Şaman duasından dar ağacına. Rüstəm Behrudi

bir çiçəkdə.

      Dedim: – Ən gözəl günün?

      Dedi ki, gələcəkdə.

      Bu adam nə qəribə,

      Nə qəribə adamdı.

      Dedim: – Arzun, istəyin?!

      Bir ah çəkdi dərindən:

      –Təzə-təzə doğulan

      Qurd agızlı körpələr

      Görən nə vaxt bu yurdu

      Tanrı kimi görk elər?!

      Bu adam nə qəribə,

      Nə qəribə adamdı!

      Nə qəribə adamdı

      Bu adamın sevinci,

      Bu adamın dərdi də

      Tamam özgə biçimdə.

      Bu qəribə adamdı –

      Mənə elə gəlir ki,

      Bu adam ölən günü

      Özü qazıb qəbrini

      Basdıracaq özünü

      Ürəyinin içində!

      1984

      TURAN QALXIB AYAĞA

      Professor Ə. B. Ərculasuna

      Nə qaldı haqq anına?

      Dövran o ana gəlməz.

      Mən bilirəm dalımca

      Dost, qardaş, ana gəlməz.

      Özüm özümə sirrəm,

      Cənnətə çətin girəm;

      Deyirlər ki, kafirəm

      Haqq nuru mənə gəlməz.

      On uyğur, doqquz Oğuz,

      İçində mənəm yalqız.

      Dərdimi sevdiyim qız,

      Söyləsəm, sona gəlməz.

      Tanrı övladıyam mən.

      Yeddinci qatdan gələn.

      Mayası qurddan gələn

      Özgə bir dinə gəlməz.

      Şamanam – içim göz-göz

      Tanrımız deyir ki, döz.

      Nədən, Türk haqda bir söz

      Körklü Qurana gəlməz?!

      Düşmənə doğubdu dan,

      Bağırır min ağızdan!

      –Metedən, ya Oğuzdan

      Bir də Turana gəlməz.

      Bayrağına qurd yapan,

      Turan adlı yurd yapan, –

      Min ildir gözləyən can,

      Səbrdən cana gəlməz.

      Gün gələr deyə-deyə,

      Üz tutduq sirli göyə

      Qanımı tökən niyə

      Bəs özü qana gəlməz?

      Ayrılıq var, var öndə,

      Tək olacam gələndə.

      Dərd odur ki, öləndə

      Xəbərim sənə gəlməz.

      And olsun Tanrı dağa,

      Ota, gülə, yarpağa!

      Turan qalxıb ayağa

      Qılınclar qına gəlməz.

      ATA DİLİ

      Ustad Mirzə Cəlilə

      “Anamın kitabı” –anamın dili,

      Bu adla çağırıldım dilimin adın.

      Mənim ürəyimdən özgə şey keçir,

      Ey məni dünyaya gətirən qadın!..

      Bu sirri açmaq da bəlkə günahdır,

      Mənim günahımı, ana, bağışla.

      Sən yenə əvvəlki ucalıqda ol,

      Oğlunam, verdiyin cana bağışla.

      …Bu dildə söz desəm, çatar Tanrıya,

      Çoxları bu sirri anlamır, dədə,

      Biz “bizi” yaşadan dilə yenmişik,

      Bu Vətən torpağı kiçiləndə də.

      Dilimə “can”dedim, canım dilimdə,

      Ey dilim, sözümü köməyə gətir.

      Min il açmamışıq bir sirri, ustad,

      Gərək mən danışım bu həqiqəti.

      –“Anamın kitabı” çoxuna yaddır,

      Deyərəm nə üçün, səbrini gəl bas.

      –Yurd boyu kəhər at oynadanların

      Atası kim olub?

                  –Bizans, ərəb, fars…

      O Uzun Həsənin əksi gözümdə,

      Dolaşdı ər kimi bu yurd boyunca…

      Halalı, qadını kim oldu?!

      –Yad qızı,

      Oturub ağlayım, dilim, doyunca.

      Allah, dahimi də yad qadın doğub,

      Müqəddəs dilimin ruhun qırıbdı.

      Görən Nizamini, ya Xəqanini

      Anası nə dildə danışdırıbdı?

      Mənim ocağımı kim yandırdı, kim?

      Evimin qadını yad qadın idi.

      Oğlumun anası dilimi bilmir,

      Özüm də, oğlum da özgələrindir.

      Yad qadın nazına yenən millətin,

      Başına nə gəlir, nə gəlir azdı.

      Babək öz oğlunun xəyanətini

      Yad eldən aldığı qadına yazdı…

      Bildi ki, xəyanət o qandan gəlir,

      Oğul mənim deyil, dedi: – yaddı, yad.

      Niyə bacarmırıq tövbə eyləyək,

      Yoxsa unutmuşuq bu dərsi, ustad?!

      …Böyük Britaniya… London civarı…

      Gətrilib yedəkdə qarabağ atı.

      Duyub yadlığını bu at madyanın

      Gözəl madyanlardan uzaqda yatır.

      Hardasan, Oğuzun müqəddəs ruhu?!

      Gəl, məni təmizlə, kədər, ey kədər!

      Yadla bir yastığa baş qoyanların

      Qeyrəti yoxmudur – kəhər at qədər?!

      …Gərək Dədə Qorqud, Güntəkin babam,

      Təzədən üz tutam yazına indi.

      Ata kitabların unutduğumdan

      Əsirəm yad qadın nazına indi.

      Hansısa bir namərd hökmdar deyib,

      Bugünkü