Het glazen penthouse. Lies van Dalen

heerlijke vrienden/collega’s. Haar vrienden zijn ook haar collega’s, daar kiest ze zelf voor. Niet de makkelijkste weg misschien, maar gelukkig gaat het goed.

      Veel mensen vinden zakelijk en privé niet te scheiden, haar lukt het aardig.

      Materieel gezien heeft Caroline het goed, ze hoeft niet op een paar euro’s te kijken. En dat is weleens anders geweest. Toen ze studeerde en in een huisje woonde wat nog kleiner was dan nu haar woonkamer, was het wel eens lastig. Ze is er erg dankbaar voor dat het nu zo goed loopt, hoewel ze veel aan zichzelf te danken heeft, maar zeker ook aan Thor.

      Mensen voelen zich veilig bij hen, als ze samen therapie geven. In de gezellige huiskamer/werkkamer waar soms ook de katten lopen: Gerretje en Karel.

      Alleen als Thor er is gaan ze even naar de andere kamer ,hij is allergisch, jammer genoeg.

      De twee heerlijkste katten, die ze sinds tijden gehad heeft.

      Ze heeft haar werk blijkbaar nodig om zich goed te voelen. Ergens een pre, maar toch ook jammer tegelijk. Maar ach, hoeveel mensen hebben hun werk niet nodig om zichzelf een goed gevoel te geven? Ontleent ze nu haar identiteit aan haar werk? Ze wil nu een eigen identiteit hebben. Niet haar man en niet haar werk, maar zelf. Naarmate ze ouder wordt, leert ze zichzelf steeds beter kennen. En kan ze goed alleen zijn.

      De deurbel rinkelt. Caroline snelt naar de deuropener die in de werkkamer hangt naast de glazen deuren. Ze ziet op de monitor het stel staan en drukt open.

      Jee, ze was de tijd vergeten en had haar oude broek nog aan. Nog geen horloge om; niets.

      Dan maar niet, dacht ze. En voordat haar cliënten boven zijn, heeft ze nog net de tijd even een andere broek aan te trekken. Het is op de dertiende verdieping. Het duurt altijd even voor de lift komt, gelukkig in dit geval.

      Ze haast zich naar haar kleedkamer en struikelt onderweg over Dali, de schildpad. O jee, hij loopt nog los, maar ze heeft geen tijd hem nog in zijn glazen bak te zetten.

      Dali de schildpad die zij al meer dan twintig jaar heeft: ze was hem in haar haast helemaal vergeten. En zo klein is hij niet, maar hij heeft dezelfde kleur als het parket. Ze moet dus erg op letten als hij losloopt dat ze niet op hem stapt. Hij was een baby-schildpadje toen ze hem kreeg

      Maar hij vindt het zo fijn los te lopen. En Caroline heeft nergens moeite mee zolang het dieren zijn. Ze houdt van haar dieren.

      Haar werkkamer die aan de huiskamer grenst, stinkt naar kattenpis, maar ze heeft ook geen tijd meer om de kattenbakken te verschonen. Nog wel snel wat parfum spuiten. Dan ruiken de cliënten het vast niet, althans dat hoopt ze. Het zijn grote ruimten met ramen tot aan de grond, er is dus heel veel licht. Er staan wat stoelen van de kringloopwinkel, modern en klassiek door elkaar, maar ook wat Art Deco. Het is een combi van, van alles wat; een enorm sfeervol huis. Terwijl ze aan het spuiten is met goedkope parfum gaat de bel boven al. De cliënten zijn er. Ze komen voor de tweede keer.

Een aardig, wat ouder stel die elkaar het licht in de ogen niet gunnen. Ze zijn al 31 jaar bij elkaar, maar zij geven aan dat het gevoel er niet meer is. Dit gebeurt vaak, zeker in langere relaties. Ze zaten praktisch met de rug naar elkaar toe. Zo kon ze geen therapie geven; er was totaal geen betrokkenheid meer.

      EVERT

      Haar vriend Evert (een diplomaat uit Antwerpen) had net het huis verlaten en ze was ergens blij dat ze weer even alleen was, zoals veel vrouwen die vaak een man om zich heen hebben, maar het ook heerlijk vinden weer even alleen te zijn. Evengoed was ze nog zo verliefd dat ze hem al na een paar uur miste.

      Ze was, voor ze hem leerde kennen, al jaren alleen en had niet durven dromen de man van haar leven nog een keer tegen te komen.

      En zeker niet zo’n man die helemaal in haar straatje past. Alles klopte. Alles wat ze in een man zocht had hij, dacht ze.

