Detektiv i çmendur. Detektiv qesharak. StaVl Zosimov Premudroslovsky

apo diçka? Ky është një veteran i bimës. E vërtetë, ulur. Me pak fjalë – gjeli.

      – Ju hani. – gruaja lëvizi lart në pjatë.

      – Nuk dua. Ju duhet ta keni vënë atë në pjatën time. Whatfarë lloj ushqimi është? Nxirreni, lërini fëmijët të hanë. Vetëm mos u thuaj atyre se çfarë hëngra. Dhe pastaj ata përçmohen.

      – Kështu është, nëse keni një kurvë nga goja. A keni nevojë të lyeni dhëmbët kur i pastroni për herë të fundit, njëqind vjet më parë? – gruaja mblodhi enët nga tryeza dhe shkoi në gjysmën e banimit të kasolles.

      – Qetë i qetë, grua! Farë kuptoni në aromat? Mirë, – unë hodha mëngën me thërrime dhe pika nga tryeza. – Ajo që kam dashur të them. Huh?.. Pra, përgatituni të shkoni te Pjetri.

      – Pse?

      – Oh, koleg, kemi një biznes të ri serioz. E para dhe e fundit!

      – A po transferohemi në Shën Petersburg? – Harutun nxori flokët nga hunda, u gëzua dhe u rrah me një kallam.

      – Jo, merre me ftohje. Ne do të hetojmë një çështje serioze, dhe nuk do të hedhim sytha, në kërkim të pulave të humbur dhe demit. Dhe pastaj, kur ta gjejmë atë, do të transferohemi më lart…

      – Ku është në parajsë?

      – Budalla, nuk ka qytete në qiell, Për në Amerikë.

      – Dhe çfarë do të kërkojmë? Farë duhet të gjendet për të na dërguar në Amerikë?

      – Do të kërkojmë hundën…

      – Kë hundë? – Harutun nuk e kuptoi.

      Otila u ngjit në tryezë dhe eci në anën tjetër, më afër Korporatave. Ai u ul dhe i vau këmbët, bisedoi me ta.

      – Epo, me pak fjalë.. – filloi ai me gjysmë zëri.

      – Dhe çfarë, në një pëshpëritje atëherë?

      – Nerd, konkurrencë. Ky rast mund të merret nga Fed.

      – Ahhh! Kuptova fishekun.

      – Kështu pra, mëngë. Heh, ftohtë! Unë jam një «fishek», dhe ju jeni një «mëngë». Dhe fishek është futur në mëngë. Hahaha. Shtë qesharake

      – Jo. Ata futën një plumb në fishek.

      – Whatfarë, e zgjuar? Dhe ju e dini që në vendin tonë të gjithë janë të zgjuar – të varfër dhe të varfër. A doni të bëni një ndryshim? Pastaj dëgjo, nuk do të shpjegoj dy herë. Një vend i shenjtë nuk është kurrë bosh. Dhe vendi juaj, jo vetëm i Shenjti.. A e dini se sa njerëz të papunë në fshatin tonë duan të ju quajnë për të zënë vendin tuaj të lirë?

      Harutun i tërhoqi sytë nga frika dhe derdhi lotë senziteti.

      – Na vjen keq, fishek, jo një plumb është futur në mëngë, por një fishek.

      – Epo, atëherë dëgjo, sa, do ta sqaroj me pak fjalë: Eeee… e lexove Gogol?

      – Ai pinte një mogul.

      – A po më tallni mua?

      – Ishte humor. Kam shikuar filma me pjesëmarrjen e tij.

      – Kjo është mirë. A keni parë një film për NOS?

      – Për hundën e kujt?

      – Epo, jo për tuajin? … – Otila u hodh nga tavolina, – Humori përsëri?

      – Mnn, po! – plaku u ngrit në vëmendje. Otila shikoi ijën e korporatës dhe, me sy të zhurmshëm, ngriti kokën, duke hedhur kokën deri në fund dhe pa vetëm një plexus të përgjumur.

