Anderkant die volmaan. Ettie Bierman

“Wat is die kuur? Hoe kan ek hom help?”

      Thys is versigtig, praat liewer net die minimum. “Moenie nou eise aan hom stel nie. Gee hom ruimte. Tyd. Begrip. Moenie druk op hom plaas nie.”

      “Dis wat ek tot dusver gedoen het.” Sy vee met die rugkant van haar hand oor haar gesig. “Maar ek sal harder probeer.”

      “En die bakkie neem, in die goeie gesindheid waarmee dit aangebied is?” voeg hy by.

      “Ek weet nie …”

      “Dit sal ’n las van Ruan afneem, om te weet jy gaan nie in jou klein skedonk langs die pad staan nie. Wetend jy kan jou eie karweiwerk doen en hy hoef nie verantwoordelik te voel om te help nie.”

      “Ek en Ruan is darem nog nie heeltemal kwaaivriende nie. In ’n krisis kan ek sy motor gebruik. Hy sal nie omgee nie.”

      “Dis beter as jy nie van hom afhanklik is nie. En oor ’n paar weke is hy terug, dan het hy self sy motor nodig. Jy sal my én Ruan én my pa ’n guns bewys as jy die bakkie neem. Regtigwaar!”

      Sy byt op haar onderlip en kan nie praat nie.

      “Regtigwaar!” herhaal Thys met oortuiging. “Asseblief? Al is dit net ter wille van Ruan, op wie se strand dit tans laagwater is.”

      Só gestel kan sy nie weier nie. Nikka hou Thys ’n oomblik styf vas, haar kop teen sy breë bors. “Dankie. Duisend dankies!”

      Hy het meer teenkanting verwag en is verlig. “Gaaf, dis dan afgehandel. Noudat die bakkie uit die pad is, soek ek iets om my mee besig te hou. Gee jy om as ek die restourasie van jou Volkswagen my nuwe stokperdjie maak?”

      Thys sien sy gaan weer protesteer en spring haar voor. Hy kyk op sy horlosie. “Sjoe, ek het nie besef dis al so laat nie. Ek sal moet ry! Waar’s die Volksie se sleutels?”

      “Hy’s nie die moeite en onkoste werd nie,” keer sy. “Jy kan nie –”

      “Ek kan. Waar’s die sleutels?”

      “Dit gaan ’n klomp geld kos.”

      “Ek’s ryk!”

      “Ja, maar …”

      Thys begin aanstap na waar die Volkswagen onder ’n afdak staan. “As jy dan nie die sleutels wil gee nie, maak ek maar ’n ander plan.”

      Hy buk onder die instrumentepaneel in en vroetel ’n rukkie. Eers stoot die Vollatjie ’n rookdamp uit, dan vuur die enjin. Thys stoot tru en maak ’n draai tussen die ganse deur, tot voor ’n verstomde Nikka.

      Hy draai die venster af, grinnik vroom en knipoog vir haar. “Nie net ryk nie, nog slim ook! Ek sou ’n goeie motordief gewees het.”

      “Ek sal vir die onderdele betaal,” bied Nikka vir oulaas aan. “En sodra die geld vir my eerste pieknieks inkom vir die bakkie ook!”

      Hy lag net, blaas vir haar ’n soentjie, en verdwyn met ’n hik en ’n proes uit by die hek.