Stormpad na Vadersrust. Dirna Ackermann

      Sy wikkel haarself gemakliker, besef sy klem die stuurwiel vas en probeer ontspan. Om te sê dat hy ongelukkig was toe sy gister se afspraak gekanselleer het, is om ’n leeu met ’n huiskat te vergelyk. Sy het geflikflooi dat hy die aand saam met haar en ’n koppie koffie op die rusbank voor die TV moet deurbring, maar sy antwoord was bruusk.

      “Ek het die ander belowe, en ék kom my beloftes na. Onthou van môremiddag se afspraak. Ek móét so gou moontlik met jou praat, en nou het jy klaar vanaand ’n gesprek onmoontlik gemaak,” het hy kortaf bygevoeg en afgelui voor sy nog kon reageer.

      Michaela asem diep in, maar die drukking op haar borsbeen bly sit. Saam met ’n tamaaie onrus. Daardie eksotiese blondine met die uitheemse naam wat nou die aand ook saam was, sou gisteraand weer deel wees van die geselskap – en sy het reeds geen geheim gemaak van haar belangstelling in Edward nie. Of hy dat hy dit aangenaam vind nie.

      Ná hulle onderonsie was Michaela net te ongedurig om tot ruste te kom. Eers het sy probeer kaste regpak, maar die helfte van die inhoud lê steeds op die vloer. Toe het sy ’n nuwe skildery begin, maar ná ’n paar hale met die kwas weer iets anders loop soek om mee besig te wees. Heelmiddag en heelaand getob en gedwaal. Gedwaal en getob.

      Aan die een kant is daar haar ma se kommerwekkende toestand en haar weiering om mediese hulp te soek. Aan die ander kant Edward se uitbarsting. Michaela knibbel onseker aan haar onderlip. Dis so algeheel teen sy natuur. Hy is passievol, dalk ’n bietjie haastig van geaardheid, ja, maar hy lewe en werk teen ’n frenetiese pas. Sy het begrip daarvoor. Tog, hierdie is ’n sy van hom wat sy nog nie gesien het nie.

      Die ou Volla kreun toe sy skielik moet rem trap vir ’n voetganger wat voor haar insny. Sy sluk die warm woorde op die punt van haar tong. Dis Maandagoggend; dalk was die ou se Sondag ook so omgeëllie soos hare.

      Sy het kort-kort by haar ma ingeloer, maar dan het dit gelyk of sy slaap, en Michaela het weer haar dwalery opgeneem, haar gedagtes ’n rondomtalie. Dan was hulle by Kayne Richardson en sy welbekende familie. Hoe ver sou die verhouding tussen hom en Pippie al gevorder het? Hoekom is hy, wat al goed in sy dertigs moet wees, nog nie getroud nie? Waaraan kan haar vriendin se vreemde gedrag toegeskryf word?

      Michaela sug van verligting toe die verkeer vinniger begin beweeg. Miskien, net miskien, sal sy nog betyds wees. Nols, haar baas, is vandag terug van ’n konferensie en laat kom is nie deel van sy woordeskat nie.

      Haar gedagtes is egter soos vee in ’n drukgang – hulle beur net in een rigting. Elke keer terug na haar ma. Nelia was douvoordag op, soos haar gewoonte al is vandat Michaela haar verstand gekry het. Maar vir enigeen met oë is dit duidelik dat iets skort. Dis net die wát waarby hulle nie kan uitkom nie.

      Die skoolbus voor Michaela draai sonder enige aanduiding skielik links en sy slaan rem aan dat die ou Kewer amper in sy spore wieg. Die taxi agter haar se toeter blêr lank en luid. Sy wapper ’n hand by die oop venster uit sonder dat sy werklik aandag gee aan die man se argwaan. Wat om haar aangaan, gebeur alles instinktief. Sy is soos ’n motor met sy voorwiel in ’n sloot – sy het vasgeval by haar ma.

      Die vrou wat vir haar ma én pa moes wees, het haar vingers deurgewerk om haar enigste te gee wat sy nodig gehad het. In al die baie plekke waar hulle gebly het tot Michaela se eerste jaar in die hoërskool, het hulle dit nie altyd breed gehad nie, maar ware gebrek het sy ook nie werklik geken nie. Dis hier in Pretoria waar hulle eintlik vir die eerste keer wortelgeskiet het, asof Nelia Beekman uiteindelik tot ruste gekom het, en dinge het beter begin gaan.

      Die man wie se gene Michaela dra, het sy nooit geken nie. Dat sy naam Daniël was, weet sy darem, maar sy moes vir die grootste deel van haar lewe tevrede wees met die woorde: “Hy’s nie die asem werd wat jy mors om te vra nie, Michaela. Vergeet hom.”

