Stormpad na Vadersrust. Dirna Ackermann

      Sy vertel nie dit was om ’n gholfuitrusting te koop nie en hou haar mond vir hom. Maar sy kry net ’n sydelingse aanraking van sy lippe teen haar slaap voor hy haar elmboog vasvat.

      “Waar kan ons alleen gesels?”

      Die grimmige trek om sy mond en die geslotenheid in sy bruin oë is ’n voorbode wat soos kouekoorsritteltits oor haar kruip.

      “E … in die sitkamer, dis nie so erg warm daar nie.”

      Sy sluit sukkel-sukkel die voordeur oop, laat haar pakkies langs die tafeltjie in die voorportaal en beduie na die koel, skemer vertrek wat byna nooit gebruik word nie. Hulle verkies almal die vrolike TV-kamer met sy uitsig op haar ma se pragtuin.

      “S- … sit?” kry sy gestamel. Haar hartklop is ’n oerwoudtrom wat waarskuwingseine teen haar stembande uithamer. Seine waarvan sy nog nie die boodskap kan ontsyfer nie, maar wat vertel van gevaar – dié soort wat jy gewoonlik nie oorleef nie.

      “Ek gaan kry gou iets koels om te –”

      “Nee dankie, ek is haastig. Iemand wag vir …”

      Hy kug, kyk na iets bokant haar kop, vroetel met sy silwergrys sydas en trek die pante van sy baie duur donker pak se baadjie gelyk. Maar toe sy blik hare wel vasvang, is daar nie ’n sweem van ongemak of senuagtigheid teenwoordig nie. Ook nie van die sjarmante veroweraar wat haar voete onder haar uitgeslaan het daar in die koffiewinkel toe sy te laat ontdek het haar beursie lê by die huis nie.

      Dis ’n wildvreemdeling wat ewe kalm sê: “Michaela, ek kan nie langer voortgaan met hierdie verhouding nie.”

      Ek moet ’n baie swak joernalis wees, vlieg die gedagte deur haar kop. ’n Goeie een sou dit mos darem seker sien kom het, of hoe? Het ’n goeie een dan nie ’n sesde en soms selfs ’n sewende sintuig nie? Ruik hulle nie ’n storie voor daar nog enigsins ’n klankie is nie?

      “Is …” Haar droë tong probeer vergeefs ’n nattigheidjie oor haar stram lippe vee sodat hulle makliker kan beweeg. “Is daar iemand anders?”

      “Ja,” kom dit bondig. “Maar …” Sy gesig versag effens, maar Michaela wéét sommer dat sy nie die een is wat daarvoor gesorg het nie. “Ol- …”

      “Ja?” gee sy hom nie kans om klaar te praat nie en haar wenkbroue wip. Dis die enigste manier waaraan sy kan dink om die waterigheid teë te werk wat dreig om haar ooglede te oorspoel. “Ol? Ol wie? Olga? Olivia? Olympia?”

      “Oleana. Én, wou ek sê, sy is nie werklik die rede –”

      Die blondine! “Daar is nie ’n direksiefunksie nie, nè?” val sy hom weer in die rede. “Jy gaan haar ontmoet!”

      “Nee en ja.”

      Ek is toe nie so ’n swak joernalis nie, het sy vir ’n onsinnige oomblik lus om te juig. Of was dit net ’n vrou se sesde sintuig? Wat ook al, sy het net ’n bietjie vergeet van die blondine met die vreemde naam, anders het sy haar heel boaan die o-lysie gesit.

      “Verskoon my,” kom die temperament wat by haar haarkleur pas haar uiteindelik te hulp, “as daar ’n ander vrou is, watse redes het jy nog by te voeg? Wat kan dan nog verder saak maak?”

      Hy sug en lyk oneindig verlig. “Jy’s reg, dit maak nie –”

      Só maklik gaan sy dit ook nie vir hom maak nie. “O nee, meneer Burger, jy moet darem dink jy gaan net haai en koebaai sê en laat waai! Sê jou sê behoorlik. Ek is nie ’n stukkie kougom wat skielik sy geur verloor het en nou net uitgespoeg kan word nie.”

      Hy sug weer. “Micha …”

      “Michaela is goed genoeg, dankie. Kan ek nou weet wat is die werklike rede waarom ek die trekpas kry?”

      Pure bravade, weet sy, maar bravade het al meer as een geveg gewen. Die satisfaksie om te sien wat sy verwerping aan haar doen, gun sy hom nie. Sy kan later uitmekaarval.

