.

вялікая княгіня. Не вытыркайце з-пад коўдры свае брудныя ногі!

      Нават вялікая княгіня не магла б увайсці так урачыста, як гэта зрабіла баранеса фон Батцангейм. За ёй цягнулася цэлая працэсія: тут быў і бухгалтар шпіталя, які ў гэтым візіце бачыў таемную руку рэвізіі, якая можа адкінуць яго ад сытай кармушкі ў тыле ва ўладу шрапнелі і драцяных загарод перадавой пазіцыі. Ён быў белы. Яшчэ больш белы быў сам доктар Грунштэйн. Перад вачыма ў яго скакала маленькая візітная картка старой баранесы з тытулам «удава генерала» і ўсё, што магло быць звязана з гэтым тытулам: уплывовыя сувязі, пратэкцыі, скаргі, перавод на фронт і іншыя жахлівыя рэчы.

      – Гэта Швейк, – сказаў доктар са штучным спакоем, падводзячы баранесу да ложка Швейка. – Усё пераносіць вельмі цярпліва.

      Баранеса фон Батцангейм села на прыстаўленае да Швейкавага ложка крэсла і сказала:

      – Чэскі зальдат, допры зальдат, калека зальдат, храбры зальдат. Я вельмі люблю чэскі аўстрыец. – Пры гэтым яна гладзіла яго па няголеным твары. – Я чыталь усё ў газета. Я вам прынесла гамаць, курыць, смактаць… Чэскі зальдат, допры зальдат! Johann, kommen Sie hier!

      Камердынер з ускалмачанымі валасамі прыцягнуў да ложка вялізны кош. Кампаньёнка баранесы, высокая пані з заплаканым тварам, прысела на Швейкаў ложак і пачала папраўляць яму за спінай падушку, набітую саломай, з цвёрдай упэўненасцю, што так трэба рабіць каля ложка параненых герояў.

      Баранеса тым часам даставала з каша падарункі. Цэлы тузін смажаных куранят, загорнутых у ружовую шаўкавістую паперу і перавязаных чорнажоўтай шаўковай стужкай, дзве бутэлькі нейкага лікёру вайсковай вытворчасці з этыкеткай «Gott, strafe England!», на этыкетцы з другога боку былі прадстаўлены Франц Іосіф і Вільгельм, якія трымаліся за рукі, быццам у нейкай дзіцячай гульні, потым баранеса выцягнула тры бутэлькі віна для тых, хто папраўляецца, і дзве скрынкі сігарэт. Усё гэта яна элегантна разлажыла на вольным ложку побач са Швейкам, дзе потым з’явілася кніга ў прыгожым пераплёце «Абразкі з жыцця нашага манарха», якую напісаў заслужаны галоўны рэдактар нашай афіцыяльнай газеты «Чэхаславацкая рэспубліка»; рэдактар наскрозь бачыў старога Франціка.

      Апынуліся на ложку і пліткі шакаладу з тым жа надпісам «Gott, strafe England!» і зноў з выявай аўстрыйскага і германскага імператараў. Але на шакаладзе імператары ўжо не трымаліся за рукі, а стаялі асобна, адвярнуўшыся спінамі адзін ад аднаго. Была яшчэ прыгожая двайная зубная шчотка з надпісам «Viribus unitis», каб кожны, хто будзе чысціць ёю зубы, успамінаў Аўстрыю. Элегантным і надта важным для фронта і акопаў быў поўны манікюрны набор, на футляры якога быў малюнак: над разрывамі шрапнелі чалавек у шышаку бяжыць, выставіўшы перад сабой штык. Пад малюнкам стаяла: «Für Gott, Kaiser und Faterland!»

      Пачак пячэння быў без малюнка, але затое з вершам:

      О Аўстрыя, хай у прасцяг Развяваецца твой сцяг! Ці вецер дзьме, ці гром грыміць, Вечна Аўстрыя стаіць!

      Верш быў надрукаваны на адным баку пачка па-нямецку, на другім па-чэшску.

      Апошнім падарункам быў гаршчок