Onthou jy nog die liefde?. Marlee Tesselaar

n>

      

      Onthou jy nog die liefde?

      Marlee Tesselaar

      Hartklop

      1

      Hier is ek nou! Brugstraat nommer een, ek’s terug!

      Die buitemure wit geverf, maar sy weet binne lê spatsels seerkry soos ’n opgehewe maseluitslag. Pa se huis … Antjie se fort teen bangmaak-drake, ongevoelige spot, seerkry …

      Waar was jy, Ma? Jy was veronderstel om my te beskerm. Het jy nie geweet wanneer jy ’n mens breek, is die skade onherstelbaar nie? Die letsel verdof en raak onopsigtelik, maar dis steeds daar. Niemand sien dit sommer raak nie, tensy jy dit uitwys. Kan daar uit die gebreekte dan weer ’n volmaakte lewe kom?

      Ma, onthou jy nog die liefde van ’n ma vir haar kind, ’n vrou vir haar man? Jy’t alles hier gelos, ook vir my en Pa. En dit vir wat … of wie? Dalk om ’n droom na te jaag? Of was te veel liefde van die verkeerde man dalk die rede – ’n versmorende liefde? Daardie gevoel ken ek ook, Ma. Om iemand so intens te bemin, ja, daardie paadjie het ek ook geloop. Maar daardie pad is ’n lang alleenpad, Ma, sonder ’n einde in sig. Henk praat van rou oor gister en klaarkry daarmee. Die lewe is daar om geleef te word, te bemin! Is dít hoe jy gevoel het? Het jy so ’n lewe bo Brugstraat nommer een gekies? Onthou jy nog vir Pa … en vir my, Ma?

      Anika Summers druk haar sonbril terug oor haar skouerlengte donker hare. In die weste stap die son uit op sy ou paadjie. Die huis met sy bruin luike is nog nes sy dit onthou. Behalwe tóé het die luike altyd verwelkomend oop gestaan. Sy is terug in die Paarl! Maar hoe anders het sy haar nie hierdie dag, haar huistoekomdag, voorgestel nie.

      Ja, sy sou eendag terugkom! Daaroor het sy nooit enige twyfel gehad nie, terug na die mense vir wie sy lief is, waar sy hoort. Maar voor daardie dag sou aanbreek, moes die foute van die verlede eers reggestel word. Eers wanneer sy haar …

      Anika skud haar kop liggies en die wind kam deur haar blink hare. Staak dit, berispe sy haarself. Sy is nou hier ter wille van haar pa, om geen ander rede nie. Hy het haar nodig, al het hy die afgelope ses jaar nie op een van haar maandelikse briewe gereageer nie.

      Twee dae gelede het Abram de Villiers, haar pa se buurman, haar uit die bloute geskakel met die tyding van haar pa se siekte. Volgens Abram is hy opgeneem in die hospitaal – ’n beroerteaanval. Dis ’n siektetoestand wat sy goed ken. Die bloedvloei na die brein word onderbreek en dit ontneem die breinweefsel van suurstof. En bykans binne minute begin die breinselle een vir een doodgaan.

      Die minute tik verby terwyl sy net daar langs haar motor staan en na die huis kyk. Gedagtes jaag deur haar, onthouwoorde, goue oomblikke wat sy in hierdie huis beleef het. Maar ook seerkry soos sambokhale oor ’n ontblote rug. Dis juis die seerkry-herinneringe wat nou weer helder in haar gedagtes is en wat sy ook vrees. Dieselfde vrees wat haar ses jaar gelede die bruin voordeur agter haar laat toetrek het.

      Geleidelik word sy bewus van kinderstemme. Sy kyk rond en sien drie seuntjies laer af in die straat op die sypaadjie speel. Hulle geniet duidelik waarmee hulle besig is, want kort-kort klink ’n skaterlaggie op.

      Anika moet teen die motor leun vir ondersteuning. Die toneeltjie voor haar raak uit fokus en word vervang met nog ’n onthouprentjie. Van twee ander seuntjies en ’n dogtertjie met opgerolde broekspype en kaal voetjies wat agter hulle houtseilskippie aan trippel.

      Skielik is daar ’n derde seun by – ouer as die ander. Sy harde, spottende woorde vee die dogtertjie se lag weg. Sy vat senuagtig aan haar rooi kopdoek wat versnipperde bruin haartjies wegsteek.

      “Antjie Somers! Antjie Somers,” koggel hy en kom voor Antjie staan.

      “Maak of jy hom nie hoor nie, Antjie,” pleit een van die blondekopseuntjies dringend. Hy vat haar handjie in syne en probeer haar agter hom intrek.

      “Kyk, sy dra ’n rooi kopdoek,” treiter die ouer seun genadeloos en gryp na haar kopdoek. Ruk dit met ’n vinnige beweging af en smyt dit in die stroompie afloopwater. Hy lag spottend oor die bruin haartjies wat soos ystervarkpenne regop staan. Die blondekopseuntjie tel die kopdoek op, droog dit onhandig uit en druk dit in Antjie se handjies. Hy druk haar uit die pad sodat hy tussen haar en die ouer seun staan.

