Yolu Açan Kadın. 1. bölüm. Meryem Yolaç

neler oluyor, Maria?» Diye sordu Ömer.

      «Burada kimseyle tanışmak istemiyorum ve istemiyorum, Ömer, sadece sinemaya gidelim» diyen bacaklarım kısıktı, ve sonunda anlayacak kimsenin olmadığı sessiz bir yerde oturmak istedim. bana ne olur İki dakika içinde başlayan bir sonraki oturumun biletlerini aldık ve koltuktaki son sırada merkeze oturduk. Tabii ki Ömer, burada hiçbir film izlemeyeceğimi anlamıştı.

      «Sana neler oluyor?» Ömer de yine aynı soruyu sordu. Sadece hıçkırarak ağladım, gözyaşlarımın içinde bir gözyaşı yuvarlandı, etrafımda hiçbir şey görmedim, bir çeşit peçe beni sardı ve gözyaşları daha önce benimle olan her şeyin temizliği olarak geldi.

      «Ömer, İslam’a dönüştürmek istiyorum» diye fısıldadım. Ömer’in gözleri genişledi.

      «Bunun çok ciddi bir karar olduğunu anlıyor musun Maria?»

      «Evet, bugün İslam’ı kabul etmek istiyorum, yakında bir cami var mı?»

      «Seni Tuzla’daki özel bir camiye götüreceğim. Mendiliniz var mı? Kafanı örtmelisin, «diye şiddetle tavsiye etti Ömer.

      «Evet, elbette». Mendilimi boynumdan aldım ve başımın üstüne fırlattım.

      «Öyle değil, bayanlar odasına gidip kız kardeşimin giydiği gibi bağla, hatırlıyor musun?»

      «Evet, güzel». Sinema salonunu neredeyse filmin ortasında bıraktık. Bu arada, bir fular bağlamaya ve uzun bir tişört üzerinde bir ceket giyip bütün düğmelere tutturdum. Aşağıya indik, Süleyman’ın pencereden bana baktığını hissettim, çünkü gözümün köşesinden hala onu bıraktığım masada oturduğunu fark ettim. Gördüğünden duyduğu meraktan çok etkilendiğini biliyordum: ilk önce arkadaşımdan, ikinci olarak da alışveriş merkezinden çıktığım gerçeğinden. Dönmeden yürüdüm. Ömer ile arabaya bindik ve Tuzla’ya gittik. Tuzla, İstanbul eteklerinde küçük, sakin bir bölgedir. Eski camiye Evliya Çelebi Cami’ye vardık. İçinde ruh yoktu. Ömer beni kadınlar bölümüne götürdü ve nasıl dua edeceğimi öğretti. Dua ederken, benim için Kuran’ın beş ana sütununu ve günlük duaların ana dualarını not defterinde yazdı. Dışarı çıktık.

      «Hadi gidelim, seni ailemle tanıştıracağım, kız kardeşlerime sana hijabın nasıl düzgün şekilde bağlanacağını ve giyileceğini öğretmeni istiyorum» dedi ve benim için arabanın kapısını açtı ve ön koltukta oturdu. İçinde bir camiyi ziyaret ettikten sonra huzur ve sükunet sağladım. Hayatımda yeni bir önemli aşama başladığını fark ettim. Ancak Süleyman’ın yakın zamanda bana anlattığı yolun başlangıcında ne kadar olduğumu bile bilmiyordum.

      «İki Ülke İçin Bir Kalp» sergisi

      Fotoğraflar kendileri tarafından toplanmaya başladı, zaten koleksiyonda 35. İstanbul’daki Rus okulumuza geldiğimde ve müdüründen neredeyse bir yıl sonra Rus okulunda «İki Ülkeye Tek Kalp» adlı resim ve fotoğraf sergisi açmasını istedim. Uçağın düşmesi, Ekim 2016’da, Vakfımız koleksiyonumuzdan 9 resim, yine de Devlet Polaris’te ulusal sanat kültürü bölümünün başında bulunan St. Petersburglu bir Rus sanatçı olan büyüleyici Alevtina ile birlikte İstanbul’a uçtu. cademia, şimdi Rus Devlet Hidrometeoroloji Üniversitesi’ni yeniden adlandırdı. Bu adı zorlukla söyleyemedim…

      Havalimanına varışta, Alevtina Vakfın tüm klasörlerini ellerimden indirdi ve resimlerle bir el arabasıyla şoförümüze teslim etti.

