Şaman duasından dar ağacına. Rüstəm Behrudi

nə vaxtdır

      İxtiyar var əlində.

      Daş yağdıra fələklər,

      Leysan tökə buludlar,

      Sönməz yenə bu ocaq.

      Yıxsa, bizi nə vaxtsa,

      Ayrılıqlar yıxacaq.

      … Hər şey ayrılıqdan başladı.

      Ayrılıqdan başladı

      Olum da, ölüm də, doğum da.

      Elə bu ayrılıqdan başladı.

      Mənim şeir adlı yolçuluğum da.

      Bu yolda büdrəsəm, çağırsam–

                  Eşidərsinizmi?

      Ağlasam – duyarsınızmı,

      Ürəyimi görə bilərsinizmi…

      Gözyaşlarımın parıltısında?!

      MƏMLƏKƏT ÜSTÜNƏ AĞI

      Bilirsən ruhumdasan,

      Şəhər, küçə, kəndbəkənd.

      Ürəyimdən içimə

      Qanı axan məmləkət.

      Çox yenələr yenildi,

      Növbə yenə sənindi.

      Can verirsən min ildi,

      Min ildi can məmləkət.

      Bilinməz toyu, yası,

      Yazı deyil yazısı

      Şəhidindən qazisi

      Əvəz çıxan məmləkət.

      Sığındıq ona-buna,

      Biz utana-utana.

      Uzaqdan tabutuna

      Durub baxan məmləkət.

      Mələklər tutsun yasın,

      Baxsın, Tanrı ağlasın

      Gözlərinin qarasın

      Yada sıxan məmləkət.

      Bil çəkəmməz bu dağı,

      Hirayla Tanrıdağı.

      Ətəyindən aşağı

      Qalıb yaxan məmləkət.

      Dev sevdası başımda,

      Hazırdı başdaşım da

      Ürəkdən bu yaşımda

      Məni yıxan məmləkət.

      Qoy aglasın bu yer,göy,

      Gey, matəm libası gey.

      Yendirdilər səni bəy,

      Əfəndi, xan, məmləkət.

      Bilirsən ruhumdasan,

      Şəhər, küçə, kəndbəkənd.

      Ürəyimdən içimə

      Qanı axan məmləkət.

      ÖLDÜRÜN, MƏNİ ÖLDÜRÜN

      Əldə yüz bəhanə var,

      Öldürün məni, öldürün!

      Məni öldürməyə nə var?

      Öldürün məni, öldürün!

      Çərxi-fələk, tərsinə dön,

      Sirli Tanrı dərsinə dön.

      Mən çıxmışam bəndəlikdən,

      Öldürün məni, öldürün!

      Tanrıya qul bir şamanam,

      Sizə verilmiş amanam.

      Yalnızlığım… atam, anam…

      Öldürün məni, öldürün!

      Məhəmmədəm, gör hökmümü,

      Daş altdayam Musa kimi,

      Çarmıxdayam İsa kimi…

      Öldürün məni, öldürün!

      Mən məndə “məni” yıxmışam,

      Ruham, bədəndən çıxmışam.

      Mən qəbrim üstündə bir şam…

      Öldürün məni, öldürün!

      Ruhtək gəzirdim göydə mən,

      Deyin, nə tapdım yerdə mən?

      Öldürdüm dərdi dərddə mən,

      Öldürün məni, öldürün!

      Tanrı bilir, qulsunuz siz,

      Tövbə pıçıldar diliniz.

      Razıyam, yetsə əliniz,

      Öldürün məni, öldürün!

      Tanrıdan gələn bir səsəm,

      Gəldim rüzgarlartək əsəm.

      Öləcəksiz mən ölməsəm,

      Öldürün məni, öldürün!

      1990

      QƏRİBƏ ADAM

      Dostum, müəllimim Əbülfəz Elçibəyə

      Bu qəribə adamdı –

      Oxşarı yox heç kimə;

      Əli, saçı, gözləri,

      Dil açıb danışanda –

      Dilində çiçək açan

      Dəli-dəli sözləri –

      Nə qəribə adamdı

      Nə qəribə adamdı –

      Deyirəm, yer fırlanır.

      Pıçıldayır astadan:

      –Yurd yerində binəmiz

      Yox olub çadır-çadır.

      Yəqin mənim gözyaşım

      Axıb yeri fırladır.

      Nə qəribə adamdı,–

      Deyirəm, külək əsir,

      Yaxın dur bu ocağa,

      Gəl qoruyaq bu odu.

      Pıçıldayır astadan:

      –Bu əsən külək deyil,

      Yurd boyunca dolaşan

      Xətainin ruhudu.

      Bu adam nə qəribə,

      Nə qəribə adamdı.

      Nə qəribə adamdı;

      Dərdinə bax, ay Allah, –

      Niyə, niyə babası

      Astiyaq min il əvvəl

      Vaxtında öldürməyib

      Xəyanətkar Harpağı?..

      Dərdinə bax, ay Allah, –

      Hansı uzaq dağdasa

      Susuzluqdan saralıb

      Cır armudun yarpağı…

      Nə qəribə adamdı –

      Dərdinə bax, ay Allah!

      Nə qəribə adamdı –

      Dedim: – Sənin bəd günün.

      Dedi: –