Anderkant die volmaan. Ettie Bierman

toerits en vra dan half onwillig: “Sal jy regkom, so op jou eie?”

      “Ek gaan na jou verlang,” antwoord Nikka sag.

      Hy draai sy kop weg. “Jy het in die verlede alleen reggekom.”

      Omdat sy geweet het daar skort niks – hy het haar lief en hy kom terug. Nou het sy geen waarborge nie.

      “Sal jy my van Perth af bel?” pleit sy. “Net sodat ek weet jy het veilig daar aangekom?”

      Hy knik. “As daar kans is.”

      “Jy gaan vyf weke weg wees, êrens sal daar darem seker vyf minute wees om af en toe te bel.”

      “Ek sal bel,” gee hy toe. “As jy ’n probleem het, bel vir Thys. Hy sal oorkom en weet wat om te doen.”

      Sy wil nie vir Thys Vorster hê nie. Sy wil haar man hê …

      Nikka byt op haar onderlip om die bewing van haar mond te stil. “Gaan jy in hierdie tyd nadink? Oor … ons?”

      Ruan gooi die band van die sak oor sy skouer en druk die skootrekenaar onder sy arm in. “Ek wil dit nie nou bespreek nie,” antwoord hy, sy stem grof.

      Geïrriteerd, skaam of net gewoon haastig? Sy gesig is sonder uitdrukking en sy kan nie aflei wat deur sy gedagtes gaan nie.

      “Ons sewe jaar van getroud wees is te kosbaar om sommer net so weg te gooi, sonder genoegsame rede,” pleit sy. “Alle getroudes stry en baklei, dis normaal. Hulle skei nie net sommer oor ’n paar griewe en meningsverskille nie. Hulle praat die ding uit, kommunikeer met mekaar. Práát met my, Ruan! Asseblief!”

      “Ek kan nie, daar’s nie nou tyd nie. Ek is laat, met honderd en een ander dinge om op te konsentreer.”

      “Ons huwelik is belangriker as rugby!”

      “Moenie my in ’n hoek dryf nie, Nikka,” skerm hy.

      “Ons kan ons probleme oplos. Ons mag nie sommerso oorhaastig skei nie, sonder ’n behoorlike, konkrete rede nie.”

      ’n Hartklop lank ontmoet sy blik hare. Sy broeiende oë hou haar stywer vas as wat sy arms sou kon doen. Sy hand lig om na haar uit te reik, maar die volgende oomblik blaf die honde en ’n motor toet buite.

      “Onthou om saans die deure te sluit. Skakel die buiteligte aan en laat die bulterriër binne slaap,” herinner Ruan haar oplaas. Hy gee haar ’n vlugtige druk met die een arm en soen haar op die wang.

      Dan neem hy sy tas, stap by die voordeur uit en klim in die wagtende motor. Hy wuif nie vir oulaas nie en kyk nie om nie, klap net die motordeur hard agter hom toe. Die laaste wat sy sien, is twee rooi agterliggies wat in die donker verdwyn.

      Nikka bly alleen voor die sitkamervenster staan, haar hande teen haar mond gedruk om die hygende snikke te keer wat dreig om haar te oorweldig. Ruan is weg. En hy kom dalk nie terug nie …

      Sy wil agterna hardloop, hom vasgryp en by hom pleit om haar nie alleen te los nie. Sy het hom lief en sonder hom het die toekoms geen sin nie. Sy het hom liewer as haar eie lewe en sal enigiets doen om hom terug te wen. Hy moet net sê wát, waar sy as vrou gefaal het …

      Moet sy haar projek vergeet en teruggaan na die stabiliteit van ’n vaste onderwyspos? Hoed in die hand haar werk gaan terugvra en toekyk hoe die morsige ou skoolhoof dit geniet om haar te sien kruip?

      Sy sal, as dit is wat Ruan wil hê. As dit die prys is wat sy moet betaal om haar huwelik te red. Maar sy weet dis nie die kern van die probleem tussen hulle nie. Het sy en Ruan mekaar ontgroei? Te jonk getrou en te min ervaring van die lewe gehad? Sou hulle nader aan mekaar gewees het as daar miskien ’n baba was?

      Dis hoekom hulle die hoewe wou koop. Kinders kan nie in ’n beknopte stadswoonstelletjie grootword nie. Hulle moet ruimte hê: bome om in te klim, diere om voor lief te wees, grasperke om op bal te skop. Ruan wou ’n hele rugbyspan hê, en dan ’n laatlammetjie – ’n donker krulkopdogtertjie wat soos haar ma lyk, wat linte en valletjiesrokke dra, op sy skoot klouter en haar taai toffieappelhandjies om sy nek sit. Hy het openlik erken hy sal haar tot in die afgrond bederf. Hy sal enigiets vir sy meisiekind doen en haar alles gee wat haar hartjie begeer, as daardie roosknopmondjie net vir hom glimlag.

