Hartstog in Malawi. Lizet Engelbrecht

is,” sê hy.

      Sonder om te wag dat sy antwoord, draai hy om en stap weg.

      Sy sak bewend op haar stoel neer. Sy sien hoe hy by ’n blondekopvrou vassteek en gesels. Die vrou lag uitbundig en verbaas sien Rochelle dat Costa ook glimlag. Die grys wat langs sy slape deurslaan, blink in die son.

      Die man het haar deurmekaar en dit gebeur nie maklik nie. Was sy opmerking sarkasties of dubbelsinnig? En hoe kan hy sy gelaat, oë en liggaamshouding só verskans dat sy nie ’n enkele leidraad kon opspoor nie? Is die blondine sy vrou?

      Haar gedagtes warrel soos droë blare en bekommerd probeer sy op haar ontbyt konsentreer.

      Die kalmte van haar gees keer eers lank ná ontbyt terug. Roerloos sit sy opgekrul in die hangstoel op haar balkon. Dis ’n halfmaanstoel wat aan bobbejaantoue uit die dakbalke hang en met groot kussings uitgevoer is. Die strelende effek van die swaaiende stoel tesame met die geklots van die magtige Shire hier reg onder haar teen die stutbalke is ’n absoluut natuurlike terapie. Iets wat sy baie dringend nodig het.

      Waar het sy misluk? Hoe kon juis sý hom so verkeerd opgesom het? ’n Kreun wat haar frustrasie en ontnugtering beklemtoon, ontsnap oor haar lippe. Sy streel met haar vingers oor die lêer op haar skoot. Hoe kon sy hom nie herken het nie? Hoe kon sy so verwaand gewees het om te dink dat hierdie ’n aangename taak sal wees?

      Tydsaam vou sy die lêer oop. Haar wysvinger gly oor ’n foto; sy’t gedink sy ken hom soos die palm van haar hand. Sy’t gedink sy weet hoe hy ná drie jaar van smart sal lyk, waar hy hom emosioneel sal bevind. En sy het geglo dat sir J.C. Auther haar nodiger het as wat hy besef.

      Sy sug swaarmoedig. Hy het verander, gee sy toe. Die man wat nou Costa genoem word, het ’n gedaanteverwisseling ondergaan en haar hele berekening was foutief, maar sy móés hom herken het – reeds daardie eerste dag op die lughawe. Sy kyk weer aandagtig na die foto. Al was dit net aan sy onmiskenbare blou oë en die aristokratiese kyk daarin.

      Die rustigheid dring tog ná vele ure tot haar gemoed deur, ofskoon sy haarself goed gekasty het. Vir ’n stadsjapie is die stilte te veel om op een slag in te neem; sy voel klein en verlore. Sy sluit haar oë en soos doudruppels wat van ’n dak afdrup, voel sy hoe die spanning, die nederlaag en die selfverwyt drup vir drup haar lyf verlaat.

      Sy móét en sál haar taak suksesvol afhandel, besluit sy. Die feit dat hy ’n fees vir die oog is en dat sy houding haar geensins aanstaan nie, sal sy net opsy moet skuif en op haar werk konsentreer. Sy was nog altyd professioneel, van die bestes in haar beroep, en sy sal nié toelaat dat haar emosies haar opdrag verongeluk nie.

      Rochelle ruk soos sy skrik toe drie seekoeie skielik uit die water oprys en begin speel. ’n Oomblik is sy vasgevang deur haar ou vrees: haar hart klop wild en die bloed pols deur haar are.

      Die groot diere snork, blaas, rol en maak allerhande manewales hier vlak by haar balkon. Meteens ontspan sy en geniet die onverwagte. Dis asof die seekoeie ’n vertoning net vir haar lewer om haar op te beur. As sy vreesbevange teruggesnel het na die chalet, sou sy dit alles gemis het.

      Dié besef laat sit Rochelle verslae regop. Sy is twee en dertig jaar oud. Wat het sy nie reeds in haar lewe gemis omdat sy toelaat dat hierdie vrees haar oorheers nie?

      Sê nou sy aanvaar die onwaarskynlike – dat sy ’n onnatuurlike vrees het – waar kom dié vrees vandaan? Sy is ’n aanhanger van die teorie dat die meeste van elke individu op aarde se tekortkominge, vrese, ambisies, ensovoorts iewers tydens die kinderjare wortelgeskiet het.

      Sy sug. Op die oog af is haar vrees ongegrond. Haar twee broers is onderskeidelik agt en nege jaar ouer as sy en sover sy kan onthou, het hulle haar altyd beskerm en op die hande gedra. Sy was hulle prinses. Sy wou altyd saam met hulle speel, maar almal het haar gewaarsku dat sy nie kan nie. Sy sal afval, sy sal seerkry, sy sal wegraak, die see is te sterk vir haar, want sy is te klein. Hulle kon gaan perdry, vis van die rotse vang, op die motorboot uitgaan, later jare motorfiets ry en laatnagpartytjies bywoon, maar sy is altyd beskut en beskerm.

