Liefde in die skemering. Lizet Engelbrecht

geklink as jy.”

      Monique trek haar skouers agteruit en stap verby hom in die gang af. Oor haar skouer sê sy: “Kom, hy verpes dit wanneer iemand laat is vir ’n afspraak.”

      Matty wil nie, maar hy moet sy en Olivia se laaste gesprek nou onthou. Dis belangrik dat hy mooi helder is in sy kop oor wat sy gesê het, nou met haar seun wat voor hom gaan staan.

      “Oom Matty,” het sy begin, en hy kon die trane in haar stem hoor. “Hy’t ’n meisie. ’n Nuwe een. Amanda is haar naam.”

      “Olivia, kalmeer nou eers,” het hy gepaai. “Dis mos darem nie Joseph se eerste meisie nie. Jy behoort al toe-oë van hulle ontslae te raak. Jy het die ander dan so maklik verjaag.”

      “Ek het, ja. Maar dié Amanda-meisie is anders. Hardkoppig.”

      “Ag nonsens, het jy vir haar die storie gevoer dat Joseph MIV-positief is?”

      “Natuurlik. Die tweede aand nadat hy my van haar vertel het, is ek na haar woonstel toe.”

      “En?”

      “Sy is daarna weer saam met hom uit. Hy’t haar naggesoen nadat hy haar afgelaai het en sy het nie gekeer nie! Vanaand het Joseph vir hulle ’n tafel vir twee by kerslig bespreek. Ek is bang, oom Matty! Dit lyk nie of ons plan dié keer gaan werk nie. Ek dink sy’s werklik lief vir hom!” ’n Oomblik het daar ’n swaar stilte gehang. Oor die telefoon kon Matty hoor hoe swaar sy sluk. “En ek is te moeg om verder te sukkel. Ek kan nie meer nie, oom Matty. Wat gaan van my seun word?” Sy het begin snik.

      “Olivia, toe nou, moet jou asseblief nie so ontstel nie. Ek het mos jare gelede belowe dat ek hom sal beskerm.”

      “Hoe, oom Matty, hoe? Jy is self sieklik en die tyd wag nie. Ek kán nie doodgaan as ek weet my seun gaan seerkry nie. Hoe hou ek tog die meisies van hom weg?”

      “Olivia, wat jy nou doen, is: Jy gebruik jou siekte. Die laaste paar dae wat jy oorhet.”

      “Hoe bedoel jy nou?”

      “Jy laat Joseph verstaan jou dae is baie min. Die dokters sal dit bevestig. Maar jy dik bietjie aan, as dit moet. Jy sê prontuit vir Joseph dat hy die res van sy lewe het vir meisies en dat hy nou al sy aandag aan jou moet wy solank jy nog lewe. Jy vra hom reguit om Amanda eers nie te sien nie. Jy sê bloot jy kan nie nou daarmee vrede sluit nie. En dis mos die reine waarheid.”

      “Ek kan dit nie doen nie, wat as –”

      “Jy doen hom ’n guns, en jy weet dit.”

      “En as hy weier? Hy gee reeds om vir haar.”

      “Hy’s ’n goeie seun, Olivia. Hy sal jou nooit weier nie.”

      “En daarna? Wat gebeur wanneer ek . . . wanneer ek nie meer hier is nie?”

      “Dan moet hy mos na my toe kom. Ek werk aan ’n plan.”

      Matty vee oor sy oë. Dit was rondom daardie tyd dat hy en Monique hul ooreenkoms gesluit het.

      Joseph staan langs die verpleegster en wag dat sy die deur oopmaak. Haar kleredrag – hy’s nie seker of dit ’n uniform is nie – is vir hom aantreklik. Gemaklike skoene, ’n knap rompie wat die mooiste sonbruin bene ontbloot en ’n spierwit bloes wat geen geheim maak van haar volronde borste nie.

      Sy’s korter, besef Joseph, as wat hy aanvanklik gedink het, tog het sy die elegansie van ’n lang vrou. Regop skouers en kop, met haar ken effens gelig. En besonder uitdagende oë. Hy’t nog gedink Monique klink nie onaantreklik nie, hoewel kwaai, en hier’s nou nóg ’n aanskoulike verpleegster . . .

      “Jy gaan hom nie uitput nie. Ek hou jou dop,” sê sy met haar hand op die deurknip.

      “Goeie genade, is jy een van Hitler se afstammelinge? Waarom so kwaai?”

      “Nee, ek is Monique Botha en dis my werk om meneer Olsen op te pas.”

      “Maar ek dog dan . . . so dis jý met wie ek –”

      Maar sy het reeds die deur oopgemaak en ingestap.

      Wat ’n aanvallende vroumens, dink Joseph vies terwyl hy nog op die drempel bly staan. Vir soveel draadwerk sien hy tog nie in ’n vrou kans nie.

