Мой дзень пачынаецца (зборнік). Коллектив авторов

дзіця, якое ўнутры цябе,

      таксама народзіцца раніцай,

      а пакуль Алустон намагаецца

      скінуць соннае марыва,

      што так марудна цягнецца

      з вяршынь Бабугана…

      тут

      мора гораў

      і горы мора,

      тут

      котак на метры квадратным

      больш чым курортнікаў,

      тут

      нас адшукала сталасць,

      тут

      пачалася восень…

      заўтра раніцай

      гэты горад на нас забудзецца,

      і ўспаміны паразлятаюцца,

      нібы чаіцы.

      мы калісьці прыедзем сюды.

      таксама ўвосень.

      і натуральна

      раніцай!

      Фікус Бенджаміна

      малятка Бэнджы

      гжэчны фікус Бенджаміна

      жыве на нашым падваконні

      прачынаецца а палове на пятую раніцы

      калі сонца цалуе ягоныя рукі

      і поіць смачным цёплым малаком

      малятка Бэнджы

      расце па гадзінах

      чым шторазу ўражвае гаспадыню

      калі сонца заходзіць

      малятка Бэнджы

      нягучна плача ў калысцы-вазоне

      чуеш дачушка

      шшшшшшш

      цішэй і цішэй

      шшшшш

      зусім перастаў

      малятка Бэнджы

      болей не плача

      ён заснуў

      і ты малюска

      бяры прыклад з Бэнджы

      Рrah[1]

      яшчэ нядаўна мы былі дзецьмі

      а неўзабаве ты будзеш маці

      час частуе нас хлебнымі крышкамі

      за бяседным сталом

      седзімо бліжэй да дзвярэй

      праз якія бачна дарогу

      і ўсім вядома

      што чакае наперадзе

      але мы яшчэ

      на парозе

      Прысады

      дзе ў прысадах з каштанаў падаюць,

      нібы перапаленыя агромністай плойкай,

      скурчаныя цынамонавыя кудзеры;

      двухпавярховыя дамы з пячным ацяпленнем

      і паедзенымі моллю ўспамінамі на гарышчы;

      выспы прыватнага сектару,

      дзе здані свабодна блукаюць

      між ценяў гаспадароў,

      ажывае мой дзіцячы сусвецік.

      невялічкі раённы цэнтр

      ужо выцер з памяці рысы твару,

      а дарожны пыл не памятае маіх ступакоў.

      я даўно ўзяў за правіла:

      не шкадаваць учора.

      а ўласна і не шкадую;

      толькі счэсваю голкі з каштана аб крайку,

      і, зрабіўшы мячык, б’ю аб асфальт.

      ён цмыгае па дарожцы і знікае з вачэй.

      без найноўшых тэхнічных прыладаў,

      тэлепортаў, машыны часу

      кожны вяртаецца да сваіх падворкаў,

      садоў, узбярэжжаў, прыстанкаў.

      мае каштанавыя прысады

      таксама застануцца са мной.

      07.01.2012 ад р. х

      …і апоўначы ў вокнах тваіх не патухне святло

      дзесь на ўсходзе сталіцы, на сёмым паверсе

      трое ў белых адзеннях збяруцца ў цябе за сталом,

      як сказана ў адной з распаўсюджаных версій

      звяжуць

1

Prah (чэш.) – парог.