Troukoors. Helena Hugo

aan die vereistes wat Global Ecology stel.

      “Dis goed dat jy Pierre einde ten laaste ook sal leer ken. Jy kan Sondag saamry lughawe toe,” dring Paul se stem tot haar deur.

      Asseblief, net nie dít nie! Nee, daarvoor sien sy nie kans nie.

      “Ek wens my werk was afgehandel,” probeer sy ’n flou verskoning.

      “Jou graad is in die sak, en jy werk nie Sondae nie.”

      “Maar my vinke …”

      “Jou vinke is skitterend. Buitendien, ek het mos gesê hy kan jou help. Hoeveel tyd het jy nog?”

      Sy roep die ou vinklêer op en vergelyk die foto’s. “Ek moes 6A gekies het. Moes ek nie? Paul, kyk hier.”

      “Nee, Mina!” Hy lyk skielik streng en ongeduldig. “Jou werk is uitstekend, jy het die perfekte vink gekies. Vergeet van daai lys, dis ’n blote formaliteit. Pos die goed en kry klaar!”

      Tye soos hierdie moet sy toegee dat hy meer as sy weet – vanselfsprekend. Hy het ’n voorsprong van twee doktorsgrade, verskeie vakkundige boeke en tientalle artikels. Sy begin nou maar, en dis net artikels.

      “Goed, jy is die promotor. Maar dalk is jy te lief vir my.”

      “Ek is. Ek is gans te lief vir jou, maar my integriteit is bo verdenking. Of vergeet jy doktor Thornhill het jou ’n volle drie persent meer gegee, en hy weet nie van jou mooi bene nie? Dis ’n uitgemaakte saak dat jy volgende jaar die beurs sal kry, en dit word streng op meriete bereken. Hoekom is jy so onseker?”

      Sy kry die aardige gevoel dat sy laaste vraag niks met die werk uit te waai het nie. Hy kyk haar so stip aan dat sy vinnig wegkyk, die lêer voor haar stoor en dan toemaak.

      “Jy antwoord nie my vraag nie.”

      “Dis my derde artikel,” sê sy en skakel die rekenaar af. “Ek wil hê dit moet beter wees as die vorige twee.”

      “Klein perfeksionis.”

      Sy haal haar bril af, kry die brilhuisie en bêre dit. Paul roer nie. Sy voel sy blik op haar, sy oë wat soos kole vuur kan brand onder sy ruie wenkbroue, die geamuseerde glimlag wat nou weer om sy mondhoeke speel.

      “Jy kan maar nie die geringste foutjie verduur nie.”

      “Wel, jy ook nie.”

      “Touché!” lag hy en staan op.

      Sy pak haar skouersak en merk op dat daar ’n rafel aan die een punt hang. Daar is ’n skêr in die houer met penne. Sonder om te dink vat sy dit en knip die rafel af.

      “Dís wat ek van jou hou,” erken Paul. “Waar jy is, loop niks ooit verkeerd nie.”

      Sy bloos, voel senuweeagtig en onrustig en simpel omdat sy so voel. Diep in haar hart weet sy wat die rede is. Of eerder, wie.

      “Ek dink Pierre sal in sy skik wees as jy lughawe toe kom.”

      Sal hy? wonder sy en dink aan daardie gewraakte telefoongesprek – die enigste persoonlike kontak wat sy nog met Pierre Hagen gehad het. ’n Paar kort sinne wat weke later steeds in haar nagmerries opduik.

      “Goeienaand, professor Hagen se woning. Kan ek help?”

      “Dis Pierre Hagen hier. Ek wil graag met die professor praat.”

      Paul was in die bad. “Hy is nie op die oomblik beskikbaar nie. Kan ek ’n boodskap neem?”

      “Kan jy skryf?”

      Sy het haar so effe vererg. “Ja.”

      “Dis ook nie nodig nie, solank jy onthou om vir hom te sê sy seun Pierre het uit Honolulu in Hawai gebel. Ek vlieg vanaand Los Angeles toe, maar ek sal hom eers oor ’n paar dae weer kan kontak. Ons land net, dan ry ons dadelik Santa Monica toe. Het jy dit, of moet ek dit herhaal?”

      “Honolulu, Los Angeles, Santa Monica. Ek sal onthou.”

