Stormpad na Vadersrust. Dirna Ackermann

Sy weet nie. Sy is nie bang vir die man nie, en sy respekteer hom as joernalis. Maar in sy teenwoordigheid kom sy naam nog nie natuurlik oor haar lippe nie.

      “Ja, me- … ja, Nols. Watse opdrag?”

      “Het jy die nuus gesien gisteraand?”

      “Nee,” moet sy erken. “My ma was siek en –”

      “Beekman, al draai die aarde terug op sy eie as, ’n joernalis bly op hoogte van wat aangaan,” tik hy die woorde met die rooi pen af. Staar geïrriteerd na die merke op sy hand voor hy weer vir haar frons. “Any case, jy vlieg môreoggend George toe. Ek soek ’n oog-tot-oog-, neus-teen-neus-onderhoud met Darius Jordan, oftewel dan Jordaan.”

      ’n Oomblik dink sy dat haar gehoor haar parte speel. Dan sien sy dat hy nie grappies maak nie. Sy luister met verwarring na die alarmklokke in haar binneste. Waarom is daardie man se naam skielik soos die spreekwoordelike kat? Dit bly terugkeer. As sy nie geweet het haar ma se bloeddruk is gevaarlik hoog en dat daar al meer as een waarskuwing was nie, sou sy gister kon dink dat dit die noem van Darius Jordaan se naam was wat haar so disnis geslaan het.

      “Menee- … e … Nols, die hele wêreld weet tog dat hy nie onderhoude toestaan nie. Waarom is hy nou skielik so belangrik?”

      Nog belangriker, beier die klokke in haar kop, waarom sý? ’n Groot vis soos Darius Jordaan – Suid-Afrika se voorste gholfspeler vir baie jare, male sonder tal nommer een op die wêreldranglys, en sover haar kennis strek eienaar van meer as een gholflandgoed – gaan gewoonlik aan die ouens met ondervinding, ouens soos Stef, of selfs Monica.

      Sy wenkbroue wip. “Wil jy vir my sê jy wil dit nie –”

      “Nee!” keer sy vinnig. “Ek wonder maar net.”

      Sy groen blik hou skielik hare asof hy ’n bekentenis uit haar wil dwing. “Ken jy sy storie?”

      “Wel … net so bolangs. Almal weet tog dat sy dogtertjie en haar oppasser se lyke in die uitgebrande wrak van haar motor gekry is terwyl die kind se ouers oorsee was – hy vir ’n toernooi en sy vir ’n uitstalling van haar beeldhouwerk. Ook dat hulle huwelik na dié tragedie op die rotse geëindig het en dat die eertydse mevrou Jordaan vandag beskou word as ’n soort kluisenaar.”

      Dat sy gister uitgevind het Darius Jordaan se stiefseun is haar beste vriendin se kêrel en dat genoemde kêrel haar grensloos irriteer, is sappige stukkies aas wat sy egter nie nou al aan sy hoek gaan sit nie. Dat hy dit wel kan en heel waarskynlik sál uitvind, sal sy haar later oor bekommer.

      Hy beskou haar met geskreefde oë waarin suspisie glim. Sy wonder senuagtig of die man dalk haar gedagtes kan lees, voor hy voortgaan: “ ’n Voëltjie het in my oor gefluister dat hy sy erfplaas, Vadersrust, nou ook in ’n estate gaan omskep.”

      “E … verskoon my, maar as hy gisteraand op die nuus was, hoe kan ’n voëltjie –”

      “Het ek gesê hý was op die nuus?”

      Sy frons vir hom. “Nou’s ek deurmekaar.”

      “Vroumenskwaal,” grom hy en vat ’n sluk uit sy beker. Vir die eerste keer sedert sy by die kantoor ingestap het, lyk hy nie heeltemal soos ’n beer met ’n seer tand nie. “Jy weet dalk nie wat in die wêreld aangaan nie, maar jy kán koffie maak.”

      “Dankie,” laat sy droog hoor. Wonder of die kompliment bedoel is om haar mak te maak vir iets.

      “Anyway,” frons hy oor die beker se rand, “ek hoor ook dat hy en sy eerste vrou glo skielik baie tyd saam deurbring. In die geheim!” beklemtoon hy met sy beker. “En dit terwyl mevrou Jordaan nommer twee oorsee is.”

      Hy sit sy beker neer, stapel sy ineengevlegte vingers oor sy neus, befrons haar bo-oor. “Ek wil eerste die storie hê.”

      “Ek dog Flair verkoop nie skinderstories nie.”

      Die frons begin lyk na ’n donderwolk. “Dis nie ’n skinderstorie nie!” bulder hy.

