Мой дзень пачынаецца (зборнік). Коллектив авторов

сонечных берагоў.

      І сонечнай ласкай Боскаю,

      І сонечнай ласкай Боскаю,

      І сонечнай ласкай Боскаю

      Растапіла застылую кроў.

      Я сёння

      Дзяліўся ўсмешкамі.

      Толькі ўявіце:

      Я!?.

      Дзяліўся ўсмешкамі…

      І радасці было столькі,

      Што хапіла б яе на дваіх.

      Але ты больш не завеш мяне,

      Не завеш мяне сваім мішкам,

      І ў небе ніводнай зоркі,

      Не бачна ніводнай зоркі

      У небе вачэй тваіх.

      А незнаёмцу было ўсё роўна…

      На тым і казцы канец…

      «Завіталі ў мой дом Мельхіор… Балтасар… Каспар…»

      Завіталі ў мой дом Мельхіор… Балтасар… Каспар…

      Завіталі наўпрост… быццам былі тут сто разоў…

      Кажуць… Бог нарадзіўся… быць сведкам яго раства…

      Гэта гонар для кожнага з каралёў.

      Не… ну што вы… панове… памілуй Бог…

      У гэтым месцы няма ані кроплі святой крыві…

      А яны жагналіся і цалавалі парог…

      І гарэлі іх вочы… з-пад чорнай як смоль брыві…

      І сказаў Мельхіор… Мы крочылі дзевяць год…

      Йшлі дарогамі ветру, шукаючы гэты кут…

      Каб на вочы пабачыць таго… хто ўратуе род…

      І на плечы свае возьме цяжар яго пакут…

      Вось дары нашы… вымавіў Балтасар…

      Тут цярновы вянок і цвікі… і драўляны крыж…

      Усё, што мае ўзяць у дарогу найвелькі цар…

      Каб узняцца на самае неба з любой гары…

      Што вярзеце вы… людзі… ідзіце адгэтуль прэч…

      Каб у хату маю не ступала вашай нагі…

      І ляцелі праклёны ўслед… а дары ў печ…

      І барвелі цвікі ў пякельным яе агні…

      З той пары данімае… штоночы… жахлівы сон…

      Бог стаіць на вадзе… гэты бог мой адзіны сын…

      І я не магу з гэтым светам нічога зрабіць…

      Толькі любіць яго… толькі яго любіць…

      Алëна Беланожка

      [1985 г. н.]

      Хлопчык на лыжах

      Ёлка была высокая, двухметровая, цёмна-зялёная, араматызаваная. Ната, цяжка дыхаючы з марозу, увайшла ў кватэру і нецярпліва парвала цэлафан, у якім, як у кокане, махнатая прыгажуня яшчэ нядаўна мірна спала – спачатку на складзе кітайскай фабрыкі, пасля ў грузавым вагоне цягніка, а затым – на іншым складзе, оптавым, вялікім, побач з плюшавымі авечкамі і бліскучымі «дожджыкамі».

      Ната набыла ёлку выпадкова. Яна даўно не святкавала Каляды і, увогуле, не збіралася надаваць кватэры святочны выгляд, а проста ішла ў краму за малаком. Але гэта была апошняя ёлка ў прадаўца. Мужчына, які збываў яе з «калёс» каля крамы, проста здубеў на марозе. Ён так хацеў паехаць нарэшце дадому і сагрэцца, што знізіў цану на апошнюю адзінку тавару ажно ўдвая. Ната зжалілася над мужчынам і купіла незапланаваны калядны аксесуар.

      – Шчаслівая ёлка! Такой прыгажуні дасталася! – сказаў прадавец, закрываючы дзверцы грузавічка на амбарны замок.

      Прыгажуня ўхапіла шчаслівую ёлку за вярхушку і пацягнула яе па свежым снезе да сваёй шматпавярхоўкі.

      Цэлафан апынуўся на падлозе, і вызваленая ёлка пачала святочнае наступленне