Onthou jy nog die liefde?. Marlee Tesselaar

Here, ek kan nie meer nie!” kreun sy hardop en val vooroor. Dieselfde droom oor en oor – nag ná nag. Dis om van gek te word, dink sy. Hoe lank moet ek nog hierdie pad alleen stap, Here?

      Haar skraal lyf ruk van die koue, maar ook van vrees; sy is tot die dood toe bang. Die gehuil bly in haar kop draal en sy val moeg terug teen die kussings. Haar arms pyn van leegheid sonder die kinders van haar lyf.

      Sy vee moeg oor haar natgeswete gesig. Sy het nie eens ’n foto nie, net maar die onthougedagtes. Sy slaan met haar vuis teen die bed. Angs pak haar opnuut beet en laat haar vinnig opspring; sy pluk die gordyn voor die venster weg en kyk die donkerte in. So voor die oop venster staan sy wiegend tot die eerste lig die duisternis breek.

      So gaan dit nou al maande, jare lank aan, dink sy. Moeg slinger sy deur haar dae om haar pligte uit te voer. En dan die gesoek en soek … sonder ophou.

      Dis asof sy in ’n diep afgrond afkyk. ’n Afgrond wat haar trek … geen skuilplek, geen pil wat lank genoeg help om die angs van depressie te onderdruk nie. Niemand sien jou raak of vra na jou nie. Sy voel soos ’n uitgedroogde dam waarvan net modder agtergebly het.

      In die briewe aan haar pa het sy ’n stuk van haar menswees prysgegee. Daarin het sy geskree om hulp, maar hy het nie gereageer nie. Tussen haar en Piet Summers lê ’n berg verwyte. In haar briewe was sy die aanklaer én die regter. Arrogant het sy ook self die vonnis voltrek oor die leuens wat sy van kleins af gevoer is saam met lepels pap.

      Die wind huil om die huis, strooi ’n nuwe vlaag blare grond toe. Die son begin teen die oosterkim sy kop wys. ’n Rooi sonsopkoms bring reën, het haar pa altyd gesê. Sy draai weg van die venster en gaan skakel die ketel in die kombuis aan om koffie te maak. Outomaties haal sy ’n beker uit die kassie bokant die wasbak en meet ’n teelepel koffie daarin, dan die suiker. Net toe sy die yskas wil oopmaak om die houertjie melk uit te haal, onthou sy sy het al die vorige aand gesien die melk is op.

      Sy besluit om sommer op pad hospitaal toe die nodige kruideniersware te koop. Vandag nog, as dit moontlik is, wil sy met haar pa se dokter praat om presies vas te stel hoe groot die skade ná sy beroerte is. Sy weet uit ondervinding hy sal fisioterapie en dalk ook arbeidsterapie nodig hê.

      Sy kam met haar vingers deur haar deurmekaar hare en stap met die beker in haar hand op die agterstoep uit. Op die boonste trappie gaan sit sy en kyk uit oor die verwaarloosde tuin. Die tuin was háár werk, haar terapie. Haar pa het duidelik nie veel aandag aan die tuin gegee sedert sy weg is nie. Alles is oorgroei en deur onkruid ingeneem. Die oggendluggie is koud en sy trek die pante van haar kamerjas stywer om haar lyf vas.

      “So, jy’s sowaar terug!” praat iemand skielik naby haar.

      Sy skrik; alles in haar stol. Sy ken daardie stem, die persoon aan wie dit behoort – die man wat sy met elke vesel in haar liggaam haat en tog ook … Ja, wat? wonder sy.

      “Toe Ma gisteraand bel en vertel van jou wat terug is, het ek gevra of sy en Pa nie te veel van die goue voggies daar by my op Nouveau geproe het nie,” gaan hy voort.

      Haar hande bewe só erg, van die warm koffie stort oor die beker se rand en brand haar vingers. Vinnig sit sy dit langs haar op die trappie neer en skud die nattigheid van haar vingers af. Met inspanning dwing sy haar brein om ’n boodskap na haar tong te stuur, maar sy kry nie ’n woord uit nie.

      Nou onthou sy skielik weer alles wat sy so graag wou vergeet. Haar kinderjare se klein dingetjies, wat sy gedink het lankal reeds vergete is. In die paar sekondes wat sy terugkyk in sy sagte blou oë, is sy verstom oor die onthougedagtes wat deur haar kop snel.

      Nelis verkyk hom aan haar. Sy is duidelik onbewus van haar voorkoms, die bruin hare wat slaap-deurmekaar om haar gesig val. Die pante van haar kamerjas het losgekom en vertoon nou die sagte vel daaronder. Soos sy beweeg, gly dit verder oop en sy blik volg die beweging hongerig. Hy sien die sagte blou materiaal teen haar wit vel. Sy oë soek verder daar waar die pante van die kamerjas oopval: die vol rondings daaronder, die tepels wat swel en styf raak, asof hy pas met sy duim daaroor gevee het.

