Könlüm Qarabağdadır. Теймур Эльчин

Qorqud yaxşı deyib:

      At ayağı, ozan dili

      Çapıb gedər,

      Dalda qoyar ayı, ili.

      Dirsə oğlu

      Tez böyüdü, tez boy atdı.

      On yaşında

      Xəncər taxdı, at oynatdı.

      Gəzdirdiyi yaydı, oxdu.

      Qoç olsa da, adı yoxdu.

      Hər oğulun

      Hünərini görsün gərək

      El-camaat.

      Qorqud baba özü gəlsin,

      Tərif desin, o versin ad.

      Keçdi aylar,

      İllər ötdü.

      Neçə bahar

      Gəlib getdi.

      On beş yaşa çatdı oğul.

      Anasına şəkər, noğul,

      Atasına igid, əsgər.

      Ana üçün şirin yuxu,

      Ata üçün yaraq, xəncər.

      On beş yaşa çatdı oğul.

      At belinə hər yatanda,

      Yay çəkəndə, ox atanda,

      Göydən yerə endirəndə

      O, quşları,

      Hünərinə mat qalırdı

      Tay-tuşları.

      Yıxılmırdı,

      At üstündən

      Səndələyib yıxılanda

      Yaşıdları.

      Qayalara qonurdu o,

      Bala qartal olurdu o.

      Ana görüb yalvarırdı:

      – Qıyma bizə, canım oğul!

      Yıxılarsan

      Dərin-dərin dərələrə,

      Neylərəm mən?!

      Qarğalara, quzğunlara

      Yem olarsan,

      Neylərəm mən?!

      Ata görüb öyünürdü:

      – Qorxma, oğul!

      Qıy vurmağı

      Qartallardan

      Öyrən, oğul!

      Qayalarda

      Qartal doğul!

Dağ döşündə

      Dağ döşündə meydan qurub

               oğuzlar.

      Qoç igidlər burda tez-tez

               güləşər.

      Gah nizələr, gah qılınclar,

               toppuzlar

      Cavanların al qanına

               bulaşar.

      Kim basılsa, bu yerləri

               tərk edər,

      Oğuzların arasında

               görünməz.

      Yazılmamış bu qanunu

               dərk edər:

      İgid ölər, torpaqlarda

               sürünməz!

      Qızlar burda özlərinə

               yar seçər,

      Ürəyində əhd-peyman

               bağlayar.

      Uğursuzlar bu meydandan

               yan keçər,

      Öz dərdinə için-için

               ağlayar…

      Meydan bu gün oğuzlarla

               doludur,

      Ağ çadırda var-gəl edir

               Dirsə xan.

      Meydan tutub ad istəyən

               oğludur,

      Necə dözər onu qurban

               versə xan?!

      Qırx igidi durubdur

               sağ-solunda,

      Arxasında dəstəbaşı

               “Pəzəvəng”.

      Xan əmr etsə, baş qoyarlar

               yolunda,

      Ondan ötrü hər birisi

               şir-pələng.

      Meydanbaşı car çəkir:

      – Bu gün burda qanlı toy var,

      Yığışıb bütün elat.

      Döyüşəcək Dirsə oğlu,

      Yaddan çıxıb zarafat.

      İynə atsan, yerə düşməz:

      Qayalara çıxan kim,

      Bardaş qurub oturan kim,

      Ayaq üstdə baxan kim…

      – Başlayırıq, camaat!

      Buğa indi gələcək…

      Carçı qaçır.

      Dirsə oğlu qalır tək!

      Gətirirlər

      Dəmir-zəncir vurulmuş,

      Üç ay qabaq burulmuş

      Qara, qızmış buğanı.

      Meydan qalxır,

      Uğuldayır bir anda.

      Qıyya qopur

      Qara buğa

      Zəncirini qıranda.

      Buğa cumur,

      Elə bil ki, dəyəcəkdir

      Dağ-dağa.

      Dirsə oğlu

      Qabağından sovuşur.

      Dayanıb baxır buğa,

      Gözləri – qan çanağı.

      – Bax, indicə

      Buynuzuna alacaq…

      – Aman Allah!..

      Uşaqdır, uşaq!..

      Dözə bilmir Dirsə xan,

      Çıxır çadırdan.

      Buğanın buynuzları

      Xəncər kimi itidir.

      Ağıl xəncərdən iti,

      Tale ona mütidir.

      Vay o günə,

      Buğaların

      Qabağından qaçasan.

      Can qıymayıb qorxasan,

      Qollarını açasan!

      Vay o günə!

      Qorxudan