      Ze had in de loop der jaren dat ze alleen was vele goede vrienden leren kennen waar ze regelmatig mee uitging. Ze kon voor eigenlijk elke gelegenheid wel iemand bellen. Dat was haar zeer dierbaar en ze droeg haar vrienden dan ook op handen. En als ze ziek was kwam Roos van het penthouse aan de overkant en bracht haar vers sinaasappelsap.

      Gisla deed boodschappen voor haar; kijk, daar doe je het toch voor.

      Heerlijk zulke vriendinnen.

      Vriendschap is voor haar een van de belangrijkste zaken in het leven.

      Ze was niet meer gewend om drie of vier dagen in de week samen te zijn. Maar het viel haar niet zwaar met Evert, integendeel. Ze moest alleen enorm wennen weer samen te slapen er gingen in het begin nachten voorbij dat ze nauwelijks een oog dicht deed. Dat brak haar wel op, ze deed erg haar best weer te wennen aan een man in bed. Maar slaaptabletten waren vaak het alternatief.

      Ze zag het als een wonder dat het zo goed ging met Evert. Ze hadden het zo heerlijk samen, konden enorm genieten. Hij was weliswaar zeven jaar jonger, maar daar hadden ze geen van beiden een probleem mee. Hij zei, ik prijs mij gelukkig met een vrouw die zoveel ervaring heeft en er nog zo goed uitziet.

      Ze had al zoveel relaties gehad, maar dit was echt het einde.

      Jammer dat er nu al zo snel weer een cliënt was. Ze wilde eigenlijk nog even na dromen en genieten van het weekend. Wat zo fijn was met hem. Eigenlijk hebben ze voornamelijk in bed gelegen en in huis geklust. Hoewel Evert twee linkerhanden heeft, wilde hij haar toch helpen met een gordijnrail. Ze is nu nog steeds bang, dat als ze de gordijnen wat hard dicht trekt de rail op de grond ligt. Dus dat was geen succes. Daar is het dan ook bij gebleven. Ze heeft verder maar niets meer gevraagd; kan ze beter aan Thor overlaten.

      Evert, een lange, vriendelijk man, is stapelverliefd op haar en zij op hem.

      Zo mooi dat het van beide zijden is.

      Ze leerden elkaar anderhalf jaar geleden in een hotel kennen, een hotel in Brussel.

      Ze zaten daar opgesloten omdat de eigenaar de deur van het hotel niet meer open kreeg.

      Caroline had zoiets nog nooit meegemaakt, het was zo bizar. Mensen die echt bang waren; sommigen dachten dat het een gijzeling was.

      Caroline is niet snel bang en is een borrel aan de bar gaan drinken terwijl de eigenaar alles in het werk stelde het slot weer open te maken. Het was een klein hotelletje en Evert was daar ook op zakenreis. Caroline zat aan een tafeltje met een biertje en een boek. Ze zag Evert aan komen lopen. Wow dacht ze, dat is mijn type. Hij keek haar aan en er was gelijk een click. Hij vroeg heel beleefd of ze daar alleen zat en of ze nog wat te drinken wilde. Ze bleven elkaar aanstaren en daarna kon hij eigenlijk niet meer om haar heen.

      Daar hoefde ze niet over na te denken. Ze raakten aan de praat, inmiddels was na haast twee uur het slot opengebroken, maar zij hadden geen behoefte meer om weg te gaan. Het was toen 20.00 uur. De tijd vloog en voor ze het wisten was het een paar uur later.

      Ze boekten beiden nog een nacht bij en hebben uren met elkaar gesprekken. Over de kleine meer ook bijzondere aspecten van het leven en ze bleken op dezelfde golflente te zitten. Dat was snel duidelijk.

      Rond middernacht ging Caroline naar haar kamer. Ze nam Evert niet mee, dacht aan het boek De ideale vrouw is een bitch: ga nooit gelijk met een man naar bed, hij moet je veroveren en moeite voor je doen. Anders wordt het hem voorgeschoteld en verliest hij de aandacht.

      Hoewel ze dat ook wel zonder dat boek wist. Er vloeide de nodige alcohol. Maar ze bleef op haar hoede. Evert kon er wat van, maar hij bleef ook redelijk beleefd op zijn manier.

      En Caroline houdt van mannen met manieren.

      Ze zouden de volgende morgen samen ontbijten. En gingen met een nette kus allebei naar hun eigen hotelkamer. Wat zich daar in haar hoofd heeft afgespeeld, valt nauwelijks te beschrijven, euforisch was ze.