      Sy het dit gelate aanvaar. Hulle is immers seuns en daarby ’n hele paar jaar ouer as sy. Selfs tot vandag toe loer een van haar gesinslede al om die ander dag by haar meenthuis in, en wanneer sy ver moet reis, vergesel een van hulle haar altyd.

      Rochelle sit regop en frons. Hulle – haar pa, ma, Stefan en Johan – was woedend oor dié besoek aan Malawi. As dit nie was dat Xavier ’n ultimatum aan haar gestel het nie, sou sy nooit gekom het nie. Sy hou daarvan dat haar mense na haar omsien en haar beskerm; dit laat haar veilig voel. Nou is sy stoksielalleen hier in Malawi, sonder enige hulp, vriende of familie.

      Wel, vanaand is haar aand – die begin van die einde van Costa se huidige lewe, en haar geleentheid om eens en vir altyd aan haarself te bewys dat sy sonder hulp kan funksioneer.

      Sy het hierdie opdrag aanvaar, want sy het dit nodig. Sy is uitgehonger vir bevordering, vir ’n nuwe uitdaging. Haar loopbaan stagneer en sy is te bang om ’n verandering te maak. Xavier se beloofde bevordering beteken dus alles vir haar. Sy móét net slaag.

      Costa het al die gaste genooi om ’n skemerkelkie saam met hom te kom geniet. Hoe ironies: van die een drankie ongeskik terugstuur na feitlik afhanklik wees van die volgende een, dink Rochelle met ’n wrang glimlag. Hy is so selfversekerd en ongenaakbaar.

      Sy probeer om die onbekende opgewondenheid in haar te onderdruk. Dit gaan ’n wonderdaad neem om sy vertroue te wen, veral ná haar gruwelike belediging by die hotel in Blantyre.

      Costa se blik gly oor die gaste soos hulle aan boord gaan. Jare reeds dwing hy homself om sy rol as gasheer bevredigend uit te voer, omdat hy glo dat so ’n gebaar minder aandag sal trek. Hy het altyd dieselfde doelwit: om sy gaste op die Lala te onthaal en vrae in verband met sy navorsing en Malawi breedvoerig te beantwoord. Verder hou hy hom op die agtergrond. Sy privaat lewe is verbode terrein en dis soos ’n ongeskrewe reël waarby die meeste toeriste en werknemers berus.

      Hy is altyd op sy hoede, maar die groepie vanaand hinder hom meer as normaalweg, dink hy fronsend.

      “Juffrou Fourie, welkom op die Lala,” groet hy die oomblik dat Rochelle aan boord stap. Hy probeer sy blik wegskeur van haar nousluitende aandrok. Sy lyk verruklik in groen, effens bleek, maar tog asemrowend.

      “Dankie. Noem my asseblief Rochelle, juffrou Fourie klink so professioneel.”

      “Natuurlik,” sê hy en voel dadelik vies vir homself omdat hy nie haar versoek van die hand gewys het nie. Hy beduie haar na waar die ander gaste reeds gesellig kuier en verskoon homself.

      Wat is dit met hom? Hy ontmoet gereeld toeriste, van rylopers tot skatryk sosiale vlinders, maar om een of ander rede het Rochelle Fourie ’n ongewenste effek op hom. Sy hinder hom – só erg dat die bloed deur sy are pols en hy sy hartslag kan voel verander.

      “Ag, hartjie, maar ek dog mos dis vir jou wat ek vanmôre op ’n afstand gesien het,” hoor Costa hoe een van die ouer dames Rochelle groet. “Ek sê vir oompie: Is daai nie die dametjie van die lughawe nie? Maar oompie se oë is so sleg en toe hy eindelik sy kykertjie ophet, daar’s jy toe skoonveld. Ek’s Rits en hierdie is nou oompie, of noem hom sommer Jantjie.”

      “Hallo, tannie, hallo, oom,” groet Rochelle en hulle begin gesels.

      Costa glimlag stilletjies en stap weg voor Rits hom in die hande kry. Hy geniet haar borrelende geselskap, maar vanaand verkies hy om op sy hoede te wees. Die laaste paar jaar is hierdie sy lewe – ’n nuwe groep vreemdelinge al om die ander dag. Hy vertrou niemand nie en het die gawe ontwikkel om onegtheid met die eerste oogopslag te herken.

      Costa betrag sy gaste. Die meerderheid paartjies is op wittebrood en hulle is nooit ’n probleem nie. Hulle het belangriker dinge om in belang te stel as in ’n eensame man se verlede. ’n Handjie vol pensioenarisse – hulle kan soms lastige vrae vra, maar hulle kry gewoonlik gou die boodskap. ’n Paar rylopers wat deur Malawi of Afrika toer, absoluut vir die avontuur daarvan.

      Hy som elke gas individueel op voor sy blik weer op die fraai gesiggie met die bruin oë vashaak. Rochelle Fourie – pragtig, keurig versorg, oplettend, analities