Eksklusief uit Eden. Marida Fitzpatrick

ek is bly om te hoor ons ooreenkoms staan nog,” sê hy en skud Beling se hand. “Dan sien ek jou môreoggend tienuur.”

      “Selfde plek?”

      Hy knik. “En nie ’n woord vir Nuusweek nie?” Hy maak net dubbeld seker. Wie weet met watter planne Mia vorendag kan kom?

      Beling maak ’n ritsbeweging oor sy lippe. “Nie ’n woord nie.”

      Palmbome staan in rye tussen die hoofpaaie geplant, sien Mia uit die taxi op pad na haar hotel. Die regering voer dit in, plant dit en ry dan water aan om dit in die woestyn aan die lewe te hou, verduidelik die Arabiese taxibestuurder.

      Die palmbome gooi lang, groen esse in die andersins vaal, kleurlose landskap. Soos ’n slang, dink sy. Soos ’n kleurvolle tropiese slang wat uit sy habitat ontsnap het en nou selfbewus en te opsigtelik deur ’n vreemde plek kronkel. Die slang in die Tuin van Eden, dink sy.

      Hulle kom by haar hotel aan en sy betaal die taxibestuurder drie dinar – sowat vyftig rand. Die Bahreinse dinar is ’n baie sterk geldeenheid, selfs sterker as die Amerikaanse dollar en die Britse pond. Die land is só ryk dat sy inwoners nie belasting hoef te betaal nie. Danksy die pêrels wat vroeër jare hier uitgeduik is en die olie wat meer onlangs ontdek is, het die regering genoeg skatte.

      Bahrein het die snelgroeiendste en vryste ekonomie in die Arabiese wêreld. Dis hoekom uitlanders na die eilandjie stroom: om hier te kom geld maak. Oral waar jy kom, sien jy mense van alle kleure en geure. Mia het vroeër gelees net sowat twee derdes van Bahrein se bevolking bestaan uit Arabiere. Die res is hoofsaaklik van Iranese afkoms en immigrante uit Suid- en Suid-Oos-Asië. Hier is ook baie Indiërs, Turke en Persiërs.

      Toe sy uitklim, voel sy opnuut die kontras tussen die verkoelde taxi en die oond buite. Dis al amper aand en die hitte tref jou nog steeds soos ’n muur. Sy voel hoe sweet in die holte van haar rug begin afloop.

      Die Gulf Hotel toring bo haar uit. Net soos die Sheraton is dit ’n hoë, blink paleis van ’n plek. Maar ten minste het dit baie Arabiese flair – op die dak staan Gulf aan die een kant in die Westerse alfabet en aan die ander kant in Arabiese skrif. Die letters is sag en vloeiend met hul krulle, punte en draaie. Daarteen lyk die Westerse letters hard en rigied en ongenaakbaar, dink Mia. Sy wens sy kon Arabies skryf en praat.

      Voor die hotelingang sien sy vyf swart sterre teen ’n goue bord. Grethe het besluit sy moet in ’n vyfsterhotel bly, want sy het gehoor die meeste driester-hotelle in die Midde-Ooste is bordele. Sy wou nie ’n kans vat met ’n vierster nie en Nuusweek dok dus op dat Mia ordentlik kan bly – bevry van sedelose prostitute terwyl sy die scoop der scoops jag.

      In die hotel is dit heerlik koel en die interieur skreeu Midde-Oosterse oordadigheid. Mia ry met ’n roltrap op tot in die ontvangsarea, waar ’n duiselingwekkende kandelaar met drie vlakke van triljoene klein liggies uit die dak hang. Dit lyk soos ’n ontsaglike onderstebo drielaagtroukoek.

      Spore van verskillende soorte sterk parfuums hang die lug vol. Saam met die klanke van vreemde tale skep dit die gevoel van heerlike, uitlokkende uitheemsheid. Alles om haar is skitterblink. Van die vloere en die lang marmertoonbank tot die mure en selfs die hotelpersoneel. Goud, vuilpienk en swart vorm verskillende patrone in graniet, marmer, hout en ander natblink teksture.

      Teen een muur hang ’n manjifieke Persiese mat. Dis die grootste mat wat sy nog ooit gesien het. Sy laat gly haar hand oor die sysagtheid daarvan. Dis so fyn soos die draad van sywurms geweef, in die rykste kleure en patrone.

      Die meisies wat in die hotel werk, lyk of hulle hoofsaaklik van Asiatiese afkoms is. Seker van Suid-Oos-Asië. Hulle is almal pragtig en fyn met plankdun lyfies, soel velle en uniforms van ryk materiale. Op hul koppe dra hulle klein, ronde hoedjies waaraan daar aan die een kant ’n stuk chiffon vasgemaak is wat in ’n los, vloeiende lus met die baadjies van hul uniforms verbind is.

      Pienk matte met helderkleurige patrone suig Mia se voete in die hysbak in. Sy sug toe sy haar weerkaatsing in die spieël sien: sy lyk iets verskrikliks. Die hysbak beweeg glad, vinnig en geruisloos tot op die tiende vloer. Toe sy uitklim en haar kamernommer begin soek, ruik sy dadelik weer daardie heerlike, skoon hotelreuk. Dit ruik soos belofte. Soos vakansie en oorvloed. Soos rus en vrede.