      Nikka krimp inmekaar by die herinnering aan Ruan se woorde en die prentjie wat dit optower van hom met hulle dogtertjie op sy skoot. Maar dis nog nie te laat nie. Hulle drome kán nog waar word. Hulle gaan nie bankrot speel nie, gaan nie skei nie, gaan hulle rugbyspan hê. En sy roosknop-meisiekind.

      Ruan is skepties oor haar pieknieks. Sy het vyf weke om hom verkeerd te bewys. Vyf weke om haar besigheid op die been te kry, ’n inkomste te genereer en te wys sy is nie ’n onverantwoordelike mislukking nie.

      Om uitgawes te besnoei het Nikka haar eie visitekaartjies en spyskaarte ontwerp en op die rekenaar gedruk. So ook die advertensiepamflette wat sy by die skool, supermarkte en ander winkels in die omgewing versprei. Sy verf plakkate en skep haar eie webwerf om Piekepiekniek/Pick-a-Picnic op die internet bekend te stel. Sy koop vrolike blougeruite materiaal op ’n uitverkoping en maak haar eie tafeldoeke en servette. Sy kry ’n krat vol kapokkies present en help Andries om die ietwat verwaarloosde perdekarretjie skoon te skrop.

      Sy is kaalvoet, sopnat en windverwaaid, besig om ’n steeks Ouperd met die soveelste appel te probeer omkoop, toe die span honde aankondig dat ’n vreemde bakkie onder die soetdoring by die agterdeur stilgehou het.

      Dis Thys, in ’n uitgewaste kniebroek, ’n bont hemp en ’n paar verslete tekkies, sy vaalbruin hare borselkop gesny. ’n Windmakerige sweep hang oor sy skouer.

      Hy grinnik breed toe hy haar sien. “Haai daar, mooiste!”

      Dis hoe Thys haar altyd noem – “mooiste” of “meis” – al van skooldae af. Groot, rustige Thys, wat selfs nie eens ’n honger muskiet sal doodklap nie. Ruan se beste vriend wat saam met hom rugby gespeel het – vaskopstut in die voorry. Dit kon sy bynaam gewees het – stut – want dis wat Thys Vorster altyd vir almal was, op skool en op varsity.

      Maar die ouens het hom “Vonkprop” gedoop, later sommer net “Vonk”. Want hy kan met ’n motor se ingewande toor. Hy praat nooit sommer van ’n kar nie, altyd van ’n motor, want so ’n stuk wonderbaarlike meganika verdien respek, het hy verduidelik. Ruan het groot agting vir sy vriend en het altyd gespot: “As jy enigiets wil weet, vra vir Vonk. Die Vonk sal weet.”

      Later het dit ’n slagspreuk onder die studente geword: “Die Vonk weet” pleks van “die vet weet”. Haar ma is dol oor hom en vir Nikka is hy soos die broer wat sy nooit gehad het nie.

      “Jy lyk kliphard besig, meis,” merk Thys op.

      “Ek is.”

      “Met wat?”

      Nikka sug moedeloos. “Met ’n steeks, moedswillige perd wat vierpoot vasskop en weier om voor die vervlakste karretjie ingespan te word. Omkoop met lekkernye help nie. Ek het al als probeer: suiker oor ’n appel gestrooi, stroop opgesmeer, appelkooskonfyt en hawermout en als waaraan ek kon dink, maar ek kry Ouperd nie nader gelok nie. Hy trek net eenvoudig sy neus op en wil nie eens próé nie.”

      “Dalk hou hy nie van appels nie,” merk Thys droogweg op. “Probeer ’n wortel.”

      Nikka gaap hom sprakeloos aan. As ’n wortel die ding doen, gaan sy haarself skop.

      Thys vryf met sy oop hand oor Ouperd se neus en gesels rustig met hom. “Wat’s jou moeilikheid, ou beesblaas? Hierdie is nie sommer ’n hierjy-meisiekind nie, ou perd. Sy’s ’n GT-model, met V12-superturbo’s. Fyn getjoen soos ’n Ferrari. Hoe kan jy vir haar nee sê?”

      Ouperd draai sy kop skeef, loer eenogig na Thys en skud sy maanhare.

      “Dit beteken hy’s jammer,” vertaal Thys oor sy skouer vir Nikka. “Het jy ’n wortel?”

      “Ja, hordes, in die groentetuin.”

      “Gaan trek drie uit.”

      Nikka draf om te