Ena Murray Omnibus 30. Ena Murray

      Weer die vreemde, stil glimlag. “Ek weet, my kind. Ek het so baie verkeerde dinge die laaste tyd gesê.”

      “Ma?”

      “Ek het ’n boodskap van hom vir jou, Nickey. Hy het gesê: sê vir Nickey ek vrá haar, ek sméék haar om nie haar kindjie weg te gee nie.”

      “Ma!”

      Dan verstil Marie se glimlag effens maar verdwyn nie heeltemal nie, want sy het op hierdie dag so baie lesse geleer, só baie ou waarhede herontdek. Een daarvan is dat God se weë die beste is, sy besluite die regtes. “Daar is nog iets wat jy moet weet. Dis nie goeie nuus nie, my kind.”

      “Ja?”

      “Terence word vermis.” Sy hou haar dogter se geskokte blik gevange. “Tien dae al.”

      Met elke dag wat verbygaan, begin die vlammetjie van hoop al laer brand. ’n Oorvol werksprogram keer dat Christian sy voorneme uitgevoer kry om ’n besoek aan Bokmakieriestraat te bring. En dan, wanneer hy tog tot ruste kom, kan hy homself nie weggeskeur kry van die telefoon nie. Soos die dae die een ná die ander verbygaan, word dit al dringender dat daardie telefoon moet lui.

      “Sal ons nie weer probeer uitvind nie?”

      “Hy het belowe hy sal dadelik vir ons kom sê sodra daar enige tyding is,” antwoord Marie en gaan rustig voort met eet. Die rustigheid wat oor haar neergedaal het daardie dag in Christian Basson se studeerkamer, het gekom om te bly. Natuurlik is Terence ook pal in haar gedagtes, maar selfs nie eens dit kan die vrede wat alle verstand te bowe gaan – soos Paulus dit uitgedruk het – versteur nie. Want in hierdie dae loop Marie Buys rond met ’n hart wat oorloop van dankbaarheid. Getrou kom sy haar belofte en die bevel na: Elke dag, hoeveel kere, bid sy vir Christian Basson en sy seun. En elke dag word dit vir haar duideliker hoekom Hy daardie bevel gegee het. Want hoe kan jy bly haat as jy vir iemand bid? Sy ontdek ook in hierdie late uur van die dag dat as jy vir jou vyand bid, hy ’n vriend word. En dis wat sy weet dat Christian Basson vir haar geword het: ’n vriend wie se hand sy kan vashou, wat saam met haar kan huil. Maar nog meer: ’n vader vir Nickey … en ’n oupa vir haar kind. Nickey sal nie alleen wees wanneer haar ma die dag opgeroep word nie. En Terence … Daar waar hy is, ken God elke klip en bos. Hy het dit dan gemaak. Hy weet waar Terence hom bevind … en Hy weet ook hoekom …

      Dis twee dae later dat Christian die nuwe antwoordmasjien agterlaat om die telefoon alleen op te pas en na Bokmakieriestraat gaan soek. Hy het ’n behoefte om weer met Marie Buys te praat en om Nickey te ontmoet, met sy oë te sien dat Terence ’n saad agtergelaat het wat sal voortlewe, al kom hy miskien nie terug nie.

      Dis Nickey wat die deur vir hom oopmaak, en hy sien alles wat hy wou sien, en ’n stilte daal in hom neer. Terence se kind …

      “Ek is Christian Basson.” Sy kan hom net aankyk, en hy glimlag. “Hallo, Nickey. Ek is so bly dat ons eindelik kan ontmoet.” Hy sien die angstige vraag wat deur die verdwasing in haar oë skyn terwyl sy steeds stom voor hom bly, en hy skud sy kop ontkennend. “Nee. Daar was nog geen verdere tyding nie. Ek het sommer net gekom … kom hoor hoe dit gaan.”

      Dan kry sy haar stem terug. “Ma … Sy’s vanmiddag hospitaal toe. Haar hart … Ek is juis besig om reg te maak om haar te gaan besoek.”

      Hy frons bekommerd. “Ek is baie jammer om daarvan te hoor. Ek sal jou neem.”

      “Dis nie …”

      “Natuurlik neem ek jou met die motor.”

      “Dankie. Dis baie gaaf van u. As u my net ’n oomblik sal gee …”

      “Seker.”

      “U kan solank binnekom.”

