Anderkant die volmaan. Ettie Bierman

vou sy arm om die smal, rukkende skouers en trek haar saggies teen hom vas. Hy praat nie, sit net swyend by haar terwyl die storm en die seerkry hulle uitwoed.

      Huil is terapeuties, as ontlading en ’n uitlaatklep. Maar dis ’n luukse wat Nikka haarself nie te dikwels wil toelaat nie. Na ’n ruk sit sy regop, snuif rukkerig en druk die nat, verfrommelde sakdoek teen haar mond. “Hier sit ek jou tyd en mors … Moet jy nie gaan werk nie?”

      Sy stem is warm en rustig, soos die arm om haar skouers. “Nee wat.”

      “ ’n Resensie of iets oor ’n motor gaan skryf nie?”

      “Nee. Gister klaar geskryf en aan Weeknuus se setters gestuur. ’n Loflied oor BMW se nuwe 760Li. ’n ‘Whoosh-wa’, noem ek hom. ‘Whoosh’ is die geluid wat hy maak wanneer al daardie perdekrag so geruisloos wegtrek, en ook die klank wat die geld maak as dit ewe stil-stil uit jou bankrekening verdwyn. ’n Luukse wa, net vir groot kanonne met vet beursies. Dus, vandag is ek af. Huil maar nog, so lank as wat jy nodig het, mooiste, ek is nie haastig nie.”

      Nikka sukkel regop. “Arme jy, pleks dat jy op jou afdag kon laat slaap en ontspan … Nou sit jy met ’n tjankbalie opgeskeep.”

      “Dis oukei.” Hy lyk ingenome. “Gelukkig is die tjankbalie darem nie te onaardig nie. Trouens, nogal sag op die oog, met die lyne van ’n warm Mustang.”

      ’n Waterige glimlag pluk aan haar mondhoeke.

      “En ek het ’n rit op ’n perdekarretjie pasella gekry, wat my soos ’n klein seuntjie by Disneyland laat voel het.”

      Nikka rek om by te kom en druk ’n nat soen op sy wang. “Jy is een van die gaafste mense wat ek ken, Vonk Vorster.”

      Hy grinnik. “Ek weet. Noem my Gawie. Gawie Vorster.”

      Nikka lag. Al was dit wankelrig, laat dit haar ophou huil, soos Thys gehoop het.

      “Dit klink beter,” terg hy. “Ek het al bekommerd begin raak. My hemp is sopnat en netnou kry ek kroep op die bors.”

      “Jy kan ’n droë hemp van Ruan leen.”

      Haar lag verstil. Haar mond raak hartseer en haar oë weer ’n troebel wolkgrys. “Het hy jou gevra om na my om te sien? Barmhartige Samaritaan te kom speel?”

      “Hy het, ja,” erken Thys. Wat ook al in Ruan se kop aangaan, hy is steeds baie lief vir Nikka en bekommerd oor haar terwyl hy weg is.

      “Hoekom?” dring sy aan.

      Thys is beter met woorde op ’n rekenaarskerm as hardop geuiter. Meis hier styf teen sy skouer en haar hartvormige gesiggie so goedvertrouend op hom gerig, laat sy tong knoop. Wat antwoord ’n ou? Gee haar vals hoop, of die harde waarheid? Hy weet nie. Weet nie wat sy vriend se motiewe is nie. Al wat hy uit hom kon kry, is dat hy nie anders kán nie. Daarna het hy toegeklamp, asof hy alreeds te veel gesê het.

      “Omdat Ruan ’n skuldige gewete het? Of omdat hy vir my jammer is?” wil Nikka weet. “Ek wil nie sy jammerte hê nie.”

      “Dis nie al wat hy vir jou voel nie. Hy gee vir jou om. Sal áltyd vir jou omgee, meis, wat ook al in die toekoms gebeur.”

      Dis ’n vae antwoord wat haar nie tevrede stel nie. “As hy vir my lief is, hoekom wil hy dan van my skei?”

      Dit rym nie. Thys stem saam, maar hy het ook nie antwoorde nie. Kan dit wees dat daar ’n ander vrou in Ruan se lewe is?

      Nikka staan stram op en stof stukkies droë blare van haar kortbroek af. “Dit word laat. Ons moet seker teruggaan.”

      Ouperd het hard gewerk en geduldig gewag. As beloning kry hy nog ’n wortel.

      “En die derde een? Vir wie is dit?” wil Nikka weet.

      “Vir my. Winkelgroente is nie so geurig soos ’n wortel of ’n tamatie of mielie vars gepluk uit die tuin nie.” Hy haal die laaste wortel uit sy sak en byt die punt af. Dan bied hy dit vir Nikka aan asof dit ’n smaaklike roomys is. “Wil jy ’n hap hê?”

