Giireiti. Johann Widmer

prediged Wasser und suuffed den andere de Wii ewägg.

      De Haselmeier hät probiert und wien en groosse Käner gschmatzlet und gurglet.

      «Spüürsch es, wie der es Ängeli de Hals abbrünzlet? Bald wiirsch au no di himmlische Heerschaare ghöre jodle. Weisch dè Wii isch nämli Mässwii, das Blut des Herrn. Hani di letscht Wuche us em Chäler vom Pfarrhuus mitlaufe loo,» hät em de Koler erchläärt.

      Das isch jetz aber für dè fromi Maa z vill gsii. Er isch uufgstande und hät mit hoochtrootem Chopf krääiet wien en Güggel, das seig Gottesleschterig, Chätzerei und de tiräkti Wääg is Hölefüür. Aber will sini Stimm vor Uufregig so gaggeret und gschnäpperet hät, isch mer nöd druuschoo, was er hät wele säge.

      De Leu hät dè vergelschtereti Gottes’chrieger mit aller Gwalt uf de Stuel abetruckt und hät gseit: «Hock ane und suuff so langs no hät, du chunnsch einewäg nie in Himel, das chasch vergässe.

      Weisch de Herrgott wott kei Stündeler im Himel, will em die ständig driischnore wüürdid und das mag er ums Verecke nöd liide.

      Wonen doo de Leu no schiiheilig fròòget, eb er nöd emänd no es Päärli Schüblig i sim Brotsack heig, isch em Haselmeier es Liechtli uufgange. Jetz händ die zwee Luus’cheibe doch vorig siini Schüblig gfrässe und im käs Rügeli devoo ggèè.

      Er isch wien en Cherubiim mit sim offne Ruckseckli vor dene zweene gstande und häts mit voorwurfsvole Blick wele hipnotisiere will er ja keis Flammeschwèrt ghaa hät, aber die Mane händ nu luut glachet und gseit, er suechi ja am lätzen Oort. De Koler hät em de Rucksack us de Händ gnoo und en uf em Tisch uusglèèrt.

      Zeerscht isch natüürli das Pornoheftli usegheit und hät für Glächter und fuuli Sprüch gsoorget, won ich aber doo nöd widerhole, es chöntid ja Chinde zuelose.

      De Koler hät dän nuna gmeint, er wüürdi gschiider mit dene Heftli husiere, es wüürdi debii mee useluege als mit sim frome Zirkus.

      Do isch de Haselmeier uf in loos, aber dèè hät em nu sis Ruckseckli über de Chopf gstrupft und de Leu hät em d Händ ufem Rugge zämepunde mit eme Chuchitüechli.

      S isch e riise Gaudi gsii. Statt “blindi Chue” händ “s blind Chalb Gottes» mit em gspillt bis d Noochberi wüetig a d Wand popperet hät wäg dèm Soukrach vo däne Mane.

      Jede Sunndig händs abgwächslet bim Choche und es isch wider emool de Haselmeier a de Reie gsii. Choche hät er chöne wie nöd grad öpper, das händ em die andere zwee müese loo.

      Mit den eifachschte Mittel hät er es Fäschtässe hèrezauberet.

      Mängisch hät mer sich scho an en neue Guu müese gwöne, will er alergattig frömdländischi Gwüürz pruucht hät, aber mer chan sich au an es Güggeli gwöne won im e Còrisööseli köchelet hät, sogaar Gulaasch mit vill Paprika und Choschtboone in ere Tschilisoose händ die nooble Hère mit Hoochgenuss verspise.

      Dasmool häts Lammgottlett ggèè wo uf Müüslipletter pròòtlet woorde sind und ganz am Schluss isch no es chliises Priiseli prännti Grèèm druff choo.

      De ganz Morge hät de Haselmeier i de Chuchi präglet und köchelet und so gäg di elfe isch er i sis Schloofzimer go Morgenaandacht mache. Uf dä Momänt hät de Koler scho lang gwaartet, und er isch dän heimli i d Chuchi inegwütscht zum echli guene. Er isch echli umegstöffelet und hät glueget, was es ächt Feins zum Zmittag gäbi, do hät er uf em Feischtersims äne d Salaatschüssle gsee.

      Chopfsalaat. Feine frische, knackige Chopfsalaat zmittst im Winter!

      Das hät er müese probiere.

      Scho bim erschte Plettli isch em dä gspässigi Guu uufgfale, aber bim Haselmeier sinere Chuchi isch ene scho mängs zerscht echli koomisch vorchoo und nachhèer händs nüme gnueg devoo chöne überchoo. Das exootischi Gwüürz isch em echli fettig vorchoo und es hät ganz liecht petröölelet, aber dè knackigi Salaat!

