.
Читать онлайн.
“Was dit ’n hond?” vra die man verbaas. Hy stoot sy vuil hand deur sy hare en skud sy kop ongelowig. “Ek kon sweer dit was ’n kalf. Ek onthou hoe verras ek was om kalwers in so ’n spoggerige woonbuurt te sien.”
“Monster is eintlik ’n kameel,” antwoord Carli kil en gaan met haar ysigste stemtoon voort: “As jy heeltemal klaar gelag het, meneer, sal ek dit waardeer as jy Monster onder jou ou bakkie kan uitkry.”
“Loop soos ’n droom,” sê die man ingenome en klop-klop met die trots van eienaarskap teen die deur van die bakkie. “Drie-en-sewentig jaar oud, en byna net ’n leë dop toe ek dit in die hande gekry het. Ek het op agtien begin met die enjin, elke oomblik van my kosbare vrye tyd en kosbaarder spaargeld gebruik, en hier staan hy, twaalf jaar later: ’n droom van ’n bakkie, beter as nuut. Ek het sonder enige teëspoed al die pad van Henningshoogte af tot hier met Disselboom gery – dis nou behalwe vir ’n klein probleempie met ’n oliepypie. Goed, nè?”
“Verbysterend goed en verbysterend vuil. Het julle nie stofsuiers en water en seep op Henningshoogte nie?” vra Carli sarkasties. Sy maak vinnig sommetjies en besef dat die man dertig jaar oud is en moontlik ’n motorwerktuigkundige.
“As ek die stof en die roes afskrop, val ou Disselboom uitmekaar. Ek sal die bakwerk stuk-stuk vervang, maar dit sal nog ’n hele paar jaar duur voordat ek daarmee klaar is,” verduidelik hy en vee-vee met sy hand oor die dak van die bakkie asof hy dit liefkoos.
“Hoekom het jou bakkie so ’n lawwe naam? Is ’n disselboom nie deel van ’n ossewa nie?” vra Carli kortaf, sommer geïrriteerd omdat die man met soveel deernis na sy verroeste ou bakkie kyk.
“Dis reg, maar tant Emma het besluit dis ’n gepaste naam, want my bakkie kom uit die dae toe ossewaens en disselbome nog iets alledaags was,” antwoord hy. Hy vee sy regterhand aan sy broek af en steek dit uit na haar. “Ek is Meyer Feldtmann. Sal ons aangename kennis sê voordat ons jou kameel onder my bakkie uitgrawe?”
Daar is olie onder sy naels, maar hy het die hande van ’n kunstenaar, ’n pianis, dink sy en kyk na sy breë, vierkantige palm en lang, byna delikate vingers wat uitloop in plat, halfmaanvormige naels.
“Is my hand vuiler as joune?” vra hy tergend.
“Nee!” antwoord sy gejaagd en gryp sy hand in hare, verleentheid vlammend op haar wange. “Bly te kenne, meneer Feldtmann. Ek is Carli van Eeden.”
Sy los sy hand vinnig en beduie na haar ouerhuis. “Ek woon in die glaspaleis … die huis wat soos ’n spieël lyk. Maar dis darem net die noordelike muur wat van glas gebou is. My pa het dit die glaspaleis genoem, maar my ma was dol op glas en moderne meubels en skilderye en hy was so lief vir haar dat hy haar niks kon weier nie. My ma is …” Sy kyk flitsend na hom, merk sy luisterende houding, die rustige, bemoedigende uitdrukking in sy oë, en voel haar woorde opdroog. Sy lek oor haar lippe en vervolg verskonend: “Ek praat te veel, maar dis omdat ek eintlik nie wil praat nie … Nee, dit klink dom.”
“Nie werklik nie. Soms praat ek ure lank met tant Emma oor die weer as ek eintlik net wil weet wat sy vir my verjaarsdag gekoop het. Woorde kan mure bou tussen jou en jou nuuskierigheid … of jou hartseer.”
“Ek is nie hartseer nie!” ontken sy met onnodige drif.
“Dalk nie, maar jy is eensaam. Dis waarom ek hier is: tant Emma het gesê ek moet jou kom haal. Kom jy saam met my, Carli?”
“Na ’n onbekende ou tannie wat …?” begin sy onthuts, kyk in sy warm oë en voel asof sy in ’n diep, donker stroom van ’n ongekende euforie verdrink. Sy wil saam met hom gaan, maak nie saak waarheen nie, maak nie saak waarom nie, besef sy en vra huiwerig: “Wie is tant Emma?”
“Dokter Emma de Winter, jou ma se jonger suster,” lig hy haar glimlaggend in.
“Leuenaar!” krys sy, storm terug na die motorhek en weet dat die sout smaak op haar lippe trane van teleurstelling is omdat hierdie man wat haar so maklik betower het, ’n laakbare bedrieër is.
