Het glazen penthouse. Lies van Dalen

te moe om uit bed te komen. En dat deed ze.

      Hij lag in bed rondom in de chips met een biertje in zijn hand en Caroline haar hoed op verder niets aan. Caroline moest enorm lachen. Het was een komisch gezicht.

      Als ze nu de foto bekijkt die nog steeds op haar telefoon staat, voelt ze de weemoed weer. Wat was het mooi. Wat zou ze graag weer teruggaan in de tijd. Denkt ze nu.

      Sinds ze Evert kent is er een andere wereld voor haar opengegaan.

      Ze vond het een heerlijk leven op deze manier. Ze trad buiten haar comfortzone en dat beviel haar eigenlijk buitengewoon goed.

      Zo leerde ze zichzelf ook van een andere kant kennen in positieve zin. Ze wist niet dat ze dit nog in zich had en vond dit enorm positief van zichzelf. Met Thomas was dat wat kunstzinniger en wat minder sjiek, ook heel leuk maar op een totaal andere manier. Dat was ze gewend met architecten onder elkaar. Hoewel dat ook arrogante kwasten konden zijn. Bij haar en Thomas kwamen er voornamelijk architecten over de vloer, ook bekende mensen en daar genoot ze ook van. Voetbal met bitterballen of mosselen, zo ging dat.

      Het punt in haar leven waar ze nog vreselijk mee zat – hoewel dat niets met Evert te maken had – was haar dochter.

      Haar dochter was twaalf jaar geleden naar Australië gegaan om daar te studeren. Ze hadden niet zo heel veel contact. Een keer per week op Skype als dat lukte. Ze heeft daar heel veel verdriet van ze zou ze zo graag even vasthouden.

Caroline en Thomas vonden dat ze beter naar Parijs, Londen of Milaan kon gaan. Maar ze wilde per se naar Australië, uiteindelijk hebben ze daarmee ingestemd. Met het idee dat het voor hooguit een jaar was. Inmiddels is het nu twaalf jaar en Caroline heeft het er nog steeds moeilijk mee. Een heikel punt, haar dochter heeft het er naar haar zin, is inmiddels getrouwd en heeft een dochter. Ze probeert blij voor haar dochter te zijn, maar het blijft lastig omdat zij hen zo mist.

      HILLEGERSBERG

      Jarenlang had Caroline een prachtig huis in de dure wijk Hillegersberg in Rotterdam.

      Een huis in en aan het water op palen, sprookjesachtig, het leek op een houten vakantiewoning, waar ze elke dag de eenden eten gaf. Met haar voeten in het water zat ze vaak op het terras. Dieren zijn erg belangrijk voor haar. Zowel binnen als buiten had ze een halve dierentuin waar ze enorm genoot van tortelduifjes, konijnen, ratjes, poezen en schildpadden. Nu ze in het penthouse woont, mist ze de eenden en het terras aan het water.

      Ze had er een dagtaak aan naast haar werk. Het huis was ook veel werk.

      Het werd haar wat te veel. Er waren ook dieren binnen, zoals de ratjes, die nog van haar dochter waren toen ze weer naar Australië vertrok.

      Op een gegeven moment gingen de kinderen de deur uit. Ze voelde zich wat alleen en kwam nog boven in het huis om de was op te hangen. Verder vermijdde zij het omdat het boven zo leeg voelde. Ze moest om het jaar het huis laten verven en de bomen kappen.

      Ze had het gevoel dat het een blok aan haar been werd.

      Dus heeft ze de knoop doorgehakt en is iets anders gaan zoeken. Dat had veel voeten in aarde. Ze wilde alleen op een bovenste verdieping, zodat ze niemand boven haar had waar ze zich aan kon storen, omdat zij allergisch is voor herrie. Dus dat maakte het zoeken niet makkelijker. De enige optie was een penthouse. Wat een wensenlijst… maar dat mag toch op deze leeftijd.

      Het was niet makkelijk zoeken. En het moest ook nog erg ruim zijn vanwege haar praktijk. Ze had het grootste deel van haar leven in oude huizen gewoond voornamelijk met haar ex-man. Er was altijd rommel van de verbouwing en daardoor ook onrust. Ze wilde nu rust in huis. In haar eentje verder dan maar; het was zeker niet makkelijk. Om ineens alles alleen te doen. Zonder haar dochter en stiefzoon. Maar ze ging er weer voor.