      Haar hart het in haar keel geklop. Daardie stem! Hy klink nes sy pa, maar jonger, lewendiger, maar arrogant.

      “Dankie, mevrou. Ek waardeer jou moeite.”

      “Juffrou,” het sy vinnig gesê.

      “Jammer, juffrou.”

      “Miskien moet ek my sommer voorstel. Ek is jou pa se verloofde, Minette Faber.”

      Hy het haar skaars kans gegee om haar sin klaar te maak. “Ek’t gewonder of dit die vroumens is!”

      “Ekskuus?”

      “Jy reël al klaar sy lewe, of hoe?”

      “Ek antwoord sy telefoon, dit beteken nie ek reël sy lewe nie.”

      “Spaar my die verskonings en gaan sit ’n slag op ’n klip en dink waarmee jy besig is, juffrou Faber. Wat gaan in jou kop aan?”

      “Jy ken my nie! Wie gee jou die reg om só met my te praat?”

      “Ek stel nie belang om jou te ken nie. Totsiens, júffrou.”

      En klieks! word die verbinding verbreek.

      Sy kon haar ore nie glo nie. Geen maniere nie, dis wat! Hy het hoegenaamd geen maniere nie en sy was gaaf en ordentlik met hom.

      Sy het nog na woorde gesoek om hom op sy plek te sit en weg is hy! Die lyn het gesing asof die golwe en die wind van Honolulu en die Hawaise eilande daarin afgespoel het tot by die suidpunt van Afrika, in die portaal van Hagenhof, Paul Hagen se Ou Kaapse gewelhuis.

      Sy het die gehoorbuis stadig neergesit. Pierre vir haar voorgestel: ’n branderplank onder sy arm, nat slierte hare op sy skouers, bruin gebrand en met ’n wit glimlag. Nee, hy was op die lughawe, of hoe? Jeans, ’n T-hemp, kort moutjies wat styf om sy boarms pas, sy hare met ’n rekkie vasgebind, perfekte profiel teen die lig, ’n stuurs trek om sy mond toe hy haar naam hoor.

      “Wie was dit?” het Paul skielik agter haar gevra.

      Hy het aantreklik en jonk gelyk in sy blou jeans en kraakwit hemp, sy hare klam teen sy slape.

      Sy het geglimlag. “Jou seun. Hy was haastig, maar hy sal weer bel.”

      “Watter een?”

      “Pierre.”

      Paul se een wenkbrou het opgeskiet. “Hy het lanklaas so dikwels gebel. Seker van nuuskierigheid oor jou. Het julle toe kennis gemaak?”

      “Op ’n manier, ja. Hy weet hy het met my gepraat.”

      “Darem vriendelik?”

      “Daar was nie veel tyd om vriendelik te wees nie. As ons nie nou ry nie, gaan ons laat wees vir die uitstalling.”

      Paul moes iets vermoed het, maar sy wou hom nie ontstel nie.

      Van toe af wil sy Pierre nie met hom bepreek nie. Sy wil ook nie weet wat hulle intussen vir mekaar gesê het en of Pierre net so eerlik met Paul was oor haar nie.

      Sy word weliswaar genoeg geteister deur die gedagte wat by haar posgevat het dat Pierre Paul se verlore jeug verteenwoordig. Op foto’s uit sy jong dae lyk Paul gevaarlik baie na Pierre. Daar is selfs een van Paul met lang hare en ’n branderplank!

      Paul is lief vir die see en om vis te vang en kreef te duik. Trouens, hy swem graag in die see. En ook elke oggend voor werk in die swembad in sy huis se agterplaas. Nie sommer so ’n plaspoeletjie nie, maar ’n ongewone tien by vyf meter, yslik vir ’n dorpserf.

      “Kom jy swem?” vra Paul toevallig toe sy die kantoordeur sluit. Hy het sonverhitting laat installeer en die water is gewoonlik heerlik warm. Hulle kan selfs in die middel van die nag swem, maar vanaand is daar nie tyd nie.

      “Het jy vergeet ek moet sorg dat ek my persoonlike besittings verwyder ingeval Pierre jou van losbandigheid beskuldig? En wat van ons ete-afspraak?”

      “O ja!”

      2