Troukoors. Helena Hugo

die bobbejaan agter die bult!”

      “Wel, selfs ’n donkie stamp hom nie twee keer teen dieselfde klip nie.”

      Paul gaan sit skuins voor haar in die leunstoel voor die venster. “Hy land Sondag in die Kaap.”

      Die donkie of die bobbejaan?

      Minette wil lag. Sy kyk om die skerm hoe Paul sy een lang been oor die ander een gooi en hom gemaklik tuismaak. Hy dra ’n wolmerkbroek, bypassende kouse, duur Italiaanse skoene. Lyk gesofistikeerd en aantreklik. Soos Sean Connery in sy vyftigerjare, dieselfde diep kepe in die wange, die prominente wenkbroue, donker hare wat net teen sy slape grys word.

      Die verskil is: dis Paul se eie hare. Geen vals haarstukke vir hom nie. Dit weet sy vir ’n feit, want hulle het al saam uitgekamp. Sy het hom al vroeg in die oggend sien gesig was en tande borsel, in die veld voor haar sien uitstap in ’n kniebroek en bergklimstewels, saam met hom in die see geswem. Hy is foutloos gebou, sonder enige teken van onooglike vet. Dalk ’n bietjie aan die skraal kant, maar liewer so as oorgewig. ’n Jong lyf wat hy goed oppas. Hy en sy oudste seun, Francois, gim gereeld soggens en saans.

      Minette raak toegeeflik. Maak nie saak wat en waar nie, Paul is altyd agtermekaar en perfek. En hy ondersteun haar in alles wat sy doen. Sy behoort hom die opgewondenheid oor Pierre se kuier te gun.

      “Hierdie Sondag?” vra sy en hou haar gesig uitdrukkingloos.

      “Ja.”

      “Dis gou.”

      “Ek waardeer dit dat hy langer kuier. Ek verlang na hom.”

      Laat hy dan maar kom as hy wil kom, dink sy. Paul sal weldra ontdek dat hy nie meer dieselfde Pierre is wat hy onthou nie.

      “Gaaf van hom,” veins sy en frons weer ’n slag vir die woorde op die skerm.

      Paul trek sy broekspyp reg, klap ’n takkie met blaartjies in die omgewing van die soom af. “Pierre ken rekenaars, hy kan jou help.”

      Minette slaan haar oë op. Hy háár help! Gelukkig sien Paul dit nie. Hy het die takkie opgetel en bekyk dit asof dit van die buitenste ruim ingewaai het.

      Pierre is Paul se jongste seun, Francois se kleinboet. Hy weet soveel van rekenaars dat hy vir Microsoft in Moembaai, Indië geprogrammeer het, maar die afgelope maande het hy blykbaar meer tyd op die strand in Hawai deurgebring as in staal-en-glaskantore.

      Minette kyk weer stip na Paul. Pierre is sy ewebeeld, maar Paul het darem regtig meer finesse. En goeie kleresmaak. Sy das pas perfek by sy hemp: klein diamantjies op breë strepe, alles in bloue en bruine. Hy moes formeel aantrek vir die fakulteitsvergadering, maar eintlik kan jy hom altyd deur ’n ring trek – vir hom en Francois. Reg aangetrek, selfs as hulle gaan gim.

      Nie soos dié Pierre wat per e-pos foto’s stuur van hom met haaitande en skulpies om die nek en wat sy hare wild laat groei het om by Hawai te pas nie.

      “Sal hy ooit nog op hoogte wees ná al die vuurdanse en branderplankryery?”

      “Dit was vakansie, Minette! Hy is op die oomblik in Londen vir die bekendstelling van nuwe sagteware. Natuurlik is hy op hoogte. Buitendien, met ’n brein soos syne …”

      Sy het gehoor hy is briljant. Selfs Lynette, Francois se vrou, praat met ontsag van Pierre se IK. Paul het groepfoto’s van hom saam met sy Indiese kollegas, Microsoft se banier op die agtergrond. Almal lag breed en lyk ryk en vooruitstrewend; dit kan enige plek op aarde wees. Maar daar is ander foto’s met dieselfde vriende voor die Taj Mahal en in houtskepies op die Ganges.

      “Pierre het ’n kop,” sê Paul en tik op sy voorkop.

      “Hy is jou seun.”

      “Hy is, en ek het hom drie jaar laas gesien.”

      Dis toe Paul in Amerika was en Pierre in Chicago ontmoet het. Paul het lesings by die universiteit gegee en Pierre het Microsoft in ’n ander deel van die stad verteenwoordig. Minette was toe nog net ’n naam op een van Paul se klaslyste, ’n oulike tweedejaarstudent wat die onmoontlikste vrae kon vra. Mejuffrou MJ Faber. Hou haar dop. Sy het met twaalf onderskeidings gematrikuleer, sesde in die land.