2
Carli voel Meyer se groot hand ferm en warm om haar boarm sluit. Sy ruk tot stilstand in haar spore, intens bewus van haar asemhaling wat ineens vlak en gejaagd is. Sy hoor die onverklaarbare sang van haar hart en luister betowerd na die lied wat haar polsende bloed deur haar are sing, ’n onbekende lied sonder oorsprong of woorde.
Sy is bang, dink sy, bang vir die verwarrende emosies wat sy ervaar sedert sy Meyer Feldtmann voor haar sien staan het. Net om na hom te kyk, het haar laat voel asof sy saam met die sterre deur die naghemel tol en kantel. Nou rus sy hand met ’n warm intimiteit op haar arm en sy word oorweldig deur ’n ekstatiese gevoel wat haar vreemd kragteloos laat voel.
Nee, haar gevoelens het niks met die koms van Meyer Feldtmann te doen nie, besluit sy koppig en haal diep asem om haar selfbeheersing te herwin. Haar hart klop so onstuimig omdat sy hierdie vreemde man wat sy verroeste ou bakkie in hulle spogbuurt geparkeer het en ewe vrypostig met haar ’n geselsie aangeknoop het, vrees en wantrou. Miskien was sy oorgretig om met hom te praat, maar dit was bloot omdat sy so uitgehonger was vir ’n normale geselsie met iemand. Maar dit was voordat sy besef het hy is ’n leuenaar en ’n bedrieër – dalk ’n gevaarlike misdadiger wat haar wil ontvoer omdat sy die erfgenaam is van die Van Eeden Eiendomstrust!
Sy oorweeg dit om Meyer op sy maermerrie te skop en na Mariska-hulle toe te hardloop, maar besluit dan daarteen. Skop sy hom, val haar sandaal heel waarskynlik uit en moontlik breek sy al haar tone. Hy is ongetwyfeld vuil en moontlik arm, maar hy lyk nie soos ’n misdadiger nie – en sy enkele leuen oor haar kamtige tant Emma is nie ’n onvergeeflike sonde nie. Dalk soek hy net soos sy ’n bietjie geselskap omdat hy ook alleen hier in die stad is. Sy is Carli van Eeden en sy kan enige situasie met waardigheid hanteer, herinner sy haarself en staan onwillekeurig regopper.
“Mag ek nou maar praat, Carli, of huil jy nog?” vra Meyer geduldig langs haar.
Sy ruk haar kop beledig op en gluur hom aan. “Ek huil nie!” ontken sy verneder, besef dan dat sy skree en onthou gegrief dat sy van haar waardigheid vergeet het.
“Dan moet jy so spoedig moontlik ’n oogarts raadpleeg, want jou trane het spierwit paadjies oor jou vuil gesig geloop. Of dalk sal tant Emma vir jou oogdruppels vir jou tranende oë kan voorskryf. Sy is ’n goeie dokter,” antwoord hy en kyk haar soos ’n besorgde pa aan.
“Luister mooi, Meyer Feldtmann: jou tant Emma is nie my tant Emma nie, want ek het nie ’n enkele tante, oom, neef of niggie nie. My ma was ’n enigste kind en reeds vier-en-sestig toe sy verlede week dood is. En haar ouers is dood toe ek nog op skool was. My pa was ook ’n enigste kind, en sy ouers is lankal dood. Klim in jou verroeste bakkie, ry terug na waar jy vandaan kom en moenie weer terugkom nie!”
Dit was beter, dink sy vergenoegd, want sy het haar waardigheid onthou. Sy lig haar ken trots, probeer om weg te beweeg van hom en besef dat hy nog haar arm vashou. “As jy my arm los, sal ek nie omval nie, meneer Feldtmann,” sê sy met kille meerderwaardigheid en kyk na sy groot hand asof dit iets is wat in ’n vullisblik hoort.
“Klein snob! Jy is ’n vuil klein trens, maar jy dink my pragtige Disselboom is nie goed genoeg vir jou nie. Jy, Carli van Eeden, kan jouself bevoorreg ag as ek jou ooit toelaat om in my bakkie te ry,” sê hy onthuts, maar los nie haar arm nie.
“Wat is ’n trens?” vra sy agterdogtig, seker dat hy haar beledig het, maar veels te gelukkig omdat hy nog haar arm vashou om werklik kwaad te wees vir hom.
“ ’n Liederlike vuil meisie soos jy.” Lag klim in sy oë en steek vuurtjies in die donkerbruin dieptes aan. “As ek tant Emma vertel jy was selfs vuiler as ek met ons eerste ontmoeting, sal sy my nie glo nie. Maar jy is darem mooier. En jy sal nog mooier wees as jy skoon is. Hoekom gaan bad jy nie eers voordat ek jou na tant Emma toe neem nie?”
Sy