      ’n Wortel is die laaste ding waarvoor sy lus is. Maar om Thys te plesier, byt sy ook ’n stuk af, al smaak dit soos saagsels. Hierdie keer wag sy nie dat Thys haar op die karretjie help nie. Sy klouter self tot bo-op die dwarsbankie, voor hy met ’n helpende knie kan nader staan.

      Thys wip langs haar op. Toe hy die leisels losknoop, kyk hy tersluiks na haar. “Darem al iets van Ruan verneem sedert hy weg is?”

      Sy glimlag wrang. “ ’n Halfminuut-oproep, net om te sê hulle het veilig in Perth aangekom. Omdat ek hom gevrá het om net te laat weet.”

      “Is dit al?”

      “Ja.”

      “In meer as twee weke?”

      “Amper drie weke …”

      Thys is stil; bedruk omdat hy voel hy het Nikka gefaal. Hy moes haar kon gerusstel; haar beter getroos het as om net ’n sakdoek en ’n skouer aan te bied.

      By die huis staan Andries reg om Ouperd uit te span en te roskam soos Ruan hom geleer het. Thys oorhandig die sweep aan hom. “Dis met die hand gevleg deur my grootoupa, wat dit vir my oupa gegee het, en my oupa het dit vir my gegee. Nou gee ek hom vir jou … Pas hom mooi op. En onthou: Dis nie om te gebruik nie, hoor! Dis net vir effek.”

      Andries se gesig verhelder toe hy die sweep neem. “O, jy meen virrie show?”

      “Ditsem!” bevestig Thys.

      Hy deel nog raad aan Andries uit, dan haal hy ’n bossie sleutels uit sy broeksak en hou dit na Nikka uit. “En dié is vir jou.”

      “Sleutels? Waarvoor?” vra sy.

      Thys beduie na die wit bakkie wat onder die soetdoringboom staan. Hy wag vir die reaksie wat hy weet gaan kom.

      “Nee.” Nikka staan tru, skud haar kop en druk haar hande agter haar rug in. “Jy sal my weer laat tjank … Jy het al genoeg vir my gedoen, Thys. Ek kan hom nie neem nie.”

      “Ek het hom nie nodig nie.”

      “Hoekom het jy hom dan gekoop?”

      “Ek het nie. Dis ’n oue van my pa, wat in die garage staan en roes het en wat ek gerestoureer het. Sommer vir die plesier, as tydverdryf wanneer ek verveeld was. Hy is ’n wit olifant en staan in almal se pad. Jou motortjie is oud en gedaan en sy kattebak is te klein. Jy het ’n betroubare voertuig nodig – ’n bakkie. Dis om mee voorrade te gaan koop en al die goed mee aan te ry na die lapa toe.”

      “Dink jy die pieknieks gaan ooit realiseer?” vra sy nugter en skielik vol twyfel. “Ruan reken nie so nie. Wat as ek nie ’n enkele navraag kry en niemand my ondersteun nie? As ek al die kostes puur verniet aangegaan het? Hoe gaan ek ooit die lening terugbetaal? Ek sal nie kan nie, en die bank sal op die plot beslag lê. Alles waarvoor ek en Ruan so hard gespaar het!”

      “Mooiste …” Thys plaas sy hande weerskante van haar gesig en soen haar op die voorkop. “Moet jouself nooit onderskat nie. Jy lyk soos ’n skoenlapper, so fyntjies, die geringste bries kan jou vlerke breek. Maar binne-in jou is ’n krag waarvan jy nie bewus is nie. ’n Wil en deursettingsvermoë wat van enigiets wat jy aanpak ’n sukses sal maak. Jy gáán vir Piekepiekniek vlerke gee, en julle gaan vlieg. Hóóg vlieg, bokant die wolke!”

      Thys klink so seker van sy saak, Nikka wil hom glo. Maar wat van Ruan se skeptisisme? Hy ken haar beter as enigiemand anders en het nie sulke vertroue in haar vermoëns nie.

      Nikka se gesig is ’n spieëlbeeld van haar twyfel, maklik vir Thys om te lees.

      “Jy is jou eie mens, Nikka,” sê hy ernstig, “nie ’n aanhangsel van Ruan nie. Glo in jouself en moenie van sy goedkeuring afhanklik wees nie. Hy gaan deur ’n moeilike tyd en jy weet nie wat voorlê nie. Doen jou eie ding en maak ’n sukses daarvan. Jy kán dit doen, daaraan twyfel ek geen oomblik nie.”

      In plaas van haar gerusstel, mis haar hart ’n slag