      Vor luuter Probiere hät er schliessli di ganzi Schüssle lèèrgfrässe.

      Er hät no die Schüssle suuber uusgwäsche und si dänn im Chaschte versoorget und isch uf de Zeiespitz us de Chuchi gschliche.

      Wos am Ässe gsii sind, isch de Choch use go de Salaat hole.

      De Koler hät sich scho wider uf em Haselmeier sini Gaggerei gfreut, aber wo dää ine choo isch, hät er nu die beede Manen am Tisch lang aaglueget und dän gseit: «Weehe, weehe, d d di Sch sch schtraaffe G g g gotes wird füürchterlich sein!»

      De Koler hät grinset und de Leu hät nu de Chopf gschüttlet und tänkt im Haselmeier sim Oberstübli seig wider emool s Liecht uusgange.

      Echli spòòter, bim schwarze Kafi hät de Koler Magechrämpf überchoo, aber das gits no öppe bi de Oschtschwiizer Mäge, wänns en Alpebitter bruuched.

      Aber es isch em immer eelènder woorde, sis Gsicht isch ganz grüen aagloffe und er hät schaurig d Auge vertrület.

      Es isch em schliessli trümlig woorde und er hät aafoo würge und dezue ane gstöönet wien e chranki Chue.

      De Haselmeier hät eigentli wele däm Sünder is Gwüsse rede und em säge, das seig jetz Gottes Strooff für sini Chlauerei aber won er gsee hät wie eeländ dè Puurscht zwèèg isch, hät er ufeimool Schiss überchoo, er verräbli emänd no.

      Wäg dèm bitzli Maschinenööl am Salaat!

      Es hett au nöd vill gfèèlt und de Koler hett de Löffel müese abgèè..

      Zum Glück hät er alls wider chöne hèèrgèè.

      De ganzi Nomittag isch er uf em Abee ghocket, hät kotzet wien en Gèrberhund und en gfüürchige Lätteri hät en uf der andere Siite glèèrt.

      Em Haselmeier sin Fäncheltee hät er au hinderhèèr glèèrt ooni en z trinke will er dèm frome Giftmischer nüme über de Wääg trouet hät.

      So gäg di Sächse häts echli pesseret, das heisst, de Koler isch nuna es Hämpfeli Eeländ gsii und hät stile vor sich ane prüelet.

      Do Hät de Leu s Regimänt übernoo und am Koler umetökterlet mit siinere Mediziin.

      Schnaps.

      Zwee vollni Fläsche Pflüümliwasser hät er em Paziänt iitrichteret : und en dän is Näscht gleit.

      Dèè isch so psoffe gsii, das er nüme hät chöne «papp» säge und wän er emol probiert hät s Muul uufztue, hät em de Leu en Gutsch Kirsch ine glèèrt. Leider hät dè gueti Kirsch müese draaglaube will s Pflüümliwasser uusgangen isch.

      De Leu hät gschwoore uf sini Therapii, er heig si vor Joor bime Russ gleert und si funkzionieri immer. Am näächschte Morge isch mer gsund oder tod.

      Nach em Läbesmotto vom Koler: «Uchruut verdirbt nööd» isch eusen groosse Apizälerheld am näächschte Morge wider uf de Beine gsii, echli bambelig zwaar aber si händ en treit.

      Na bevors uf d Aarbet sind, händ de Koler und de Leu em Haselmeier gseit, er müesi sis Wèèrli phacke und verschwinde bis am Oobig. Si welid kein Giftmörder im Huus.

      De Haselmeier hät no am gliiche Taag en neue Underschlupf gfunde bim frome Pöili i der Ägerte i de Nòòchi vo Russike.

      Giireiti

      I dère Gschicht goots eigetli nöd um e Giireiti sondern um en Zleidwèrchi, aber aagfange häts scho mit eme Episöödeli under em grosse Nussbaum hinderem Wageschopf vom Jokeb Chäller.

      A dèm riisiggroosse wältsche Nussbaum hät de Jokeb e Giireiti für sini Chinden aagmacht, hööch obe ame ticken Ascht. Zwei langi Seil händ s Sitzbrättli treit. Mer hät chöne sitzlige oder stöndlige giireite.

      De Chliine hät mer müese aagèè und luege, das si nöd abe-gheied und di Grosse händ sälber chöne Schwung gèè und sind mängisch bis i d Bletter uechoo. Das hät esones schööns Gfüül ggèè wämer zoberscht