Сайланма әсәрләр. 1 т. / Избранные произведения. Том 1. Нурислам Хасанов

кайсы цехтан соң?

      – Икенче цехтан, токарь Әхмәтҗанов булам.

      – Йомышыгыз нинди?

      – Эш буенча…

      – Нинди эш?

      Әсгать җавап бирмәде.

      Эшлекле кыяфәттә сөйләшкән егеттә үҗәтлек сизгән ханым аның майга буялган, бер төймәсе өзелеп төшкән шакмаклы күлмәген үткер карашы белән ялт кына капшап узды да әйтте:

      – Бездә баш инженерга эш буенча технологлар, начальниклар гына керә. Йомышыгызны мастерыңа әйтә аласың.

      Әсгать кире чигенергә теләмәде.

      – Минем эшем бракка чыгучы детальләр турында.

      Ханым, бу нинди сәер кеше дигәндәй аңа карап:

      – Баш инженер Мәскәү белән сөйләшә, – диде.

      – Алайса көтәрмен…

      Егетнең үҗәтлеге бик дәрәҗәле булып утырган сәркатипне буйсындырды һәм урыныннан торгызды. Ул, биек үкчәле туфлиләре белән тек-тек идән такталарын саный-саный, баш инженер бүлмәсенә узды һәм озак та тормый аннан әйләнеп тә чыкты.

      – Бар, керегез…

      Әсгать ике катлы ишекне ачып керүгә туктап калды.

      – Тыңлыйм сезне, – диде, каш астыннан гына карап, түрдә киң өстәл артында ниндидер сызымнарга башын төрткән күзлекле абзый.

      – Мин икенче цехта эшләнгән брак втулкалар турында сөйләргә кергән идем, – диде Әсгать, бераз уңайсызлык сизеп. – Гаеп-кыегын до нуля бетерә алам.

      Баш инженер, ышаныр-ышанмас, сиздерми генә егетнең кыяфәтенә карап куйды.

      – Сызымнарыгыз бармы? – диде.

      – Бар.

      – Кая?

      – Мин аны БРИЗга (рационализаторлар һәм уйлап табучылар бюросы) тапшырдым. – Ул шикләнә төште. – Тик ул минем тәкъдим булып калсын иде…

      Аның шушы сүзеннән соң баш инженерның сөмсере коелды, һәм ул сөйләшүне мәгънәсезгә санап кырт кисте, башы белән ишек ягына таба ишарәләде.

      – Барыгыз, комачаулап йөрмәгез әле…

      Аннары Әсгать тәкъдимен завод БРИЗыннан кире барып алды…

      Көннәрдән бер көнне аның эчен пошырып йөргән тәкъдиме турындагы хат Мәскәүгә (Маленков исеменә, Партия Үзәк комитетына) китте. Бу эшкә Әсгатьне заводның баш бухгалтеры, үзен якын күреп йөргән Клавдия Ивановна этәрде. Ул җавапны бер атна көтте, ике. Тавыш-тын юк. Атна башында аңа мастер йөгереп килде һәм кабарына төшеп әйтте:

      – Әхмәтҗанов! – диде. – Нәрсә эшләдең син? Үзәк комитетка нәрсә яздың? Хәзер шуны техсоветта тикшерәчәкләр. Миңа җәза бирергә мөмкиннәр…

      – Сезнең монда ни катнашыгыз бар?

      – Син – минем эшче… – диде мастер, җикеренә төшеп. – Табарлар сәбәбен, нәрсә карадың, диярләр… Юк, син кайтарып бир тәкъдимеңне…

      Соңыннан, белгечләрне җыеп, заводның партком секретаре белән зур сөйләшү булгач, Әсгатьне, ниһаять, баш инженер үзе чакыртып алды…

      Шул көннән башлап бер-бер артлы рационализаторлык тәкъдимнәрен бирде ул. Әсгать, сирәк-мирәк булса да, конструктор Хәлим белән очрашкалады, аны таный башлады, һәм алар очрашканда үзара исәнләшеп йөрделәр…

      Ә көннәрдән