Eksklusief uit Eden. Marida Fitzpatrick

boks. Die soet stoom brand haar neus en sy asem die klam kaneel in. Haar oë gaan vanself toe van genot. Dan vlieg hulle wyd oop toe sy besef wat sy so pas gesien het: drie Cinnabons. Die man het haar verkeerd gehoor en drie pleks van twee ingesit. Dis ’n ramp! ’n Verskriklike ramp. Eintlik behoort sy terug te gaan en hom aan te sê om een uit te haal.

      Maar dis nou te laat. Die vloek van drie is klaar gespreek. Nou sal sy haar maar moet staal vir die teëspoed. Sy het ’n obsessiewe vrees vir die syfer drie of syfers waarvan die kombinasies drie maak.

      Drie is nou eenmaal nie haar getal nie. Simon, haar universiteitskêrel, het haar op die derde dag van die derde maand in haar derde jaar op universiteit afgesê. Sy glo nog steeds Simon Erlanck is haar grootste verlies ooit. Hy is nou ’n baie suksesvolle geoktrooieerde rekenmeester by KPMG. Sedert hy haar gelos het, het sy nog nie weer ’n ernstige kêrel gehad nie.

      Op 3 Desember 2003 het ’n taxi van agter in haar Fiat Uno vasgejaag. (Desember is die twaalfde maand en een plus twee is drie).

      En op haar derde verjaardag, so vertel haar ma, het sy haar ken oopgeval toe sy saam met Elsabé, haar ouer, mooier suster, gaan swaai het. Die besering was so erg dat sy steke in haar ken moes kry. Hoeveel? Drie. Die merk sit nou nog in ’n fyn wit strepie onder haar ken.

      Elsabé moes na haar kyk, maar sy het só lekker met die bure se seuntjie gespeel dat sy nie agtergekom het Mia is besig om uit die swaai te gly nie. Niks het intussen verander nie. Elsabé flankeer nog steeds haar lewe om, terwyl sy wat Mia is die wêreld moet verander.

      Haar ma, Henriëtte Bindeman, sê haar obsessiewe vrees vir die getal drie is ’n lawwe bygeloof en haar pa, professor Neels Bindeman, het eenkeer bygevoeg dat bygelowe van die duiwel is. Maar sy weet wat sy weet. ’n Mens leer tog uit patrone.

      Dalk sal dit help as sy so gou moontlik een van die Cinnabons opeet. So in die loop breek sy ’n stuk sagte, taai deeg af en druk dit in haar mond.

      Portia se oë rek wyd toe Mia met haar taai mond en hande by die kantoor instap. En dadelik kom Terry-Lee Clark op haar spykerhakskoentjies aangetrippel. Histeries. “Mia,” sê sy met haar hoë, nasale kugelaksent, “we’ve been looking for you all over!”

      “Ek was nie so lank weg nie. Wat is dit?”

      “Grethe wants to talk to the two of us desperately urgently.”

      Terry-Lee is baie lief vir die uitdrukking “desperately urgently”. En Grethe is baie lief vir Terry-Lee. Sy is die über-joernalis – Nuusweek en hul Engelse sustertydskrif se klein sterretjie. Sy kry altyd al die grootste stories.

      Mia sug innerlik. Hoekom sal Grethe hulle twee saam wil sien? Het Terry-Lee ’n rol in Egoli gekry? Of dalk is dit net die begin van die vloek. Dalk het dit nie gehelp dat sy die derde Cinnabon in minder as drie minute verorber het nie.

      Terwyl Terry-Lee uitasem om haar trippel, sit sy gou haar Cinnabons en skoonmaakgoed op haar lessenaar neer. En voordat hulle by Grethe se kantoor instap, trek sy haar bloes reg en vryf oor haar hare. “Gaan kam net jou hare. Jy weet ek kan ’n lelike kind nie verdra nie,” sê Grethe altyd vir haar as sy verwaaid by die kantoor aankom.

      “Uiteindelik!” bulder Grethe toe hulle saam by die kantoor instap. Sy gooi haar lang, slanke arms in die lug.

      Terry-Lee gaan staan met haar spykerhakke oor mekaar gekruis in ’n Paris Hilton-pose voor Grethe se lessenaar. Mia staan regop en stoot haar ken uit. Sy moet selfversekerd en bekwaam lyk. Grethe het nie tyd vir swakhede nie – uiterlik of innerlik.

      “Waar was jy, Bindeman? Ons het al begin dink dis die wegraping.”

      “Nee … uh, ek het net gou … uhm,” stotter Mia.

      “Los dit net!” bulder Grethe.

      “Sit,” sê sy met ’n elegante swaaibeweging van haar hand. Sy hou ’n pen soos ’n sigaret in haar regterhand. “Julle het seker gehoor van die bomontploffing in Bahrein gisteraand.”