      Die kamer ruik na blomme, nie na hospitaal soos Joseph heimlik verwag het nie. Hy kyk versigtig deur die vertrek. Dis ruim, met ’n ligblou-en-mosgroen kleurskema. ’n Hemelbed met bedkassies. Teen die oorkantste muur hang ’n vreemde skildery, dis iets van ’n seetoneel. Dit het ’n donker en depressiewe gevoel wat nie strook met die res van die kamer nie. Reg onder die skildery, byna as verskoning, staan ’n groot pot aronskelke. Die skildery trek Joseph se blik terug. Vaagweg kan hy ’n ligtoring uitmaak, en . . .

      “Vandag nog?” ruk Monique se stem deur hom.

      Verdomp, wat is dit met hierdie vroumens! Ongeskik. Dis nie asof die oom êrens heen gaan nie, maar hy stap flink nader en besef dat hy die bed raakgesien het sonder om te besef daar lê ’n baie tenger persoon daarin.

      3

      “Oom Matty, jou kuiergas is hier,” sê Monique en kyk meewarig na oom Matty se toe oë. Hy slaap nie, sy weet. “Maar as oom nie vandag na gesels voel nie, kan hy anderdag terugkom,” sê sy in ’n poging om oom Matty aan te moedig om Joseph te groet. Maar haar hart bloei vir haar pasiënt. Sy eerste kuiergas in baie maande, en dan is dit iemand wat hy nie eens kan vertrou nie. Vir die duisendste keer wens sy sy het geweet watter tipe bedreiging die vent vir haar oom Matty inhou.

      “Oom Matty, ek gaan nou loop. Ek los julle alleen, maar ek is nie ver nie. Roep as oom my nodig het, ek’s net in die studeerkamer. Is dit reg so?” Sy verwag nie regtig ’n antwoord nie. “Joseph, hy slaap nie, jy kan maar gesels. Jy’t veertig minute. Verskoon my.”

      “Hoe weet jy hy slaap nie? Hy lyk of hy so uit soos ’n kers is. Ek wil hom nie steur nie. Laat ek liewer oor ’n halfuur of so terugkom.” Joseph lyk soos ’n kat in ’n vreemde pakhuis.

      “Nee, praat gerus,” sê sy beslis. Halfpad deur die vertrek kyk sy oor haar skouer en sê paaiend: “Hy slaap nie, ek verseker jou, jy kan hom maar vertel waarna jy op soek is.”

      Monique trek die deur toe, maar nie op knip nie. Sy vertrou nie vir wolf in skaapsklere nie. Oom Matty het haar gister, nadat Joseph gebel het, maar bitter min vertel: dat hy die man se ma reeds jare ken. Dat hy die vrou belowe het om haar seun veilig te hou. Dit was vir haar die vreemdste, dat oom Matty nou sê dis Joseph wat onveilig is, nie hy self nie. Juis noudat oom Matty se seisoen draai en daar binnekort ’n erfporsie beskikbaar gaan wees? Dis mos duidelik: Binnekort gaan seun en ma seker beweer dat Joseph oom Matty se buite-egtelike kind is en moet erf.

      Vermoed oom Matty ook dat dit hul plan is? Is dit die rede vir sy vreemde versoek? Wil hy Joseph se aandag afgetrek hê deur ’n vrou? Maar wat dan van die storie dat hy die een is wat vir Joseph moet beskerm?

      Monique weet nie watter kant toe om te dink nie en het al meermale gewonder of oom Matty nie tog maar effe kinds raak nie, maar een ding staan soos ’n paal bo water: Sy sal nooit weer toekyk hoe geldgierige parasiete toesak op iemand se erflating nie. As dít is wat in hierdie situasie gaan gebeur, weet sy hoe om op te tree. En sy het elke woord van haar Florence Nightingale-belofte bedoel.

      Joseph weet nie hoe om die geraamte in die bed te benader nie. Die meeste ouer mans het yl hare of is bles, maar nie Matty Olsen nie. Bo die uitgeteerde lyf is daar ’n welige silwer boskasie wat Joseph nog meer ongemaklik laat voel. Dit lyk steeds of die ou man rustig slaap.

      ’n Tydjie lank staar Joseph na die vreemde skildery aan die oorkant van die vertrek. Dit is moeiliker as wat hy gedink het om hier te wees; die oom lyk so weerloos. Hoe dring ’n mens aan op die waarheid wanneer jy kan sien dat om bloot asem te haal ’n moeisame taak is vir die een wat moet vertel. En was sy ma seker hierdie antieke mens sal hom kan help?

      Die skildery trek sy aandag aanhoudend. Dis ’n vreemde uitbeelding van ’n onstuimige see en ’n ligtoring. Hy wonder of die skilder dalk kleurblind was,