Yolu Açan Kadın. 1. bölüm. Meryem Yolaç

ve ben lezzetli bir tatlı sipariş ettik, dondurma ile künefe. Yapışkan parmaklarımı yaladım ve tatlı çayla dondurmayı sıktım. Hiç dökülmemiş gibiydim… Türk kahvesini getirdiler … «Eh, sanırım şimdi patlayacağım…» nihayet doluydum. Stresten veya hala bir arkadaşımdan gelen haberlere hala direniyor olmamdan dolayı, açlıktan gelen her şeyi tüketen bu boşluk doldurmadım… Hüseyin bana yeni bir ampul ve pil paketi paketi verdi. «On, sen sordun!» – Beni evden bırakarak paketi uzattı. «Bir şeye ihtiyacın olursa beni ara» diye yürüdü evin kapıya titiz bir bakışla.

      Üç mahkeme ve yeni bir karşı-açıklama, bu zaten ikimiz için de bir felaketti. Birisi bu savaşta ateşkes kararı vermek zorunda kaldı. Bağışlama gecesi Ramazan Ayından önce (Berat Kandili Gecesi) geldi.

      2018

      Ülkemdeki bir çocuğu doğurmak istediğimi ve Süleyman’ın oğlunun Rus vatandaşlığı almasını istediğimi anladım. Sonunda, Ramazan bayramından hemen sonra Rusya’ya uçmam için zor bir karar verdim. Bilet yoktu. Ramazan tatilinin başlangıcı, Moskova’da Dünya Kupası’nın açılmasıyla aynı zamana denk geldi.

      «Rusya’ya hoş geldiniz!» – gülümseyen, sınır muhafızı pasaportumu aldı.

      «Uzun zamandır Rusya’da bulunmadın».

      «Evet, üç yıl boyunca Türkiye’de oturma iznim var» diyerek kartımı uzattım. Kız hızlıca bir kopya çıkardı.

      «Tamamen kişisel bir soru: Rusya’da olduğundan daha mı iyi?»

      Gülen, sessizdim. Kız zaten pasaportumu damgaladı, ama sorusuna cevap almak isteyen vermek için yavaş oldu.

      «Şu anda Rusya’da nasıl olduğunu bilmiyorum, uzun zamandır burada değildim» gülümsedim.