Ruiter van my drome. Schalkie van Wyk

dit ’n volwasse gesprek is, Ferdinand, luister ek graag.”

      Hy ignoreer die treiterende lag in haar oë en verduidelik: “Voor oom Alexander se onverwagse dood het ek reeds die saak by hom aangeroer, maar hy het seker besef sy tyd saam met ons is kort, want hy het gesê ek kan my planne eerder met sy erfgename bespreek. Ek wens dit was anders, maar ek het nie die geld om Reënboogrant te koop nie. Maar as jy die plek aan my en Josua verhuur, sal ons met soveel meer gemak ons navorsing oor perdevoeding kan doen. Afhangend van ons sukses, kan ons dalk oor ’n paar jaar ’n goeie aanbod vir Reënboogrant maak. Sal jy my voorstel oorweeg, Zandri?”

      “Nie sonder om tant Ragie te raadpleeg nie,” antwoord Zandri en roep in die rigting van die voorportaal: “Tant Ragie! Kom asseblief hier!”

      “Sulke verspottigheid,” raas Ragie, kom die sitkamer haastig binne en plof op die naaste rusbank neer. “Jy het lankal gesien ek staan langs die deur en afluister net ingeval jy my magtige spiere nodig kry.” Ragie kyk kwaai op na Ferdinand wat nog voor die venster staan. “Jy fladder soos ’n rustelose mot om ’n kers, boetman. Sit op ’n stoel sodat ek jou behoorlik in die oë kan kyk en betyds weet jy lieg vir my.”

      “Ek kan nie verstaan waarom tant Ragie by jou besluit betrokke moet wees nie, Zandri,” sê Ferdinand kwasterig, sien hoe Ragie hom aangluur en sê verskonend: “Middag, tant Ragie. Ek is jammer oor . . . alles. Vanoggend.”

      “Jy is ’n baasspelerige, ongepoetste skepsel, Ferdinand, en jy en jou arme pa verloor al julle gesonde verstand as jou aanstellerige ma begin piep. Dis ’n groot jammerte jy en jou pa is albei perdedokters. Net jong Nicolas het genoeg verstand gehad om ’n mediese graad te kry, daarom kan jou ma nie met hom woer-woer speel nie,” antwoord Ragie en klik haar tong spytig.

      “Nicolas kon my gewaarsku het dat my ma nie werklik siek is nie,” sê Ferdinand bot.

      “Moenie laf wees nie, kind! ’n Dokter is nie veronderstel om sy pasiënte se kwinte en kwale met ander mense te bespreek nie – veral nie met ’n perdedokter nie,” sê Ragie vermanend en wend haar tot Zandri wat haar en Ferdinand met ’n geamuseerde glimlag dophou. “Het ek jou hoor sê jy wil my raadpleeg, my kintatjie?”

      “Ja, tannie. Ferdinand en sy vriend Josua Keyser, wat tans nog in Engeland werk, wil Reënboogrant by my huur sodat hulle hier navorsing oor die voeding van sportperde kan doen. Ferdinand hoop om Reënboogrant oor ’n paar jaar te koop. Wat dink tannie van Ferdinand se voorstel?”

      “Josua Keyser . . . Josua Keyser . . .” herhaal Ragie, ’n diep frons van konsentrasie tussen haar wenkbroue. Sy kyk skielik op en gryp na iets onsigbaars in die lug voor haar. “Het dit! Ou Breggie Toerien het my mos vertel jy het agter dié einste Josua Keyser Engeland toe gedros en dat jou ou seuntjie die gevolg van jou dwase liefde vir hom is, my skapie,” vertel sy met ’n knipoog vir Zandri, en draai toornig na Ferdinand. “En dis alles jou skuld, broertjie! Zandri was ’n goeie, onskuldige kind van sewentien en as jy nie die gewetenlose Josua hier aangebring het nie, het die liewe kind nie nou met ’n ou seuntjie en ’n beswadderde naam gesit nie.”

      Ferdinand maak sy mond oop om te protesteer, verstik en begin onbedaarlik te hoes. Ragie wip orent en storm op hom af om hom genadeloos tussen die blaaie te klap. “Gee tog vir die sieklike ding ’n slukkie brandewyn voordat hy sy longe op jou mooi mat uitspoeg, my skapie,” sê sy bekommerd.

      “Los my, tant Ragie!” grom Ferdinand. “Ek het net verstik, maar nou sit ek omtrent met ’n gebreekte rug.” Hy kug nog ’n paar maal en sê gespanne: “As ons tant Breggie se skinderstories kan vergeet, sal ek graag wil weet of jy instem dat ek Reënboogrant kan huur, Zandri.”

      “Maar, Ferdinand, waar’s jou verstand?” vra Ragie verslae. “Josua en klein Robbie kom mos hier by ons bly. Josua sal na hartelus sy navorsing kan doen, maar hy het nie vir jou of jou bietjie kennis nodig nie.”