      “Ekskuus,” mompel sy, maar ook nie heeltemal só jammer nie. Sy weet die tydskrif met ’n bietjie van alles en ’n ietsie vir almal, se fokus is mense. Bekende mense. Talentvolle mense. Uitsonderlike mense. Mense! Solank hulle en hul doen en late nuuswaardig is.

      Sonder die smerige faktor, beklemtoon Nols gedurig. Maar dat dit ’n baie fyn skeidslyn is, kan niemand betwyfel nie. En dat hy soms wydsbeen oor daardie lyn staan, sal sy haar Krismisbonus op verwed.

      Sy het baie gebid voor sy haar CV vir hierdie werk ingedien het, tog het die leiding van die Here só sterk gevoel. Agterna het sy al getwyfel, selfs vir ’n ander werk aansoek gedoen, maar is by navraag kort en effe onbeskof ingelig sy was onsuksesvol. Nou wag sy maar. Sy moet glo die Here weet wat Hy doen.

      “Ek verseker jou my bron is absoluut betroubaar en …” Nols mik ’n rooigevlekte wysvinger na haar, “Darius Jordaan is nuus. Maak nie saak of hy net ’n bietjie te hard gesug het nie, ons lesers wil dit weet. En ook waarom!”

      “Hoe moet ek ’n onderhoud gaan voer met Darius Jordaan?” vra sy half desperaat met uitgespreide hande. “Hy sal my nie naby hom toelaat nie.”

      Toe Michaela vyftien minute later Nols se kantoor verlaat, het sy ’n vliegkaartjie in haar hand. Haar kop draai en haar maag dreig om van haar ontbyt ontslae te raak. Sy is nie ’n roompoffertjie wat net uit kilojoules en wind bestaan nie; sy het substansie en sien vir die meeste dinge kans. Maar hiérdie plan klink vir haar na ’n resep vir ’n eersterangse flop, en sý is die hoofbestanddeel.

      Stef het intussen op sy plek net buite die glaskas kom sit en knikgroet, maar sy sien hom skaars raak. Haar kop is te besig met die kulinêre penarie waarin sy haar bevind. Sy kan dit nie verhelp nie, maar … wat is nou eintlik hier aan die kook? Nols was darem alte seker van sy saak as sy reeds plek het op ’n vliegtuig én blyplek op Jongensrust, een van die mees eksklusiewe gholflandgoedere in die land.

      Sy hét gevra, en is aangesê om haar werk te gaan doen. As sy dan voel iets kook, gaan vind die kombuis. Dis waarvoor sy betaal word.

      Met haar kop êrens anders besig, bewandel haar voete hulle eie weg. Sy struikel oor ’n karton wat op die vloer staan en land so byna op Stef se skoot.

      “Skuus,” stamel sy verleë en kyk in sy vreemd dooie grys oë. Luister na die kenmerkende tongval van iemand wat ernstige gehoorverlies het toe hy haar verseker dis alles in orde.

      Oomblikke lank verskuif haar aandag van haar dilemma na die maer man wat ses maande ná haar hier begin werk het. Hy is vriendelik maar eenkant, hulpvaardig maar baie privaat. Lyk asof hy al diep in sy veertigs kan wees met sy grys poniestert. Ten spyte van sy gehoorprobleem is hy ’n uitstekende fotograaf én joernalis.

      “Wassit?” wil Monica weet toe Michaela in haar stoel neerplons.

      Sy vertel vinnig.

      “En nou moet jy help bid. Ek het berge navorsing, inkopies om te doen, klere om te gaan was en stryk, en ’n ma wat nie gesond is nie.” Sy voeg nie by dat Pippie dalk nooit weer met haar gaan praat nie, gryp net haar selfoon.

      “Verder het ek ’n ou wat klaar die josie in is vir my, en ek sal vanmiddag se afspraak óók moet afstel. As ek nie Vrydag terug is nie, moet jy weet die leeus het my opgevreet.”

      Edward se silwer BMW staan reeds voor die huis in die straat toe Michaela haar jaloppie met ’n ruk voor die garage tot stilstand bring en uitspring. Verheug om hom te sien, angstig omdat sy tien minute laat is, gespanne omdat sy nie weet wat om te verwag nie.

      “Haai,” waai sy tog opgewonde. Tien oor ses in die agtermiddag op ’n stinkwarm dag lyk hy asof hy nou net tussen die blaaie van ’n glanstydskrif uitgeklim het daar langs sy fensie kar. Sy gladde blonde kuif glim blink in die laatmiddagson, terwyl sy voel soos ’n verlepte slaaiblaar, haar arms vol pakkies.

      “Ek sien jou sesuur by jou huis sodat ons kan praat,” was sy kortaf reaksie vanoggend nadat sy verduidelik het van die opdrag sonder om op die besonderhede in te gaan.

      “Wat