”

      “Ek is Philippe de la Buscagne. Goeiemiddag.”

      Sy sluk. “Goeiemiddag.” Sy klink vir haarself kompleet soos ’n soet kind wat haar eerste les in goeie maniere ontvang.

      “Ek het jou tweede brief ontvang.”

      ’n Kort stilte.

      Wat wil hy hê moet ek antwoord, wonder sy. Ekskuus vra?

      “Ek kan die verandering van houding glad nie begryp nie.”

      Weer ’n kort stilte. Sy kan aan absoluut niks dink om daarop te antwoord nie.

      “Mag ek weet waarom jy skielik so ’n . . . verandering ondergaan het? Het jou gewese aanstaande skielik weer op die toneel verskyn nadat hy sy fout agtergekom het?”

      “Nee, natuurlik nie!” Dis uit voordat sy kan keer, en sy kyk boos na die kalender voor haar teen die muur.

      “In daardie geval kan ek nog minder verstaan hoekom jy my aanbod so summier en, moet ek byvoeg, byna ongemanierd van die hand wys.”

      Weer voel sy soos ’n kind wat meerderwaardig deur ’n volwasse mens oor die vingers getik word weens swak gedrag.

      Haar verstand sing soos sy probeer dink, maar dis al of daar skottelgoedwater rondspat waar gesonde, nugter verstand moet wees. “Hoe kom jy aan my . . . die hotel se telefoonnommer?” gryp sy na die eerste skuimpie wat in haar swemmende gedagtes verbykom.

      “Eenvoudig, juffrou Hough. Ek het die hotel se naam van jou briefhoof af gekry. Die res was baie elementêr. Moenie my vraag probeer omseil nie. Wat is jou werklike rede hoekom jy nie kans sien om na die Comore toe te kom nie?”

      Erika werp ’n moorddadige blik na mev. Collins wat kastig baie doenig is by ’n kabinet in die hoek, maar as haar ore net effens groter was, sou dit soos ’n olifant s’n geflap het soos sy konsentreer om nie een geluidjie te mis nie.

      “E . . . ek . . . ek het nie tyd vir rondkuier nie . . . e . . . meneer. Ek moet oor twee weke by my werk wees.” Haar stem klink ongelooflik bot in haar eie ore, en blykbaar na aan onbeskof in mev. Collins se ore, want dié swaai ’n ontstelde blik in haar rigting. Die stem aan die ander kant vertel Erika dat nog iemand dieselfde mening toegedaan is.

      “Dis geen verskoning nie. Ek het jou reeds geskryf wat jy moet doen. Bedank jou werk.”

      Êrens