      Makliker gesê as gedaan, het sy baie gou uitgevind. Hoe hou sy op om te wonder oor hom? Hoe verduidelik sy dat haar hart hardnekkig weier om die feit van sy heengaan te aanvaar? Dat sy op ouderdom vier en twintig steeds rondloop met die gevoel dat sy eendag ’n stem gaan hoor en net gaan weet: Dis hy! Die stem wat sy in die gange van haar drome hoor.

      Sy het egter gou geleer om nie verder vrae te vra nie. Om die verskriklike gemis diep te bêre. Te maak asof dit tog nie só ’n vreemde ding is om nie ’n pa te hê nie.

      Sy druk haar tjorrie se neus verby ’n Mercedes wat wag vir die aankomende verkeer en draai in by die parkeerarea. Sy moet op en af ry voor sy ’n staanplek kry. Sy sien Stef se rooi bakkie ook aankom toe sy uitklim en wuif vir hom. Daar is nog een oop plek langs haar, en sy is gelukkig nie al een wat amper laat is nie.

      Die kantoor se deur het skaars agter haar toegeswaai of Flair se hoofredakteur, Nols Ferreira, se gebulder bereik haar ore. “Beekman, ek wil jou sien. Soos in dadelik! En bring koffie saam. Ordentlike koffie! Nie hierdie gemors wat netnou vir my aangedra is nie.”

      In haar haas tref Michaela se handsak net-net haar lessenaar. Sy trek groot oë vir Monica Carstens aan die oorkant. “Huismoles?”

      “Moet wees,” mompel Monica. “Hy’s vanoggend erger as ’n beer wat ’n heuningkoek ontdek het, maar wat nie sy lus kan bevredig nie omdat sy tand ’n gat inhet.”

      Dis ’n ope geheim dat Nols se veel jonger vrou oë het vir ’n jonger en ryker man.

      “Beekman!”

      “Ek kom, meneer, die water moet net kook,” roep sy terug.

      Sy gooi haastig gemaalde koffie in ’n dompelpot. Stilweg dankbaar dat mens gewoond raak aan sy gebulder, want een en almal loop deur. Die kookwater volg, voor sy met die pot na sy kantoor agter ’n glasafskorting stap.

      “Hier, meneer, dit moet net ’n bietjie trek.” Sy sit die skinkbord op sy lessenaar neer. Vat sy beker en sonder om na hom te kyk, gaan spoel sy dit eers uit, staan dan weer voor hom. “Meneer het geroep?”

      “Maak die deur toe,” grom hy, sy oë op ’n stuk werk voor hom.

      Michaela maak so, haar hart meteens in haar keel. As die groentjie hier by Flair loop sy die meeste deur onder sy skerp tong, maar dit het nog nooit agter ’n toe deur plaasgevind nie. Haar brein werk oortyd, maar waaraan sy haar hierdie keer skuldig gemaak het, weet sy sowaar nie.

      “Ja, meneer?”

      “Sit,” knor hy.

      Sy sak op die leerstoel neer, skoon winduit geskrik. Gaan sy hier en vandag die trekpas kry? Paniek stoot suur in haar keel op. Dink, Beekman, dink!

      Maar die resultaat van al haar serebrale inspanning bly ’n ronde nul. Wat sy verkeerd gedoen het, weet sy so warempel nie.

      “Jou artikel oor Lerina Mason was goed,” brom hy, sy aandag steeds voor hom, waar hy met ’n rooi pen ’n gedrukte blad in ’n bloedbad verander. “Baie goed.”

      Sy gaap soos ’n vis op droë grond. Dié korterige insetsel oor die dinamiese leier van ’n nuwe politieke party was volgens haar haar beste poging nog. Maar om dit uit sý mond te verneem is … is …

      Sy skud onwillekeurig haar kop. Nee, woorde ontgaan haar, en sy is veronderstel om haar brood en jêm met woorde te verdien.

      “Dan- … dankie,” kry sy gestamel.

      Hy kyk uiteindelik op. Nols Ferreira is ’n groot man. Een met ’n ontstemmende gewoonte om almal teen die mure uit te dryf met sy grille. Sy blonde kuif ken net een koers en dis oor sy groen oë. Oë wat haar nou stadig op en af beskou. Asof hy haar vir die heel eerste keer raaksien. Nie as lid van die teenoorgestelde geslag nie, maar met daardie groen glimming wat hulle kry wanneer hy ’n storie met voorbladwaarde raakloop.

      Michaela begin later voel soos ’n rasegte resiesperd op ’n bankrotveiling. Sy is op die punt om te protesteer toe sy mond skeef trek in wat sy aanneem ’n glimlag moet wees. Een wat, anders as die doring in haar lewe s’n, nooit werklik sy oë bereik nie.

      Hy leun vooroor, hande op sy lessenaar ineengevou, sy blik nou op sy hande. “Ek het ’n opdrag vir jou.”

      “Ja, meneer,” kry sy net