      – Uluni i ndyrë!! ai bërtiti. Korporata u ul në një pozicion fillestar.

      – u kujtova. Fishek… kjo është ajo ku burri humbi hundën…

      – Kujtohet?

      – Kaq është!!

      – Kështu do ta kërkojmë. Vetë … – Dhe Otila i përkul një gisht në tavan. – më pyeti për gjysmë dite. Ai shumë kërkoi që unë vetë personalisht të merresha me këtë çështje. Kështu që për të folur, mori kontrollin personal.

      – Zoti?

      – Jo, ti budalla, Marshall. Nuuu, zoti ynë. Ai tha që nuk ka njeri më të vlefshëm … – Otila u hodh në gjunjë, duke qëndruar në vartësi dhe mori kontrollin e situatës.

      – Dhe si do ta kërkojmë. Kjo është një histori?! Për më tepër, ata vdiqën.

      – Kush janë ata?

      – Epo, këta, personazhet kryesorë vdiqën shumë kohë më parë… dhe Gogol është dëshmitari kryesor, i njëjti… mirë, i vdekur.?! Ky nuk është humor.. Ahhh?

      – Budalla. – Gabimi u hodh nga xhiron e Incephalopath. – Do të kërkojmë një monument në një dërrasë bakri që ishte vjedhur. Ose njerëz të pastrehë ose qofte. E njëjta gjë, një monument i NOSU-së, dhe mbase… antike.!?

      – Dhe kush do të qëndrojë këtu?

      – Isolde dhe Izzy për kryesore.

      – A është ai akoma i vogël?

      – Asgjë nuk është e vogël, unë tashmë e njihja një grua në vitet e tij.

      – Për këtë, shumë mendje nuk është e nevojshme: vendoseni, pështyni dhe shkoni…

      – Si të dini, si të dini…

      – Jo, mbrojtës, unë mund të qëndroja, zemra ime është e dobët…

      – Asgjë, këtu në Shën Petersburg do të marrësh frymë nga gazrat dhe do të lehtësohet.

      Harutun prapë dëshironte të thoshte diçka për të qëndruar me gruan e Klopit, por ai u bë i zhytur në mendime dhe shikoi larg dy bishtit të zvarritur në gju dhe shtypi insektin në pëlhurën e pantallonave të tij me gishtin e madh.

      – Whatfarë keni dashur të fshini? – në mënyrë sarkastike, duke zënë sytë, pyeti Otila.

      – Nuk kam para ose ilaç.

      – Epo, kjo është e zgjidhshme. Gjithçka paguan buxhetin. Nëse e gjejmë hundën.

      – Dhe nëse nuk e gjejmë?

      – Dhe nëse nuk e gjejmë, atëherë të gjitha shpenzimet do të zbriten… nga ju.

      – Si kështu?

      – Dhe kështu. Nëse ende bëni pyetje marrëzi, mund të humbni punën tuaj. E mori?

      – Kështu është, kuptohet. Kur do shkojme

      – Pyetje e trashë. Tashmë duhet të jemi atje. Le të shkojmë tani!

      – Dhe çfarë është kaq shpejt? Nuk e kam mbushur valixhen time?

      – Ne duhet ta mbajmë gjithmonë gati. Ju e dinit se ku po bënit një punë… Nga rruga, e njëjta gjë…

      – ?farë?

      – Nuk e kam paketuar valixhen. Po, nuk kemi nevojë për to. Pas mbërritjes, blini atë që ju nevojitet. Unë kam një kartë bankare.

      – Dhe nëse nuk ka para të mjaftueshme?

      – Ai do të hedh. – dhe përsëri polici i rrethit hodhi një gisht në tavan dhe në stilin e pirgut u hodh, me ndihmën e somersaults, mbi tavolinë, duke tundur një këmbë para hundës së kolegut. Ai u ngjit tek këmbët dhe kaloi tryezën në këmbë në drejtim nga Arutun në karrigen e tij. Lotët dhe u drejtua për në dalje.

      – Whatfarë