      «Size nasıl uçmak istediğimi anlıyor musunuz?! Beni çok bekledin, biliyorum! ”– bu yüksek ses her yerde duyulabilirdi ve onu tanımak imkansızdı, bir kadının güçlü sesi, yaşam gücü ile patladı, bomba, bütün departmanı sutra yapan kadın.

      ……………………………………………………………………………………………

      Temmuz 2017 Sabahları iş için Antalya Kültür Merkezi’ne, oradan da Vakfımızın da yardımıyla Rusça bir kitap bölümü açmayı planladığımız şehir kütüphanesine gittim. Birden telefon çaldı. «Süleyman». Şaşırdım ama telefonu açtım.

      «Ne istiyorsun, Maria?» – sanki dün ayrıldığımızı söyledi. Süleyman’ı dokuz aydır görmüyoruz.

      «Seni istiyorum biliyorsun. Çok özledim,» dürüstçe itiraf ettim.

      «İyi. Muhtemelen yarın sabah ya da bu gece Bakü’ye uçup gideceğim. Eğer ayrılmazsam, bugün seni arayacağım ve akşam buluşacağız.»

      «Tamam,» Telefonu kapattım ve neşe için atladım. Saraybosna’daki Süleyman’a ilk kez uçtuğumda, amcası beni alışveriş merkezinin yanına sürükledi, Süleyman ailesinde kendilerinin ne kadar havalı olduğunu ve gurur duyduğunu anlattığım için kendimi uzun zamandır çok sevinçle hatırlamadım. Herkes onu nasıl seviyor. Sonra kulaktan kulağa bir gülümsemem oldu ve uzun zamandır beklenen bir toplantının sevincini umarak yedinci cennetteydim.

      Şimdi, uzun bir ayrılıktan sonra, Süleyman’ın sesi bana o kadar yakın ve canım geldi ki, tüm dünyayı benden akan büyük aşkımla kucaklamaya hazırdım ve tüm kalbime uymaya hazır değildi…

      Akşam ve ertesi gün, Süleyman beni geri aramadı. Fakat cesaretini kırmadım, özellikle yaz mevsiminde ne kadar meşgul olduğunu biliyordum. İşe İstanbul’a gittim. İstanbul’da beklendiği gibi smska uçtum «Neredesin?»

      «Ben İstanbul’dayım».

      «Geri döndüğünde, bana yaz».

      «Tamam, iki gün sonra döneceğim».

      İstanbul’dan Antalya’ya havaalanından döndükten sonra hemen Süleyman’a Vibery’deki konumumu gönderdim.

      «Antalya’da mısın?»

      «Evet, sadece uçtu».

      «Bu akşam bana 21: 00’de gel».

      «Nereye?»

      «Zigaru’ya».

      «Oraya nasıl gideceğim?»

      «Geçmene izin vermen için nöbetçi diyeceğim».

      «İyi» diye cevap verdim. Bir şeyler bana yanlış yaptığımı ve oraya hiç gitmem gerekmediğini söyledi. Ama akşamları güzel, zemine eteğin içinde, hipnotize olmuş gibi, otel girişinde durdum. Gardiyan, ismimi aradım, gardiyan telefonla hızlıca bir şey sordu: «Süleyman Bey Sizi bekliyor» diye yanıtladı. Resepsiyona gittim, kimlik kartımı yöneticiye verdim, kopyasını almak için ayrılırken Süleyman içeri girdi, şortla ve tişörtle bronzlaştı, doğruca bana gitti. Her zamanki gibi bir dakika harcamak istemedi.

      «Merhaba, ne bekliyorsun?»

      «Merhaba. Belgelerimin bir kopyasını orada yapıyorlar. Burada çok katı bir yeriniz var, «diye gülümsedi. Hızlıca resepsiyon masasının arkasından yürüdü, kartımı almak istedi, ancak müdür zaten tezgahtan bana geri vermişti. Süleyman çabucak peşimden koştu.

      «Benimle gel».

      «Nerede?»

      «Benim odamda» diye cevap verdi Süleyman. Şaşırdım. Böyle bir olay dönüşümü beklemiyordum. Uzun zamandır görmüyoruz ve görünüşe göre, benden bir şey gizlemeden varlığının güzelliğini bir kerede göstermeye karar verdi. Eşyaları odanın her tarafına dağılmıştı: Tişörtler, şortlar, çoraplar… etrafa baktım, oturacak yer yoktu. Süleyman yatağa oturdu, beni yanına gözleri ile oturmaya davet etti. Ama çıkışa daha yakın durmak için iffetli kaldım.

      «Söylesene Maria, beni seven bir kadın nasıl olabilir, Müslüman bir kadın bir erkeğin çıplak fotoğraflarını