НА ДНЕ. Гумарыстычная праўда. СтаВл Зосимов Премудрословски

ня грамадзянін Расійскай Федэрацыі, па нацыянальнасці – Руская, заслужаны зэк, маёр ФСБ, пенсіянер, інвалід і ўсё гэта па сумяшчальніцтве, тым больш, што ўсё гэта я спазнаў завочна, ні дзе ня пабываўшы, раптам прачнуўся ад ушераздирающего храпу, з суседняй кабінкі і бачу, дакладней сказаць, чую вакол сябе замкнёнае, начны, квадратнае памяшканне, а зверху столь. Я абмацаў усе і не памятаў ці не разумеў дзе я?! Сцены так ціснулі маё прытомнасць. Я вырашыў стаць на «міні сцэну», дзе я да гэтага сядзеў, і нага правалілася ў палонку, а там усё як у заліве. Я закрычаў і разбудзіў, пад рытмічны храп, які марыць аб генеральскай дачцы, таварыша сяржанта, па сумяшчальніцтве – кіроўцы. Той спалохаўся і нават здрыгануўся, як цыганка, пратупаў сваёй грудзьмі, але адразу, ацаніў становішча, а ў прывядзенне ён не верыў. Я, у не да ўменні, матам маліў аб дапамозе, спрабуючы выламаць хоць якую-небудзь дзірку, у навакольным адной са сцен, але мае працы былі бескарысныя, а храп не спыняўся.

      А ў гэты час, па той бок сарціра таварыш кіроўца міліцэйскай калясьніцы, сяржант ужо выклікаў падмацаванне і двое, не чакаў набытых за проста так арабскіх харчовых прадуктаў з цеста і мяса курыц, катоў і сабак, ужо беглі на дапамогу калегу і согруппнику.

      Я пачуў галасы па той бок кабінкі, але гэта не дапамагло знізіць галаўны боль пахмелля.

      – -Хто тут? – спросил хто-небудзь з іх.

      – - Тут я, а ты хто? – спросил я.

      – - Я? зараз даведаешся…

      – - Ламай замак!! – попросил іншы першага і ствалом аўтамата гэта зрабіць не было вельмі складана. Дзверы адчыніліся. Перада мной стаялі трое здзіўлена малалетніх, адзін, дарэчы, касавокі, у форме, падобнай на ментовско. Далей яны павезлі мяне ў бліжэйшы аддзяленне міліцыі, а туалетны храп так і не сціхаў.

      Доўга думаў паставой, як выкласці ў рапарце прычыну затрымання дзяжурнаму. І выклаў так:

      «… Затрыманы, пры спробе рабавання змесціва бія туалета знутры, схаваўшыся ад правасуддзя навясны замок, з вонкі».

      Усім было весела, тым больш, папярэдні затрыманы, якога прымусілі прыбіраць нейкі кабінет, паспрабаваў збегчы і затрымаўся зверху паміж потолочным вушаком вокны і якія тырчаць рэбрамі кратаў васемнаццатага стагоддзя кавання. Выклікалі пажарных, дакладней сказаць, змагароў з агнём, а пажарныя – гэта тыя, хто падпальвае. На жаль, МЧСа тады яшчэ не вынайшлі. Тыя спыталіся ў яго:

      – - Чым затрымаўся?

      – - Лабко і яйкамі!! – ответил ён са слязамі на вачах. Яго таксама выратавалі і адправілі прыбіраць сарцір, які быў без вокнаў. Я ж наадварот, пайшоў у адмову, заявіўшы, што пакончу сваё жыццё, калі яны будуць і далей парушаць мае канстытуцыйныя правы і прымушаць мяне прыбіраць іх дзярмо ў сарціры. Яны пасмяяліся над Канстытуцыяй і замянілі маё пакаранне, на біццё мяне па нырках, пасля чаго я стаў сцаць па начах, на пачатку крывёю, а потым газаванай вадой. Затое сарцір ня мыў!! І я ўжо, праз гадзіну, баразніў абшары начнога Неўскага