      Maar toe sy in haar groot, luukse kamer die deur agter haar toetrek, verdwyn haar grootoog-verwondering van al die prag en praal en neem moedeloosheid besit van haar. Sy kry niks uitgerig nie. Nuusweek bestee derduisende rande om haar hier te kry en sy misluk in haar taak.

      Sy los haar bagasie net daar waar die portier dit geparkeer het en gooi haar op die enorme wit bed neer. Die bed is breër as wat haar bed by die huis lank is. Sy lê oor die breedte, maar haar voete hang nie oor die kant nie. Die hotelvars lakens voel salig koel teen haar vel. Sy gryp een van die kussings en druk haar kop daarin. ’n Kloppende hoofpyn het intussen aan haar slape begin hamer.

      Die kussing beloof ’n nag van wonderlike slaap, maar sy kan nie nou slaap nie. Sy verdien nie om te slaap nie. Nie voor sy iets reggekry het nie. Dis omdat dit 3 Mei is dat die ellende haar so aankleef! Sy moes geweet het haar missie sal soos ’n mislukte vuurpyl in die grond vasduik. Nou het drie sy finale tol geëis: haar laaste kans op loopbaansukses.

      Die veragtelike Malan Retief het natuurlik ook ’n aandeel gehad. Sy sal nie verbaas wees as hy op 3 Maart 1983 gebore is nie. Nee wag, hy is nie jonk genoeg vir 1983 nie. Nogtans, net soos die getal drie is die rede vir sy bestaan blykbaar om hare hel te maak.

      Sy weet sommer hy het daardie blinkstefaans Patrick Beling in sy sak gehad nog voordat hy in Bahrein aangekom het. Die afstootlike Amerikaner het natuurlik vir sy slimpraatjies geval en allerhande eksklusiewe onthullings aan hom belowe. Sy moet maar solank vir Mondi laat weet om nog ’n goue beeldjie vir Malan Retief te begin poets.

      Ag tog, Patrick Beling was haar enigste hoop. Noudat hy haar nie wil help nie, weet sy nie waar om te begin om ’n storie te kry nie. Al die Suid-Afrikaners wat op daardie boot was, het iets met McMillans te doen gehad. Daar’s geen manier dat sy sonder hul samewerking met enige van die oorlewendes of familie van die oorledenes kontak kan maak nie. En dis die enigste invalshoek waarin Grethe belangstel.

      Dalk moet sy weer na meneer Beling se hotel gaan en hom opnuut probeer ompraat om haar te help. Dalk moet sy Malan bevriend en sy simpatie wen. Nee, nou skraap sy dieper as die bodem. Skrap die laaste opsie.

      Daar móét ’n ander uitweg wees. Sy sal môre na die polisiestasie toe gaan. Dalk kan die polisie vir haar name en nommers van oorlewendes gee. Dit help nie sy breek nou haar kop daaroor nie, dis al sesuur. Sy sal vroeg gaan slaap. En môre sal sy nuwe moed hê.

      Die turkoois water van die Persiese Golf klots rustig teen die rompe van die tientalle bote wat vasgemeer in die hawe lê. Dit ruik na sout en see. Mia stap al langs die dobberende bote na die Marina-hawe. Die plan om die hawe haar volgende bestemming te maak, het haar vanoggend in die bad te binne geskiet.

      Dit was maklik om uit te vind waar die hawe is waarvandaan die veerboot vertrek het. Toe neem sy ’n taxi en hier stap sy nou in die hawe van Manama, Bahrein se hoofstad. Dis weer ’n swoel dag en die son glinster op die water. Sulke helder turkoois water het sy nog nooit gesien nie. Sy voel sommer soos ’n nuwe mens. Die blote feit dat dit 4 Mei is, gee haar hoop.

      “Ek wil graag met iemand praat oor die bomontploffing op die boot,” sê sy vir die ontvangsdame, wat onbelangstellend na haar kyk en dan verveeld iemand op Arabies roep. Sy verstaan blykbaar nie Engels nie.

      ’n Man kom te voorskyn wat min of meer elke derde woord verstaan wat Mia sê. Sy verduidelik deur haar hande in die lug te gooi en ontploffingsgeluide soos boem! te maak. Hy verstaan blykbaar, want dis asof ’n gordyn voor sy gesig lig. Hy skarrel weg.

      Vader van genade, as sy elke keer haar versoeke in gebaretaal moet verduidelik, gaan sy nooit regkom nie. Hoe verduidelik sy sy soek Suid-Afrikaanse oorlewendes en familie van die oorledenes?

      Sy plof op ’n stoel in die ingangsportaal neer. Met haar kop in haar hande probeer sy aan ’n Plan C dink. Plan A was meneer Beling – Malan het daai ballonnetjie laat bars. Die Marina-hawe is Plan B, en dit gaan duidelik ook nie werk nie.