Мой дзень пачынаецца (зборнік). Коллектив авторов

быў апошні дзень вучобы. «Ён скончыцца і я не хутка пабачу сваю настаўніцу! – хваляваўся хлопчык. – Трэба нешта рабіць! Але што?»

      Верасу карцела ўсё расказаць Наталлі Алегаўне: пра свае мары, невядомае пачуццё, пра тое, што ён можа глядзець толькі на яе… І хлопчык цвёрда вырашыў, што зробіць гэта!

      У нейкі момант настаўніца пайшла яму насустрач – ад дошкі між радамі парт да кніжнай шафы. Іх позіркі сустрэліся. Верас ад хвалявання не мог рухацца, паварушыць вуснамі, толькі глядзеў ёй у вочы і маўчаў. Але разумеў, што іншага шансу не выпадзе.

      – Верас, ты хацеў нешта сказаць?

      – Не… Не… Наталля Алегаўна.

      – Мне, мабыць, падалося.

      Яна пайшла далей. Хлопчык моцна сціснуў кулакі, насупіўся, сказаў пра сябе: «Эх… Будзь што будзе!» – падбег да настаўніцы і пракрычаў:

      – ВЫ… ВЫ… ВЕЛЬМІ ПРЫГОЖАЯ!

      – Дзякуй, – адказала з усмешкай Наталля Алегаўна і ўзяла тоўсты сшытак з паліцы.

      Алесь Емельянаў

      [1987 г. н.]

      Цягнік

      ты мой цягнік, які не ведае ні станцый, ні вакзалаў,

      ні семафораў, ні гудкоў, ні машыністаў. правадніца,

      нібы падлетак, у якога адбіраюць плытку Muse…

      выходжу на перон,

      іду, і штосьці занатоўваю ў сшытку, і не бачу,

      як апынаюся на рэйках,

      а ты насустрач рушыш

      на хуткасці – амаль другой касмічнай —

      і сапраўды, на тваім ложку, нібы ў стратасферы,

      глытаю й выдыхаю пругкія аблокі,

      хапаюся за промні сонца – рукі,

      і жарсна прыпадаю да Шляху Млечнага! —

      і тут – халера – правадніца торгае стоп-кран!!!

      але цягнік губляе колы й над чыгункаю ляціць! —

      і толькі матылямі белымі кружляюць

      шматкі ад сшытку…

      Злодзей

      о, мой злодзей кішэнны,

      ты запусціла тонкія спрытныя пальчыкі ў

      маю сардэчную сумку,

      але анічога не скрала,—

      падарыла мне талеры эрытрацытаў,

      аднавіла дыханне,

      цеплыню разагнала па жылах,

      адагрэла рукі і ногі…

      я ў параўнанні з табою —

      бандзюга з вялікай дарогі…

      Яблыкі

      падаць яблыку

      з яблыні

      з кошыку

      з рук дзіцячых на брук

      падаць яблыку

      сарванаму

      збітаму

      стралою працятаму

      падаць яблыку

      у гной

      у траву

      Еве ў руку

      падаць яблыку

      ты хочаш яблык

      каб пах зямлёю

      травой і дажджом

      і я знайшоў такі

      румянашчокі

      і даўганогі

      толькі з яблыні

      падаць яблыку

      Адам

      Адам не мог падумаць

      але нешта падазраваў

      бо меў выдатную інтуіцыю

      дык вось

      ён