SOVIET MUTANTS. Snaaks fantasie. СтаВл Зосимов Премудрословски

Wat het gebeur, Zeka? – het Cherevich gevra.

      – — En waarheen om te hardloop? Watter manier? – Zeka steek haar oog uit.

      Almal het na mekaar gekyk en hulle oë het op die mossie gesit. Hy voel die ander se ongelooflike voorkoms bevraagteken.

      – — Ahh? 1 Waarom kyk jy my so aan? Ons kan selfs hardloop waar: na regs, links, terug, vorentoe, op, af… Ten minste waar, nog steeds terug hierheen.

      – — Waarom? – hulle het almal in refrein gevra.

      – — Aarde omdat dit rond is. – antwoord die mossie en hy het weer swaargekry. – Ek het volgens die idee hierheen gevlieg.. ek het gevlieg. Hoor jy Ek het gevlieg, maar nie gegaan of gehardloop nie … – Stasyan staan op en krap sy stertbeen. – stert, groei dit?

      – — Kom, moenie bekommerd wees nie. – Die skedel geknip en ‘n bakleierige standpunt ingeneem. Vegters het hom gevolg. Stasyan staan weg.

      – — Nee, nee, wat is jy?! Ek onthou. Hierdie ligte bal, die Son, het daar uitgerol … – en na die ooste gewys. – En ek het na sy lote gevlieg. Ons moet dus agteruit hardloop waar die son agter ‘n strook wegkruip.

      – — Die horison.

      – — O ja. Die wysste skrywer. – Stasyan klap sy kaal vleuel soos ‘n digter in die lug. – Voot …, Uh… Kortom, agterop. Waar dit weggekruip het – het ek gevlieg, maar nou moet ek hardloop, waar dit klim.

      – — En wat is daar? – vra Casulia.

      – — Daar Chelyabinsk, of liewer die River Tech. En daar was eens ‘n ontploffing en soveel lekker radioaktiewe dat alles net gloei. En steeds is daar ‘n wêreldvullis radio-afval. Daar is dit goed vir ewige tye. – — En Stasyan het sy rug gebuig en sy bors met ‘n wiel ontbloot.

      – — Nou ja, so hardloop hulle dat ons soos eetstokkies in ‘n vat rondsteek? – spring Casulia.

      – — Vegters, konstruksie!! – het die skedel beveel, en al die sakkies op die tou gevoer. – Begoooo, agter die mossie, marsjeer!!!

      En almal het presies die teenoorgestelde gehardloop en knolle met landelike stof agtergelaat. En die son het bo hulle koppe gelyk. Hulle het so vinnig versnel dat die nag nie meer tyd het om te kom nie. En die son begin stadig agter raak en alles vinniger en vinniger. En so het die hardlopers so vinnig versnel dat hulle teen sononder al opgestaan het om hulle tegemoet te gaan en in die ooste vertrek. En dag is vervang deur nag, en nag vir dag in een sekonde. Hoe vinnig hulle deur woude en landerye, seë en oseane gevlieg het, nie eers tyd gehad het om nat te word nie, en die aarde ongeveer vyf of honderd keer omring het, het ek nie getel nie en hulle krag het begin uitsny.

      – — Staan, staan skande katte! – Asem en blaas agter vyf, tien rondtes om die aarde, eerw. Cherevich Chmor Iko. – Bly!! – en op die grond geval. Botva het stilgehou en besluit ook om teen die heuwel in te wal. Skielik verskyn ‘n gat van die heuwel af en Generalisiphilis klim uit.

      – — Wat is dit? – hy was verontwaardig. “Het u nog nie die plek verlaat nie?” Die parasiete. Wel vinnig soek! En dan., En dan.,?! – die senuweesindroom het gestamp en geval sonder om te voel, terwyl die linkerkant van die ken vasgeklou het, het die harttjie siek geword. En hulle het waarskynlik geen hart gehad nie… Maar die reisigers het besluit om vinnig uit die woede van Golupyan te kom.

      Dit was aand en almal wou eet.

      – — Is julle almal moeg? vra Zeka.

      – — Ja!! – die ander antwoord met moeite.

      – — Hou dan die mossie vas. Ek trek nog steeds radik van hom af met my onderkant. – stel Casulia voor.

      – — Waarom, okei, ek kan self onder jou lê, veral omdat ek selfs daarna beter slaap. – stel Stasyan voor. Natuurlik het hy gelieg dat hy opgewonde was ná die suiging van Casulia, eintlik was hy siek vanoggend… Of na die maat?! Kortom, die volgende oggend wys dit.