      Sy oë vat vlam en die humeur wat sy nou eers regtig raaksien, slaan op sy wange uit en kleur hulle ’n ongesonde rooi. “Jy, Michaela Beekman, is net eenvoudig te high maintenance! Geen man kan dit volhou nie!” sê hy en ploeg sy vingers deur sy kuif.

      Sy staar verstom na die vreemde verskynsel van ’n deurmekaarkop-Edward. Doodeenvoudig omdat haar verstand tyd nodig het om die woorde wat by sy mond uitkom te begryp.

      “Wat bedoel jy?” kry sy uiteindelik die vraag wat in haar kop rondkletter oor haar lippe.

      Sy ander hand kry nou ’n ploegbeurt. “Kan ons dit nie daar laat nie, asseblief?”

      “Nee! Ek dink ek het die reg om te weet wat so ’n aantyging beteken.”

      Hy lyk radeloos, maar Michaela wag, arms om haarself gevou. Net ingeval sy nodig het om haar stukke bymekaar te hou.

      “Michaela …” Hy vee oor sy gesig. “Wat ek bedoel, is …” Hy sug. “Ek is nie die man vir jou nie, want ek het nie genoeg reserwes om die leegtes in jou op te vul nie. Ek –”

      “Micha?”

      Hulle swaai beide in die rigting van die deur, waar haar ma staan, haar figuur kersregop, haar wange bleek. ’n Hele winter se koue is in haar blik wat oor Edward skeer, voor sy haar dogter aankyk. “Is daar fout?”

      “Nee, Ma,” jok Michaela oopoë. “Edward is nou net op pad uit.”

      Sy stap verby haar ma, gaan hou die voordeur oop. “Dankie dat jy my kom sê het,” glimlag sy, maar weet dis eintlik net ’n meganiese beweging van haar lippe. Tande wys. Haar emosies, vermoed sy, lê êrens in ’n vertrapte hopie op die sitkamermat.

      Nelia sit ’n beker tee voor haar dogter neer waar sy kop in die hande en met traannat wange langs die kombuistafel sit. “Drink, dit sal jou beter laat voel.”

      Michaela reageer werktuiglik. Gril sidderend vir die soet brousel. “Jig, Ma, dis aaklig! Ma weet ek drink nie suiker nie. Hoeveel lepels is hier in?”

      “Vier. Hoogvol,” kom dit kalm. “Maar as jy nog oor suiker kan kapittel, is jou hart nie naastenby so stukkend soos ek gevrees het nie.”

      Die beker ratel toe dit terugkantel op die tafel en warm tee spat oor Michaela se hand.

      Nelia is dadelik by met ’n nat lappie. “Tsk, jy kan jouself verbrand as jy nie versigtig is nie.”

      Michaela staar dom na die hande wat skielik so teer eers hare afvee en dan die tafelblad skoonmaak. Sy stroop haar trane weg teen haar pienkbont bloes se mou. Kyk vir die eerste keer sedert haar ma die hele gesprek met Edward uit haar getorring het werklik na die vrou wat op haar skoonmaaktaak konsentreer. Sien die donker kringe om haar oë, die afgeremde kepe om haar smal mond. Skaamte oor haar selfgesentreerdheid oorval haar. Sy het toe nooit vandag gebel soos sy belowe het nie.

      “Hoe voel Ma?” Sy vat sommer die lappie oor, gaan spoel dit uit en hang dit oor die rand van die droograk. Net voor sy terugdraai, begin haar selfoon êrens in die huis roep.

      “Ek’s nou terug,” roep sy en draf gangaf agter die klank aan. Edward …? kry hoop se vingers ’n houvas in haar.

      Sy vind die selfoon uiteindelik in haar handsak onder ’n sytafeltjie in die sitkamer, maar teen dié tyd het die gelui opgehou. Missed call sê die skermpie. Sy herken Pepita se nommer, voel hoe hoop se houvas glip en dan weggly met die finaliteit van iets waaroor daar eintlik klaar begrafnis gehou is.

      Sy skakel dadelik terug.

      “Pippie,” antwoord sy haar ma se onuitgesproke vraag toe sy ’n paar minute later weer langs die kombuistafel neersak, die beker optel en dit ledig.

      “Michaela?” kom haar ma se verskrikte stem oor die geilheid wat in haar keel opstoot. Sy moet baie vinnig ’n bietjie water gaan sluk voor die tee weer te voorskyn kom.

      Nelia vat haar dogter se arm vas. “Wat is verkeerd?”

      “Pippie vra of ons onthou dat die winkel