Hartstog in Malawi. Lizet Engelbrecht

’n kelner by haar stop en ’n skinkbord met glase na haar uithou.

      Costa stap nader, steek reg agter haar vas en fluister: “Ek sou ’n drankie vir u kon aanbeveel, maar dis ’n probleem, aangesien u nie drank van vreemde mans aanvaar nie.”

      Stadig draai sy om. Haar borste skuur rakelings teen sy arm en Costa voel tot sy groot ergernis hoe sy hart ’n slag mis. Moedswillig besluit hy om nie agteruit te tree en spasie te maak nie.

      Haar gesig is digby syne en hy sien hoe sy haar kop agteroor gooi om hom in die oë te kyk.

      “Costa,” sê sy op haar berekende manier, maar die spanning in haar oë ontglip hom nie. “Aangesien ons reeds verskeie ontmoetings gehad het, en jy so gaaf was om jou oor my en my tringels te ontferm, beskou ek jou nie meer as ’n totale vreemdeling nie.”

      Sy ruik goed – sag, soet en vroulik, flits dit deur sy brein. Hy weet hy moet loop, maar skielik word sy liggaam beset deur sy eie begeerte: om net nog een sekonde so naby haar te staan. Om haar te ruik, haar syagtige hare teen sy wang te voel kielie, haar tepels teen sy arm te voel druk. Hy wil met sy vingers oor haar wange streel, maar bedink hom betyds.

      “Rochelle,” sê hy en besef dat sy stem dieper as normaalweg klink. Hy tree agtertoe. “Ek verkies om ’n vreemdeling vir jou te bly. Kies gerus jou eie drankie en geniet die aand.”

      Toe hy wegstap, kan hy hoor hoe sy haar asem inruk en op haar hakke omtol.

      Hy besluit om haar die res van die rit te probeer vermy en beweeg katvoet tussen die gaste deur.

      Die aand verloop gesellig, afgesien van die enkele geval of twee wat sy blik hardnekkig op Rochelle vashaak waar sy met ander toeriste staan en gesels. Sy nekhare rys toe hy opmerk hoe Tom, ’n ryloper, haar aandag opeis. Hy hoor haar lag, sag en melodieus.

      Doelbewus draai hy weg en begin met Andy, ook ’n ryloper-toeris, gesels. Sover hy kan onthou, is Andy die eerste vrou ooit wat hom amper reguit in die oë kan kyk. Hy ken haar reeds ’n maand of drie en vermoed dat sy in haar laat twintigs is. In teenstelling met Rochelle se golwende lang hare, bruin oë en vreesbevange liggaamshouding, het Andy kortgeknipte blonde hare wat haar Franse voorkoms, blou oë en ongewone lewenstyl beklemtoon.

      Hy verstaan vir Andy, dink Costa, sy is net nog ’n toeris.

      Die atmosfeer is ontspanne en soos gewoonlik is die gaste in vervoering oor wat hulle die dag tydens hul safari’s beleef het. Vir meer as ’n uur word Costa met die een vraag na die ander bestook.

      “Die renosterreservaat vorm deel van jou projekte?” vra Rochelle en onderbreek sy gedagtes.

      Costa kyk om. Hy het haar nie sien naderkom nie en kan kwalik nou hardloop, dink hy, maar voel hoe sy skouers gespanne saamtrek.

      “Ja, dis ’n projek wat ek tesame met Fauna en Flora hanteer,” sê hy en merk dat sy wegkyk terwyl hy met haar praat. Sy hou hom dop, ongemerk, maar hy is deeglik bewus daarvan dat sy hom opsom. Hy besef skielik sy het heeltyd net binne hoorafstand van hom gestaan. En sy is definitief gespanne.

      Sy blik gly oor haar kamera. Sy is nie ’n toeris nie, daarvan is hy oortuig. Daar is spesifieke punte waar élke toeris wat al hier was tyd deurbring en foto’s neem – maar nie sy nie. Om soveel moontlik van haar ervaring terug te neem, is nie haar doelwit nie.

      Wat ís dan hierdie verfynde dame se doelwit? wonder hy. Sy blik gly oor haar ringvinger. Tot baie onlangs het sy nog ’n ring gedra, verklap die wit merkie.

      “Wat is die hoofdoel van die reservaat?” vra ’n gas.

      “Ek, tesame met ’n span wildbewaarders, wil stelselmatig oor die volgende paar jaar swartrenosters terugplaas in die natuur. Hier is hoësekuriteit-aanteelkampe en die teelprogram verloop bo verwagting goed,” verduidelik Costa en sien hoe oom Jantjie ’n paar aantekeninge maak.

      Oom Jantjie, onthou hy, is ’n ryk, afgetrede mielieboer uit die Vrystaat in Suid-Afrika. Hy en Rits is van die min afgetredenes wat dit kan bekostig om Afrika in luuksheid te besigtig, en sal ’n tyd lank by Liwonde vertoef. Akkommodasie hier is duur, en selde indien ooit kan gaste dit bekostig om langer as vier of ses dae te bly. Maar Costa het dit juis so beplan.

      “Dit raak seker eensaam so alleen hier in die reservaat? Of het jy darem ’n vrou en kinders wat by die huis vir jou wag?”

      Sy kop ruk op. Andy se vraag is onverwags en tog het hy geweet dit sal kom, want sy insinueer die vraag reeds dae lank.

      Uit die hoek van sy oog sien hy hoe Rochelle vinnig opkyk van waar sy kwansuis in die water gestaar het. Hulle oë ontmoet ’n oomblik.

      “Ek is nie eensaam nie. En ek sal dit ook waardeer as my privaatheid gerespekteer word. Dis tog hoekom ’n mens dit ‘privaat’ noem,” antwoord hy.

      Hy gesels nog ’n rukkie, maar maak dan verskoning en stap na die veiligheid van sy kajuit.

      Terwyl hy wegstap, voel Costa hoe die woede deur hom bruis. Dis onnodig om ontsteld te raak daaroor, dit was net ’n onskuldige, taktlose vraag, redeneer hy met homself. Hy sou graag vir Andy iets wou toesnou, maar dit sou meer aandag getrek het.

      Hy háát dit wanneer mense in sy privaatheid en verlede begin krap. Dis die enigste ding op aarde wat hy nié sal duld nie.

      Hy glimlag wrang. ’n Jaar of wat tevore het ’n fotograaf hom toevallig herken en begin krap in sy verlede. Hy wat Costa is, het ’n enkele oproep gemaak.

      Hy ril effens, want dit het nie heeltemal uitgedraai soos hy beplan het nie. Nou kan hy net hoop en bid dit sal nooit weer nodig wees om daardie tipe oproep te maak nie.