      Maar die skerwe was so honger dat hulle nie die mossie se aanbiedinge hoor nie en op hom gespring het. Stasyan het geskree, maar dit was te laat. Almal was slaperig en wou eet!!!…

      vyfde apulase

      gedwonge verraad

      Soggens staan die reisigers vroeg op, honger van honger en kruip rustig na ‘n slap mossie, wat in ‘n droom soet gevlieg het en nie vermoed dat hy self gestrandeer het nie. Meer presies, hy sou nooit nie-radioaktief raak nie. Boonop bemoei hy hom nie met hul regstellende prosedure nie, maar blykbaar hou hulle daarvan om met moeite kos te ontvang en nie verniet nie. En nou kruip Casulia agter die skerwe in, en aangesien Stasyan twee keer soveel was as die skerwe en beter as Kazulia, kon hy sy slaap kreupel en homself refleksief verdedig, wat kleur bygevoeg het tot die maaltyd se maaltyd. Nadat hy heeltemal wakker geword het, het die mossie sy rol, wat vir hom skadelik was, begryp en gesien hoe galop fanaties afgestem is, speel hy eenvoudig met hulle en maak asof hy ‘n slagoffer is. Nou ja, die gejaag van hierdie bene om kos te wen.

      Hulle het dadelik gespring en Stasiaans Zasratich en Chmor Iko op die grond verpletter, vreemd genoeg, die mossie se skouers verpletter en Kazulia toegelaat om op te klim en sy bestraalde liggaam met sy onderkant aan te raak.

      – — Ahhh!! Ahh! – Mus gil, nie soseer van pyn as van ongemak nie. Almal het dadelik gespring. En Casulia het so verskoning gevra.

      – — Verskoon my asseblief, maar u inhoud van radiokernlyne, dit is nie vreemd nie, herstel homself voortdurend en u sal vir ‘n lang tyd, miskien selfs die hele pad, vir ons genoeg wees.

      – — Presies, maar ek kan self onder u lê sonder hierdie beenbeen toepassings wat my sonder selfvertroue pyn en vernedering veroorsaak. – antwoord Stasyan, terwyl hy verpletter lê onder ‘n pak skerwe om die rande en in die middel van Casulia.

      – — U word gevange geneem en daarom is dit beter om te swyg, u is ons trofee, en wat ons wil, sal ons met u doen. – verklaar Cherevich.

      Stasyan het sy gesig verander. Hy sou nooit by die Galups na die eienaardigheid van ‘n dors na geweld gewend het nie, maar die uitspraak van Chmor Iko het sy string trots aangeraak. Maar hy bedrieg, asof hy versoen het met wat Cherevich gesê het, terwyl hy haat en wrok in sy siel verberg het. Wraak sal almal beoordeel.

      Wat die res betref, terwyl hulle wag vir spoeg, het hulle eenvoudig die bevel gehoorsaam, terwyl ander dit gegee het. Maar die klein voëltjie het nie daarvan gedink nie, en hy het gedink dat almal hom met hul oë veroordeel en na hom kyk, maar hy het in werklikheid net eerste voor Kazulia gestaan. Maar sy twyfel oor die korrektheid van wat hy vir almal gesê het, het nie kalmeer nie.

      – — En moenie so na my staar nie. Ek is die belangrikste en dit is dit! As u weer verskillende vullis oor my dink, sal ek hom van voedsel ontneem!! Is dit vir almal duidelik?

      – — Sorg dat u nie ontneem is nie. – ontsnap uit Zasratich.

      – — Stil, stil. – Casulia Zeka gerusgestel. – Ek spoeg … – hulle staan almal onder die aandag. Casulia het aangesteek en harknily verheug oor almal wat reguit in die skedel mik en uit die mossie klim. Laat Stasyan self sê. Wie is hy in ons top en watter plek beklee hy?

      – — Ja, alles is geolie!! – het die mossie gesê, en hy het gedink: “kan my beskerm, as ek ‘n trofee wen, dan sal ons sien.” – Het u gehardloop?!

      En hulle het na dieselfde plek gehardloop as gister, maar stadig. Selfs baie stadig. Dit is eenvoudig onmoontlik om voor te stel: wel, sooooooo stadig. Stadiger as pas. En net Stasyan het geloop, soos altyd. Ek het hulle inhaal en voortdurend teruggekeer. Hy het met bespotting gekyk hoe die galop beweeg, en dit het vir hom gelyk asof hulle hardloop op ‘n idee soos ‘n stadige beweging van ‘n videospeler. Stasyan het met nuuskierigheid rondgeloop en na hul posisies en gesigte gekyk. Maar dit het vir hulle gelyk of hy haastig was, want hy was te vinnig vir hulle. Die paradoks van tyd: gister het hulle vinniger gegaan as ‘n dag, en vandag