      “Gee pad, Stefaans, of ek bliksem jou!”

      “Pasop, Nelis, Antjie Somers gaan jou vang.” Hy vou amper dubbeld soos hy kraai van die lag.

      “Hou jou bek van Antjie af, sy’t jou niks gemaak nie!”

      “Waar’s jou ma, Antjie? My ma sê as Piet Summers háár man was, sou sy ook weggeloop het. Hy’s ’n regte dronkgat!” Hy spoeg op die grond en vee sy mond met sy mou skoon.

      “Verdomp, Stefaans, ek sê jou …!” stotter Nelis de Villiers kwaad.

      “Wat het jy vir jouself te sê, Antjie Somers?” hou Stefaans aan met tart. “Of het die kat jou tong gesteel? Waar’s jou sisrok en jou groot sak, jou lang mes? Antjie Somers gaan jou vang, Nelis!” skree hy en ontwyk die houe laggend toe Nelis op hom afstorm.

      Anika vee oor haar gesig om van die onthounewels ontslae te raak. Voel dan verbaas die nattigheid teen haar voorkop en bolip. “Nee!” prewel sy hees. Onder geen omstandighede sal sy weer lewe gee aan die gebeure van jare gelede nie. Dis verby – punt!

      Doelgerig stap sy om die motor, maak die bagasiebak oop en lig haar tas daaruit.

      Haar hande rus ’n paar oomblikke op die swartgeverfde voorhekkie. Ses jaar is verby sedert sy dit daardie oggend ná Nelis se troue agter haar toegetrek het. Die wit koevert met haar afskeidswoorde aan haar pa het sy op sy bedkassie neergesit. Hy het nog op die vloer langs die bed gelê, maar sy het hom nie soos dikwels tevore terug bed toe gehelp nie. Met ’n onverklaarbare gevoel van afsydigheid het sy net die brief teen die lampie staangemaak, en toe omgedraai en weggestap.

      Sy lui die fietsklokkie by die voorhekkie en ’n glimlag vou om haar mooi, vol mond. Sommer vir die snaaksigheid het haar pa dit eendag hier vasgesweis. Hy het lekker gelag toe sy op haar toontjies gestaan het om dit te lui.

      “Brugstraat, ek is terug!” prewel sy weer. Sy ruik die reën in die lug en kyk op na Paarlberg, waaroor ’n wit kombers stadig toevou.

      Op die ou wegsteekplek onder die blombak langs die trappie kry sy die voordeursleutel. Die muwwe reuk van ’n huis wat in die winter toestaan, hang swaar in die lug toe sy die voordeur oopdruk. Nou enige oomblik verwag sy om haar pa se stem te hoor vra: “Anika, is dit jy?”

      Piet Summers het haar altyd Anika genoem – sy oorlede ma se naam. En die res van die buurt het haar Antjie genoem. Antjie van Piet Summers die plumber …

      Haar ma se verwerping, die spot van bemoeisieke mense wat ander se leed en skaamte uitbuit om hulle eie donker geheime weg te steek … Dit het sy alles hier beleef. Ook die liefde van ’n man wat haar ten spyte van sy tekortkominge opreg liefgehad het – ’n man met ’n sagte hart vir ’n weggooikind. Maar sy liefde vir haar het leuens verdoesel en die dag toe die waarheid uitkom, kon sy dit nie hanteer nie. Sy het gevlug … en nou vlug sy al vir ses jaar, sonder ’n einde in sig.

      Haar oorweldigende liefde vir die man vir wie sy net ’n maatjie was, was egter haar ondergang. In ’n oomblik van dwaasheid het sy toegegee aan haar gevoel vir hom; gegryp en gepluk van die verbode vrug wat haar nie aangebied was nie. En vandag betaal sy steeds vir daardie een nag van dwaasheid.

      Toe sy daardie middag laat by die huis kom ná werk, het Nelis haar op die agterstoep se trappie sit en inwag. Hy het dadelik nadergekom om vir haar te sê hoe jammer hy is dat sy op so ’n wrede manier van hom en Bertha moes uitvind. Hy wou haar self van die troue vertel – Bertha het nie die reg gehad nie.

      Anika het stilgebly. Wat hy nie geweet het nie, was dat Bertha hom net beskou het as die wenprys in die kompetisie tussen haar en Anika. Al van skooldae af het Bertha op alle gebiede met Anika gewedywer. Nelis was die enigste keer wat sy gewen het, want Anika het haar op skool- en sportgebied telkemale geklop. Maar die een prys wat vir Anika regtig saak gemaak het … met daardie prys het Bertha weggestap.

      Hy het haar aan die skouers gevat. “Ek en Bertha wil jou baie graag