      Mia se hart skop paniekerig. Sy weet niks van ’n bomontploffing nie en sy het nie ’n benul waar Bahrein is nie. Terry-Lee, daarenteen, glimlag alwetend. “Ek hoor agt en veertig Suid-Afrikaners is dood,” sê sy.

      “Dis reg,” sê Grethe. “Ons het besluit ons sal iemand moet stuur om die storie van daar af te doen.” Sy kyk vir Terry-Lee en glimlag. “Ná jou skitterende artikel oor die opkoms van Indië is jy ons vanselfsprekende keuse.”

      Haar glimlag verdwyn toe sy na Mia kyk. “Bindeman, ons wil hê jy moet Terry-Lee se kontak hier in Suid-Afrika wees. Sy moet jou enige tyd van die dag of nag kan bel om vir haar inligting of telefoonnommers of wat ook al te kry.”

      Ek moes dit geweet het, dink Mia. Ek’s ook net goed genoeg vir die vuilwerk. Terry-Lee bars nou seker van belangrikheid.

      “Grethe, ek kan nie gaan nie,” sê Terry-Lee asmaties. Sy kyk bedremmeld af. “My paspoort het verval.”

      Grethe se lippe word dun. “Wát?” sê sy sag.

      “Ek hét aansoek gedoen vir ’n nuwe een, twee maande gelede al. Dit moes al reg gewees het, maar die departement van binnelandse sake se paspoortboekies is op.”

      Grethe byt die agterkant van haar pen tussen haar eweredige, witgebleikte tande vas. “Ja, ek het in die koerant gelees van die boekieprobleem. Wat van ’n tydelike paspoort?”

      “Ek het nie aansoek gedoen vir een nie,” sê Terry-Lee nog meer bedremmeld. “Ek het mos nie geweet hulle boekies gaan opraak nie.”

      Grethe laat sak haar kop in haar hande. Haar lang rooi naels maak blertse in haar spierwit hare. “Ag tog. Ons moet vandag nog iemand stuur en ek hét niemand anders nie. Helen is Durban toe vir die gesinsmoord, Susan doen die hele week voorblad-fotosessies, Engela is met verlof, Barend het nog waterpokkies en Terry-Lee se paspoort het verval. Die Vader alleen weet hoe ek elke week ’n tydskrif uitbring!”

      Die sommetjie maak homself in Mia se kop. Sy sien ’n gordyn wat ooptrek, ’n kollig wat op haar skyn en hoor ’n diep Verimark-stem sê: “Mia, dis jou kans.”

      Sy vleg haar hande agter haar rug sodat Grethe nie moet sien hoe hulle bewe nie en sê: “Ek kan help.”

      “En hoe wil jy help, Bindeman?” vra Grethe en kliek haar pen in en uit. “Vir ons ’n sepie daaroor maak en ’n opsomminkie skryf?”

      “Nee … uhm, ek bedoel ek het ’n geldige paspoort,” sê Mia. Dis nie nou die tyd om sarkasme met sarkasme te bestry nie.

      “En jy dink jy kan hierdie storie doen?”

      “Wel, ja. Ek –”

      “Dis ’n belangrike nuusstorie, Bindeman. Nie ’n sepie nie.”

      “Ek weet, Grethe, maar –”

      “Wil jy vir my sê ek moet ’n TV-gidsskrywer stuur om ons hóófartikel te gaan doen?” Grethe trek haar oë op skrefies en balanseer die pen tussen die punte van haar dun wysvingers.

      “Wel, jy hét gesê jy het niemand anders nie.”

      “Ja,” sug sy. Stilte. Dan val sy terug in haar leerstoel en kyk Mia skerp aan. “Weet jy ooit waar is Bahrein, Bindeman?”

      Hoekom, hoekom het sy nie Aardrykskunde as matriekvak gevat nie? “Uhm, ek het ’n idee. Dis mos daar naby … uhm … waar daar oorlog is?”

      “Vader, jy’t klaar die kat aan die gat beet! Luister jy nie nuus nie?”

      “Ek het nie ’n radio in my –”

      “Spaar my jou materiële probleme.” Grethe lig haar gemanikuurde hand in ’n stopgebaar voordat sy dit weer slap laat val.

      Dan stuur sy Terry-Lee uit die kantoor met ’n enkele, gesaghebbende handgebaar. Sy leun vorentoe oor haar lessenaar. “Bahrein is ’n eiland in die Midde-Ooste. ’n Bom het gisteraand daar op ’n veerboot ontplof. Honderd drie en vyftig mense is dood, agt en veertig van hulle Suid-Afrikaners. Dit lyk soos