      Hy trek sy asem rukkerig in, maar kry nie sy blik losgeskeur van die verleidelikheid voor hom nie. Sy liggaam reageer vreemd op haar onbewustelike sensuele vertoning. Iets amper soos ekstase skiet deur sy lyf. Vinnig druk hy sy bewende hande in sy broeksakke, probeer om die drang van sy liggaam om te wil aanraak en te voel in bedwang kry. Nog nooit voorheen het hy met soveel amper dierlike begeerte na ’n vrou se liggaam gesmag nie. Nie eens Bertha se liggaam het soveel begeerte in hom wakker gemaak nie.

      Hy verstaan nie waar hierdie gevoel vandaan kom nie. Voor hom sit sy maatjie wat hy al sy hele lewe lank ken. Weliswaar het daar ’n klompie jare verloop waarin hulle nie kontak gehad het nie, maar sy bly sy maat. Iemand wat hy ken soos hy homself ken – of so dink hy.

      Miskien is hy net te lank al alleen, besluit hy. Dís waarom sy liggaam nou so oorreageer op die skouspel van naakte, vroulike prag hier voor hom. Met moeite kry hy sy gevoelens onder beheer.

      Sy bly hom net aankyk met ’n vreemde uitdrukking in haar oë.

      Geaffronteer oor haar amper vyandige afsydigheid vra hy vererg: “Moet net nie vir my sê jy onthou nie meer jou beste maatjie nie?”

      Noudat hy sy gevoelens in ’n mate onder beheer het, sien hy ook ander dinge raak. Sy het ouer geword, maar sy is steeds beeldskoon. Hy vee oor sy voorkop en voel die klammigheid daarop.

      Anika herken onmiddellik dié onseker gebaartjie van Nelis. Nee, sy het nie vergeet nie, maar sy onthou meer as net hulle kinderjare … Al die gebeure van destyds is nou skielik weer op die voorgrond, soos ’n vuur wat skroei tussen hulle. Daardie nag … sy troue … haar pa se dronkpraatjies …

      En opnuut is sy briesend kwaad, sodat sy die moed iewers vandaan kry om haar kop te lig en hom vas aan te kyk. Sy wil die bitterheid in haar uitskree: Ek is moeg van hierdie alleenpad! Die pad waartoe jy my verban het! Haar brein vorm die woorde, maar haar tong weier om dit uit te spoeg.

      “Dag, Nelis,” groet sy kalm. “Ek moet sê, ek het jou nie hier verwag nie, en dit nog boonop so vroeg in die oggend. Wat sal Bertha daarvan sê?”

      Sy wil hom nie hier hê nie, beslis nie nou al nie. Eerste op haar lys is haar pa, by wie haar verantwoordelikheid lê. Daar is baie dinge om tussen hulle uit te sorteer. Dan is daar Henk en haar …

      Henk! Sy probeer om op hom te konsentreer. Maar kan een hart wraak én liefde dra? wonder sy bekommerd.

      “Dis asof ek net geweet het: eendag sal ek hier verbykom en jou hier op die agterstoep sien sit met ’n beker koffie in die hand,” antwoord hy rustig.

      Deur vernoude oë bekyk sy hom: die verbleikte denimbroek wat nie die gespierde bobene verberg nie, die grys rolkraagtrui wat om sy breë bors span. Ook die blonde hare wat laag in sy nek lê, die bruingebrande vel, die lagplooitjies om sy oë – alles is so steurend bekend. Maar die diep kepe om sy mond ken sy nie, en sy forse, manlike lyf is tog effens leniger as wat sy onthou.

      “Die wind is regtig onplesierig hier op die stoep. Kan ons nie in die huis gesels nie?” vra hy.

      Sy is traag om gehoor te gee aan sy versoek, maar staan ná ’n oomblik se huiwering tog op. Die masker waaragter sy nou al jare lank wegkruip, is weer in plek.

      “Hoe gaan dit met jou pa?” vra hy toe die stilte tussen hulle ongemaklik begin rek. Met sy hande diep in sy broeksakke gedruk neem hy stelling in voor dieselfde venster waar sy vroegoggend gestaan het. Sy rug is na haar gekeer.

      Sy haal haar skouers op. “Ek is nie seker nie; gisteraand met besoektyd by die hospitaal het ek hom net vlugtig gesien. Vandag wil ek met die dokter praat en sy presiese diagnose hoor – in hoe ’n mate die beroerte skade aangerig het.”

      Sy verander die onderwerp doelbewus. “Jy het nie geantwoord toe ek gevra het hoe dit met Bertha gaan nie.”

      “Goed, sover ek weet. Sy het ’n coffee shop in Hoofstraat oopgemaak, en dit doen blykbaar nie te vrot nie. Bertha is mos maar die gebore gasvrou,” kom sy antwoord traag.

      Hy is onwillig om Bertha