Dokter sonder grense. Malene Breytenbach

aan haar kunstig gerangskikte Kingklip Extraordinaire avec fruits de mer.

      “Hoe is joune?” vra hy.

      “Baie lekker, dankie. Het jy ’n vrou in jou lewe, Spies?”

      Toe die woorde uit is, kan sy haar tong afbyt van spyt, want hy kry ’n glinstering in sy oë waarvan sy nie hou nie. Al wat sy eintlik wil weet, is of iemand gaan kwaad wees oor sy saam met hom eet.

      “Nee, jou mooi ding. Wel, nou nie so dat ek skuldig hoef te voel oor ek jou uitneem nie.”

      “Jou ... e ... sekretaresse?”

      “Nee wat, ou Cindy-Lee is niks van my behalwe ’n gesalarieerde werknemer nie, al verbeel sy haar sy gaan my vastrek. Ek is nie troumateriaal nie, al dink sy so. Vroumense wil mos hê ’n man moet tuis sit, die gras sny en help kook. Nope, dis nie vir my nie. Ek verveel my maklik. Variety is the spice of life, my diertjie.”

      Clare is spyt dat sy gevra het. Netnou dink hy sy stel in hom belang. Hy wil nie ’n vrou hê nie, maar ’n speelding. Speelgoed, eintlik.

      Daar is net een man wat sy regtig wil hê – en dis dokter Louis du Plessis met sy smeulende donker oë, sensitiewe gesig met die reguit neus, sterk ken en gebeitelde lippe. Die enigste man wat sy diep in haar hart begeer, en teen wie niemand anders kan kers vashou nie.

      Die vis wat sy nie gevang gekry het nie ... Gewoonlik het sy nie probleme op daardie gebied nie. As sy haar groen oë omraam met lang swart wimpers op ’n man gefikseer het, reageer hy gewoonlik positief. Sy is nie bloot ydel as sy dit dink nie, want dis haar ondervinding.

      Spies smul aan sy kreef. Hy breek die dop met sy vingers en doop die wit vleis in die sous.

      “Jy moes die kreef gekies het, dis hulle spesialiteit,” sê hy tussen die kou en sluk deur. “Die plek moes eerder die naam Drie Krewe as Three Bees gehad het. Wat bye met die saak te maak het, weet nugter.”

      Clare glimlag flou vir sy grappie en neem ’n slukkie van haar wyn. Hulle is al op hulle tweede bottel en Spies het die meeste daarvan gedrink.

      “Ek het nie regtig hierheen gekom omdat ek ’n smulpaap soos jy is nie, Spies. Ek wil weet of jy bereid is om my te help om my broer te vind. Jy hou my aan ’n lyntjie.”

      Hy vee sy mond met sy servet af, was sy vingers in die waterbakkie met suurlemoen, vee dit tydsaam droog, en kyk uiteindelik reguit na haar.

      “Ja, ek sal jou help. Maar op een voorwaarde.”

      Haar hart bokspring van verligting, maar sy vra behoedsaam: “En wat is dit?”

      “Ek kom saam – all the way. Dis te gevaarlik vir ’n mooi dingetjie soos jy om alleen te gaan infoeter in ’n hool soos Sierra Leone. Jy sal nêrens kom op jou eie nie.”

      Sy wil vra of hy bybedoelings het, maar sy keer haarself. Sy is te verleë om hom te antagoniseer en te verheug oor die hulp. Sy sal sy vrypostigheid eenvoudig moet bestuur.

      “Dis ... e ... wonderlik, maar ...”

      “Ek het contacts in Sierra Leone. Ek sal my ou pellie Jakes Williams, wat saam met my in 32 Bataljon en EO was, en Obed Stevens, ’n Krio wat familie van die oudpresident Siaka Stevens is, vra om ons aan daardie kant te help. Hulle is my men on the spot, en hulle kan vervoer en logistiek reël. Oukei?”

      Clare kyk hom oopmond aan. Dit klink asof hy al vooraf besluit en planne begin maak het. “Ek ... Hemel, Spies, baie dankie. Dis ... e ... dierbaar van jou.”

      “No problem, ou ding. Dis in elk geval tyd om weer van die ou blinketjies uit te bring. Ek behou my bande met daardie klomp rampokkers. Een van my kontakte is ’n Temne-kolonel in die regeringsleër. Hy het ’n bodemlose sak, soos sy landgenote. Daar is baie etniese groepe in Sierra Leone, maar die Temne en Mende is die grootste. Die Mende is hoofsaaklik in die suidooste, daar waar Nick is. ’n Temne sal jou altyd help om ’n Mende te ondergrawe. Hulle is weer vyandig teenoor die Krio. Daarom sal daar nooit in Sierra Leone vrede wees nie. Hulle moor mekaar nog altyd uit.”