      Toen ze met Thomas in een oud herenhuis aan de singel in Rotterdam woonde, was ze het vele werk aan het huis na haast twintig jaar behoorlijk zat; er was altijd wat.

      Op een gegeven moment wilde ze het verkopen omdat ze uit elkaar gingen.

      Dat was een van de moeilijkste tijden in haar leven, want ze hield veel van hem. Heel veel, maar er waren steeds meer nare dingen die er gebeurden en zijn moeder had ook een slechte invloed op hun relatie. Ze kon het allemaal niet meer aan. Dus koos ze voor zichzelf na lang getwijfeld te hebben. Slapelozen nachten, drank en slaaptabletten hebben haar er een beetje doorheen gesleept.

      Ze herkent het nu van therapie: zoveel mensen die geen keuze kunnen maken, dit is vaak nog moeilijker dan beslissen. Twijfels zijn slopend, vaak slopender dan een beslissing nemen.

      De disbalans en twijfel breken je. In therapie komt dit vaak voor: mensen die haar om raad vragen, maar voor haar is het lastig, ze voelt vaak wat zij voelen, en kan alleen advies geven. Ze probeert goed te voelen wat de cliënten voelen en luistert intens naar wat ze te vertellen hebben. Meestal lukt het haar.

      Dit doet ze vaak, vandaar dat ze het ook zo druk heeft.

      Vorige week had ze een man van 55 jaar, 25 jaar getrouwd, hij had een dame van 15 jaar jonger leren kennen, zijn echtgenote was ook bij haar in therapie. Ze vertelden vaak dezelfde gebeurtenissen en zij hoopte dat hij alsnog voor haar zou kiezen.

      Dat heeft hij uiteindelijk na een paar sessies toch gedaan. Caroline was blij, ook voor zijn vrouw die haar carrière had opgegeven voor hem. Hij had een enorm goede baan in het buitenland. Nu waren net de kinderen de deur uit en werd hij verliefd op een ander.

      Z’n vrouw was ontzettend boos. Tegelijkertijd ook heel verdrietig. Ze vroeg: Kun jij erachter komen of hij terug wil en anders zeggen dat ik niet meer op hem wacht?

      Caroline begreep dat best. Ze heeft het niet gedaan, maar hij kwam zelf al snel tot de conclusie verkeerd bezig te zijn, gelukkig.

      Na een paar sessies heeft ze nog een app gekregen hoe dankbaar ze voor de hulp waren.

      Dat doet een mens goed en daar doet zij het voor.

      Het oude huis waar ze woonde met Thomas voordat ze naar Hillegersberg verhuisde dateerde van 1898. Ze verstookte er meer dan 400 euro per maand en dan was het nog niet warm.

      Zo was er altijd wat. En er kwam steeds meer bij. In de winter durfde ze haast niet meer naar binnen omdat ze bang was er een laag water aan te treffen in de gang en kelder. En de hele dag weer in de weer was met emmers en slangen. Het deed haar op een gegeven moment denken aan oude pand van haar oma: als het regende moest je met de paraplu op naar de wc. Dat vond ze toch wat ver gaan. Het ontneemt het woonplezier.

      Ze moest de stukken ornament in het plafond lijmen als er weer een zware vrachtwagen voorbijreed. Het lukte haar keer op keer, maar het vrat energie.En ze werd er angstig van.

      Ze hield bij alles in huis haar hart vast als er weer een vrachtwagen voorbijreed en als het huis weer stond te schudden dat de stukken uit het plafond vlogen. Als het hard regende etc. Hoe kan ik het zo nu verkopen?, dacht ze.’

      Het heeft een goed jaar geduurd. Ze kreeg niet de prijs die zij voor ogen had. Maar ze deed het.

      Ze was ook blij toen het verkocht werd. Hoewel ze er erg veel herinneringen had. Beetje ambivalent gevoel had ze; ze kon het moeilijk plaatsen. Het ging haar ergens toch aan het hart.

      En ze droomt er soms nog over.

      Maar ze werd wel erg blij van haar nieuwe huis in Hillegersberg. Dat was haar graadmeter.

      Het oude huis was van haar opa geweest en ze had het voor de helft geërfd. Ze vond het daarom erg moeilijk om te verkopen. Maar er zat weinig anders op, de buurt ging ook erg achteruit. En ze wilde naar een andere buurt.

      Als ze er tegenwoordig langs rijdt, is ze blij dat ze er weg is. Er woont nog een moeder van Fay haar vriendin aan de overkant, waar ze sporadisch contact mee heeft.

      De