      “Dankie.” Hy is veronderstel om onvanpas te lyk daar in die klein voorhuisie met sy duur pak klere en sy deftige das. Maar hy is tog nie. Hy gaan sit en kyk om hom rond met deernis en waardering.

      Op pad hospitaal toe is dit stil tussen hulle, maar vreemd genoeg is dit nie ’n gespanne stilte nie. By die hospitaal word net een persoon op ’n keer by Marie Buys toegelaat. Vanselfsprekend druk Christian vir Nickey vorentoe. “Ek sal wag. Sê groete vir haar.”

      Sy lyk so klein en bleek en amper-vreemd in die wit bed.

      “Ma …”

      Marie se oë gaan oop, glimlag vir haar.

      “Hoe gaan dit?” Sy fluister amper.

      Die kop knik. Dit gaan goed.

      “Ma, Ma sal nooit raai wie’t my hospitaal toe gebring nie. Hy staan hier buite en laat weet baie groete vir Ma. Ja, Terence se pa. Hy het vanaand net voordat ek die bus wou haal, daar aangekom. Nee. Daar is nog geen verdere tyding nie.”

      “Nickey …”

      “Ja, Ma?”

      “Roep hom.”

      “Vir meneer Basson? Goed, ek sal. Dan wag ek buite. Hulle wil nie meer as een gelyk hier toelaat nie.” Buite die gang glimlag sy na hom op, en die gedagte flits deur hom: Hoe kan ek Terence regtig verkwalik? Sy is ’n pragtige kind! So ongekunsteld nog. “Ma roep u. Ek sal wag.”

      Hy kom langs die bed staan. Hulle glimlag vir mekaar en reik mekaar spontaan die hand.

      “Ek is bly jy het gekom.”

      “Ek ook. Maar ek sou u liewer in Bokmakieriestraat wou besoek het. U moet gou gesond word.”

      Sy laat dit sonder kommentaar verbygaan en kyk na hom op. “Jy sal vir Nickey sorg?”

      “Natuurlik.”

      “En vir ons kleinkind?”

      Ons kleinkind … “Ek sal hulle albei oppas soos my kosbaarste besitting.”

      Hierdie keer is daar nie trane nie. Vir een van hulle is die laaste trane op aarde klaar gestort. “Dankie. God seën jou.”

      Nickey weet onmiddellik iets ernstigs het gebeur toe hy skielik in die deur verskyn. ’n Terugslag … Hy kom by haar staan, slaan sy arm om haar terwyl mediese personeel vinnig heen en weer beweeg. Dan staan daar ’n man in ’n wit jas voor hulle en hy sê iets … iets wat nie wil registreer nie … iets wat nie waar kan wees nie. Sy voel sy word in die gang af getrek.

      “Nee. Ek wil haar eers weer sien.”

      “Nie nou nie. Later. Jy kan haar nie nou sien nie. Kom. Ons gaan maar eers huis toe.”

      Dis in Bokmakieriestraat se voorhuisie dat die waarheid en die werklikheid tuisgebring moet word.

      “Ma … Wat het daardie dokter gesê …?”

      “Nickey …” Die woorde wil nie kom nie.

      “Sy het net ’n terugslag gehad, nè? Sy … hulle sal haar kan help, haar weer gesond maak, nè? Mamma is nie … sy sal nie …”

      “Sy is dood, Nickey …” Hy sluk swaar. “Sy is dood, kleintjie.”

      “Maar sy kan nie wees nie! Dit kan nie … Ons het … ons het nie eens gegroet nie … Ek wou nog weer ingaan, vir haar nagsê … En, en … daar is nog so baie goed wat ek vir haar moes sê … belangrike goed … Sy kán nie dood wees nie!”

      Dis toe sy hande na haar reik, haar teen hom vastrek, dat die besef deurdring, en sy gryp sy baadjie voor vas en skud haar kop wild heen en weer.

      “Ek moes nog vir haar sê dat ek jammer is en dankie sê … Ek wou dit nog altyd vir haar sê … eendag wanneer die geleentheid kom …”

      Hy hou haar teen hom vas, só vas dat hy haar ronding teen hom voel aandruk, en sy stem is teer. “Vertel my wat jy vir haar wou sê.”

      “Dat … dat sy … dat sy die wonderlikste ma op aarde is. Dat daar nie nog so ’n ma op aarde is nie. Ek wou nog altyd dankie sê … vir alles … alles deur die jare … Vir daardie kere wat sy droë pap geëet het sodat ek melk oor my pap