Narkose vir die hart. Helena Hugo

dit op die oog af lyk. Én voor sy Anna aan die skouers gryp en skud. Nico is ’n jakkals wat op die oog af mag verander, maar sy streke sal hy nooit laat vaar nie. Die berader behoort dit te kan sien, maar die berader is ’n vrou en Nico is gif.

      “Ons moet oor begin, by die dag toe ons mekaar die eerste keer raakgesien het. Letterlik.”

      Saranie sit ’n hap groente in haar mond. Die man van haar drome het haar nog nooit raakgesien nie. Sy sien hom elke dag asof sy hom die eerste keer sien. Kan Nico oor begin? Met wat? Waar?

      “Toe doen julle dit?” vra sy toe sy klaar gekou en gesluk het.

      Anna kry ’n veraf uitdrukking in haar oë. “Die gesondheidswinkel in die sentrum naby my ou woonstel, ek het nie geweet die plek is nog daar nie. Toe vat ek my mandjie en gaan koop. Eers kon ek nie onthou wat ek gaan soek het nie, tot ek voor die rak staan. Dit was ongeroosterde sonneblomsade. Nico het agter my kom staan en die pakkie van die rak afgehaal. Sy arm het teen my nek geskuur. Dieselfde gevoel van agt jaar gelede was terug, nes die eerste keer dat hy aan my geraak het! Toe betaal hy en neem my uit na ’n eetplek in Sandton waar niemand ons ken nie, en ons praat en ons gaan huis toe en ons … wel, ontdek mekaar weer helder oordag! Deksels, Saranie, hoekom verloor ’n mens so maklik jou verwondering?”

      “Ek weet nie, seker omdat ’n mens so maklik aanbeweeg na die volgende hoogtepunt.”

      In haar hart hoop sy dat Nico dié keer sal bly waar hy veronderstel is om te bly.

      “Dit het niks met die liefde tussen twee mense te doene nie. Getroude pare moet dit koester en beskerm. Liefde is veronderstel om te verinnig en te verdiep, die verwondering mag nie verflou nie,” sê Anna.

      Saranie dink aan haar verlore liefde. Sy dink aan haar geheime hartstog. Sy dink aan Nico en Anna, en sy vat Anna se hand en gee dit ’n drukkie. “Ek’s bly vir jou onthalwe,” sê sy en bedoel dit.

      “Nou moet jy ook trou, Saranie. Jy dink dalk so, maar jy is nie gemaak om alleen te wees nie.”

      Met wie? Haar matriekliefde wat sy van sy vrou sal moet afvry? Die chirurg met die vergeet-my-nie-oë?

      Die een wil niks meer van haar weet nie; die ander een het nog nooit iets geweet nie.

      Kan ’n berader haar help?

      Sy glo nie.

      Gerhard de Lange is ’n moontlikheid.

      Corné is ook nog in die prentjie.

      Hy is juis besig om op hulle af te pyl.

      “Hier kom hy,” sê Anna en knipoog.

      Saranie se moed sak in haar skoene. Corné glimlag nogal mooi. Hy het sy aantreklike oomblikke, maar sy sal gelukkiger wees as hy werk kry in Kanada en uit haar lewe verdwyn.

      “Hy’s jou beste vriend en hy’s nie so onaardig nie,” sê Anna.

      “Jy het nog nie my matriekliefde gesien nie,” sê Saranie en bedoel eintlik haar geheime liefde.

      Anna stoot haar bord eenkant toe en trek die poeding nader. “Jou matriekliefde is getroud met iemand anders, en Corné nie. Jy klou aan ’n droom, Saranie.”

      “Die storie van my lewe.” Uit voor sy nagedink het!

      Maar Anna hoor nie, sy raak besig met haar poeding. Sy is mal oor gebakte vrugtepoeding en dun vla, al is Nico se Griekse restaurant bekend vir die beste baklava in die stad. Corné moet nog net by twee leë tafeltjies verby voor hy by hulle is en dalk het Anna besluit om eerder Saranie se laaste aanmerking te ignoreer.

      Saranie pak borde opmekaar en maak gedweë vir Corné plek.

      “Goeiemiddag, mooi meisies. En hoe was jou naweek, Saranie? Goed genoeg?”