      Hy wink die kelner nader en vra spyskaarte vir nagereg. Nadat hulle bestel het, kyk hy met geligte wenkbroue na haar. “Sien jy nog kans vir die ding ná alles wat ek jou vertel het?”

      Clare kyk na die rooiwyn in haar glas wat lyk soos bloed. Ná al die praatjies oor dood en wreedheid laat dit haar ril, maar sy sê beslis: “Ja, ek sien kans. Niks wat jy sê of doen, gaan my afsit nie. Dankie by voorbaat vir jou hulp. Jy moet my sê wat dit gaan kos. Ek verwag nie om dit mahala of teen afslag te kry nie.”

      Spies grinnik. “Ons kan môre by my kantoor die kontrak opstel. Ek het ’n bietjie aksie nodig. Die lewe raak gans te saai deesdae. My spiere sal pap word en my are sal verkalk as ek nie aktief bly nie. Die lewe is te kort om gevrek op een plek te sit.”

      ~ 2 ~

      Clare ry met haar Suzuki na die lughawe, waar Spies haar sal kry. Hy het beduie presies waarheen sy moet gaan, waar sy vliegtuigloods is en waar sy haar motor in veilige bewaring by sy eie voertuie kan laat.

      Sy is eintlik vroeg, maar sy veronderstel hy doen alles met militêre presisie en hou by vertrektye. Al bagasie wat sy het, is een rugsak. Sy dra ’n kakiehemp en -broek, fotograafbaadjie en stewige toerygstewels, al is dit warm. Haar hare is in ’n poniestert en sy dra geen grimering nie. Die mans moet sien sy is ernstig oor die saak. Sy gaan nie probeer glamorous of verleidelik wees nie.

      Spies het gewaarsku dat sy nie onnodige of waardevolle bagasie moet bring nie, maar haar kosbare klein Nikon-kamera is veilig in haar binnesak. Verder het sy haar geld, dokumente en paspoort in ’n sak aan haar lyf. Sy het ook haar medikasie geneem en ekstra ingepak. Sy is so paraat soos kan kom.

      Flying Spear Air Service se loods is taamlik ver van Kaapstad-lughawe se nasionale en internasionale aankomssale, amper teen die oop veld, asof hy verborge wil wees. Sy ry stadig nader totdat sy die vliegtuig sien staan en mans wat om dit werk. Dit lyk na ’n ou weermagvliegtuig, maar daar is ’n grynsende mond op die voorkant geskilder en Flying Spear op die kant, onderstreep met ’n spies. ’n Man in ’n kakieoorpak waai vir haar en sy herken Spies se fris figuur. Hy beduie waarheen sy moet ry en waar sy moet stilhou, en stap dan met lang treë nader.

      Hy lyk vir haar vars en vrolik, asof hy na ’n avontuur uitsien, maar sy het ’n beklemming wat sy probeer wegwens. Nou en dan pomp die adrenalien van uitsien na risiko egter weer. Haar ma, wat swaar van haar afskeid geneem het, is gewoond aan haar waaghalsigheid en die werk wat sy in Afrika doen, maar Clare het nog nie ’n plek besoek wat so gevaarlik soos Sierra Leone is nie.

      “Moenie jý ook iets gaan staan en oorkom nie, my liewe kind,” was haar ma se laaste woorde voordat Clare gery het.

      “Ek is bly jy is darem een vroumens wat jou tyd ken,” spot Spies toe hy haar rugsak en motorsleutels neem. “Ons gee die sleutels vir my sekretaresse.”

      Clare sien ’n lang meisie in ’n kortbroek en moulose T-hemp wat vir hulle staan en wag. ’n Sexy blondine sal Spies se smaak wees, dink sy geamuseer. Spies stel die blondine voor as Cindy-Lee van der Merwe en toe Clare haar hand skud, let sy op dat die meisie geveins vriendelik is. Dit lyk of sy beslis nie daarvan hou dat Spies saam met Clare gaan nie.

      “Ons is gelaai en wag net vir jou,” sê Spies. “Kom ek stel jou voor aan my loods, Boegoe Hanekom. Ek is co-pilot.”

      Boegoe is duidelik ook ’n taai oud-Spesmagtemakker, baie blas, met ’n litteken oor een wang. Hy is korter as Spies, maar net so fris gebou. Sy swart oë dwaal oor Clare van kop tot tone, asof hy haar beoordeel en punte gee.

      “Is jy seker dis sý wat wil gaan?” vra hy bars vir Spies. “Ek het nie ’n fashion model verwag nie.”

      Clare vernou haar oë en gluur hom aan. “Het Spies jou nie oor my CV ingelig nie? Ek is al ses jaar lank ’n buitelandse korrespondent en ek was al dikwels waar gevaar is. Dis my werk. Ek vind julle chauvinisme regtig laakbaar.”

      Boegoe lyk verbaas oor die aggressie en Spies waai sy hande paaiend. “Sorry, ou girlie,