Алиф. Пауло Коэльо

сен ҳам дўстлик гулханини ёқишга ваъда бер.

      Менинг ишларимга бефарқ эмаслиги учун қизга миннатдорчилик билдираман ва жуда бандлигимни, аммо эртага китоб дўконида ўтказиладиган дастхат-сессияга келса, китобларимдан бирига дастхат қўйиб беришдан хурсанд бўлишимни айтаман.

      – Мен бунинг учун келганим йўқ. Бутун Россияни кезиб чиқмоқчилигингизни биламан ва мени ўзингизга ҳамроҳ қилиб олишингизни сўрамоқчи эдим. Сизнинг биринчи китобингизни ўқиганимда мен овозни эшитдим. У айтдики, сиз мен учун муқаддас олов ёқдингиз ва куни келиб мен ҳам сизга шуни қайтаришим керак бўлади. Мен тунлари тинмай шу ҳақда ўйладим ва сизни излаб топиш учун Бразилияга учмоқчи эдим. Сизга ёрдам кераклигини биламан, шунинг учун ҳам бу ердаман.

      Ҳамроҳларим кулишади. Мен хушмуомалалик билан эртагача хайрлашаман. Ношир мени кутишаётганини тушунтиради ва бу мен учун айни муддао бўлади.

      – Менинг исмим Ҳилол, – дейди қиз кетишдан олдин.

      Ўн дақиқадан сўнг хонада ёлғиз қоламан. Меҳмонхонага киришда олдимга келган ғалати қиз ҳақида унутиб юбордим. Унинг исми ҳам эсимда йўқ ва яна кўрсам таниб олишим ҳам маҳол. Барибир юрагим безовта: унинг кўзларида муҳаббат ва ўлимни кўрдим.

      Кийимлардан халос бўлиб, душ остига тураман. Мана менинг энг ёқтирган удумларимдан бири. Бошимни ортга ташлаб, мени ҳамма нарсадан ажратиб, бошқа оламга олиб кираётган сувнинг бир маромдаги овозига қулоқ тутаман. Оркестрдаги ҳар бир асбоб овозини ажратиб оладиган дирижёр каби мен ҳам аста сўзларга айланаётган алоҳида овозларни фарқлайман. Уларнинг маъносини тушунмайман, аммо биламан: бу тил мавжуд.

      Чарчоқ, ҳадик ва уйидан шунча узоққа келиб қолган одамнинг ташвиш ҳислари аста чекина бошлайди. Саёҳатим ўз хосилини беришига кун сайин ишончим ортмоқда. Ж. ҳақ эди: бир жойда қотиб қолиш – оғу. Душ терини тозалайди, овқат танани озиқлантиради, узоқ ёлғиз саёҳатлар эса руҳни қувватлайди.

      Энди ҳаётимда ўзгаришлар бошланмоқда: шошилмай, асталик билан бўлса-да ҳаётим ўзгармоқда. Овқат устида дўстлар билан суҳбатдан баҳра оламан, сайр вақтида ҳозирим тўғрисида ўйларга чўмаман. Тушаётган сув эса беҳуда хаёлларни олиб кетади. Агар белгиларнинг асл маъноси билан қабул қилишни ўргансак, шунақа арзимасдек кўринган нарсалар ҳам бизни Яратганга яқинлаштиришга қодир аслида.

      Ж. менга одатий ҳаёт тарзидан воз кечиб, ўз оламимни излашга киришиш вақти келганлигини айтганда довдираган ва ўзимни тушкун ҳис қилгандим. Чунки шубҳа-гумонларимга тайёр жавоб ёки қарор деймизми, хуллас, мени тинчлантирадиган, руҳий ҳаловатга эришишимга ёрдам берадиган бир нималар керак эди. Сафарга отланганлар ўз оламлари ўрнига шунчаки янги чорловлар, чексиз умидлару кутилмаган ўзгаришларни топишган, холос. Ёки ундан ҳам ёмони, ҳеч нимага эришишмаган.

      Йўқ, ошириб юборяпман. Агар бир нимага интилсанг, у ҳам сенга интилади.

      Нима бўлганда ҳам, ҳар нарсага тайёр бўлиш керак. Шунинг учун лозим бўлган қарорни қабул қиламан: бу саёҳатда ҳеч нарсага эриша олмасам ҳам, изланишда давом этаман. Чунки