      Hy plak sy skinkbord neer. Die sop klots oor die bakkie se rand en maak ’n plas. Daar is spatsels op sy wit jas. Toe hy oorbuk om Saranie te soengroet, sleep sy mou deur die sop. Anna kry ook ’n piksoentjie op die wang.

      Saranie het aan die begin gedink hy is gay, want hy giggel en skinder en soen graag al wat ’n vrou is en dan raak hy erg onhandig en selfbewus. Sy het ook gedink hy is ’n gevaar vir sy pasiënte, tot sy die eerste keer saam met hom in die trauma-afdeling gewerk het en hy haar verstom het met sy professionele vaardigheid.

      Hy trek vir hom ’n stoel nader. Anna maak verskoning, sy wil vir hulle gaan koffie haal.

      “Lekker getrou?”

      “Lekker gekyk hoe my kleinnefie trou.”

      Corné breek sy broodrolletjie oop. “Ek’t jou gebel, het jy nie my missed calls opgetel nie?”

      “Die ontvangs is so sleg, ek’t my foon afgesit. Ek het jou laat weet dat ek veilig aangekom het, het jy dit gekry?”

      “Ja. Maar toe jy terug is, toe sit jy nog steeds nie jou foon aan nie.”

      “Corné, ek was gedaan, ek moes slaap, kan jy verstaan?” sê sy skerp en kyk dan weg van die verwarring in sy oë.

      Hoekom moet sy haar aan sy ondervraging onderwerp? Sy is nie aan hom verbind nie, ver van. Maar net voor sy verskoning wil vra omdat sy ongeduldig is, glimlag hy weer.

      “Ek’t so afgelei,” gee hy toe. “Hoe gaan dit met jou mense?”

      “Goed.”

      “Hoe was die troue?”

      Hy smeer sy broodrolletjie. Wag vir haar om nog iets te sê. Sy bly moedswillig stil.

      “En die troue?” herhaal hy.

      “Die bruidspaar is blote kinders,” sê sy tentatief.

      “Hoe meen jy?”

      “Sy’t verlede jaar matriek geskryf, hy is twintig.”

      “Romeo en Juliet, hm?”

      “Sy’s swanger.”

      “Haai, siestog!”

      “Ja, dit gebeur in die beste families.”

      Saranie vou haar servet op. Dis ’n toegif vir hom, ’n stukkie skindernuus – die gewone familieskande. Maar nou het sy genoeg gesê. Sy kyk op haar horlosie. Anna moet kom met die koffie, sy moet nog haar pasiënte gaan sien, pynstillers voorskryf waar nodig, die hand vol morfienampules in haar jassak by die narkosesuster gaan ingee.

      “Hoe was jou spoed?” veins sy belangstelling in Corné se doen en late.

      “Vrydag was toe nie so dol nie. Ek’t amper Saterdag in die kar geklim en julle plaas gaan soek, maar toe dag ek nee, ek’s nie genooi nie en Sondag werk ek twee-agt, Maandag sewe-vier. Dit was nie een van my beste Paasnaweke nie.”

      “Myne ook,” troos Saranie en dink aan Sondagaand toe Gerhard tot ná middernag gekuier het. Sy het voor die televisie aan die slaap geraak en toe sy wakker word, lê sy in sy arms met sy mond baie na aan hare.

      “Jy is wraggies mooi vir ’n dokter,” het hy gesê en sy oë het geel gegloei in die lig wat van die televisieskerm af weerkaats het. Die oë van ’n leeu.

      Vir ’n breukdeel van ’n sekonde het sy gedink hy is meer as aanvaarbaar en ’n soen sou nie sleg wees nie, sy is lanklaas behoorlik gesoen. Haar oë het toegegaan, sy kon sy asem op haar voorkop voel, stomend warm. Sy lippe het liggies oor hare geskuur. “Saranie, kan ek my kaggel vir jou wys?” het hy gefluister.

      Hy moes dit nie so gestel het nie, want dit het haar tot haar sinne gebring.

      Sy het haar uit sy omhelsing losgewring. “Ek’s jammer, Gerhard, ek’t ’n goeie vriend, Corné kon nie die naweek saamkom nie, maar ons staan op trou.” O, die leuens wat sy moes vertel!

      Hy het teen die bank se rugleuning teruggesak. “Dis nie wat oom Jan my laat verstaan het nie.”

      “Dis ’n geheim, belowe my jy sal niemand vertel nie?”

      “Wat maak dit saak as hulle