      “Sulke slim kinders maak my moeg,” het Isadora, Paul se goeie vriendin, gesug. “Sy is boonop nog mooi ook. Dit maak hulle onuitstaanbaar.”

      Minette weet, want een van haar vriendinne het dit gehoor en vir haar kom oorvertel.

      Min het Paul besef dat Minette hom toe al van ver af bewonder het. Nie net sy kennis en weldeurdagte menings nie, maar ook sy fyn humorsin, sy elegante klere, sy handgebare en donker oë, die aantreklike grys aan sy slape. Professor 007-Hagen. Die meisies was almal verlief op hom, maar sy het nie saamgegiggel nie. Sy het trouens niks laat blyk nie, maar het stilweg besluit dat hy haar sal kies.

      En hy het.

      Hulle trou oor presies ses weke en een dag in die NG Moederkerk, maak nie saak wat die res van Stellenbosch en die hele akademiese wêreld en al wat leef en beef te sê het nie. Paul het ’n wye vriendekring en ’n uitgebreide familie, en die meeste lyk teen dié tyd tevrede omdat hy weer geluk gevind het soveel jare ná sy Laetitia se dood.

      Paul en Minette sal op hul troudag ses maande lank verloof wees. Dié wat aanvanklik bekommerd was, is teen hierdie tyd gewoond aan die idee dat hulle ’n paartjie is. Dit geld ook Minette se tant Marga, wat so openlik verlig was dat haar ouers oorlede is en “dit” gespaar is – hul pragtige dogter getroud met ’n knorrige man wat oud genoeg is om haar oupa te wees, wat nog te sê haar pa.

      “Wat besiel jou om jou jeug weg te smyt, Minette? Oor tien jaar sit jy saam met hom in die siekeboeg van die ouetehuis!” galm tant Marga se reguit woorde soms nog deur haar koorsige kop.

      Tipies haar tant Marga! Sy het nog nooit ’n moordkuil van haar hart gemaak nie, ook nie oor Minette se vriend en hul onbetaamlike troukoors nie. Sy het nie omgegee wat sy sê nie en haar man, oom Hans, moes maar saamstem – tot hulle Paul ontmoet het, die naweek van die kas wyn wat so sleg begin het en so goed uitgedraai het. Toe het tant Marga teësinnig toegegee dat dit dalk kan werk, maar hulle sal hulle steeds reghou vir ’n ramp en ’n skinderveldtog.

      Daar was stories, baie met sterte aan, die meeste opgemaak deur jaloerse mense wat niemand anders ’n bietjie geluk gun nie. Wat is tog sappiger as staaltjies oor ou professors wat vir jong studente loer en jong studente wat by ou professors inkruip om punte te kry? Maar niemand kon Minette dáárvan beskuldig nie, want sy was van die begin af heel bo aan die punteleer.

      Haar vriendinne, wat die vriendskap sien ontwikkel en die verlowing sien kom het, het hom eerste aanvaar. By monde van Leonie, die voorbok, het hulle selfs erken dat hulle jaloers is omdat hy nie meer die onderwerp van hul drome kan wees nie.

      Hulle het hul glasies vol gemaak met vonkelwyn en op Minette se skoonheid en Paul se gesondheid gedrink.

      “Dis soos ons jou ken, Minette. Jy mik hoog – akademies én andersins! Jy sou met niks en niemand minder as ’n prof tevrede wees nie!”

      En so moes almal maar net vrede maak met die idee.

      Die professor se seun, Francois, het gou ingegee. Sy vrou, Lynette, het ’n openhartige vrou-tot-vrou-praatjie met Minette gehad en toe ook maar opgegee.

      Dis nog net enkeles wat teen die voorgenome huwelik gekant is, soos byvoorbeeld professor Isadora Papastefanou, wat Minette behandel asof sy haar navorsing gesteel het. Maar vir háár is sy nie bang nie, miskien vir haar perdebye.

      En Pierre …

      Die geheimsinnige Hagen. Die een wat weggegaan het omdat hy so lief vir sy ma was dat hy dit nie meer kon verduur om hier te bly nie.

      “Hy was haar oogappel. Toe sy oorlede is, wou hy net vlug. Niemand kon hom keer nie,” het Lynette vertel.

      Die feit dat hy so lief vir sy ma is, het Minette hartseer gemaak – hartseer en ook bang. Sy ken daardie soort liefde; sy verlang dikwels na haar eie ma en sy weet hoe dit voel. Dit sou moeilik wees vir Pierre om haar te aanvaar – sy pa se tweede vrou, die een