Синџирот На Дејзи. Owen Jones

со неа.

      Временските периоди во кои бебето Дејзи остануваше со дадилката

      стануваа сѐ подолги и почести, сѐ додека бебето не покажа поголема љубов

      кон Лиса, отколку кон мајка си. Тоа го скрши срцето на Тереса, но таа не

      можеше ништо да преземе. Отприлика во тој период Тони почна да

      забележува дека малата Дејзи често е сама во својата ограда во градината, па почна да наминува за да ја занимава. Нему не му пречеше некој да го

      види или да мисли дека е будала; сакаше деца и отсекогаш жалеше што

      немаше свои. Дејзи и него го засака и станаа блиски пријатели.

      Џон сѐ почесто го немаше дома, и покрај тоа што канцеларијата му беше

      таму, но бидејќи за него друг начин немаше, тоа не му пречеше. Тој така

      беше воспитан.

      Кога бебето прооде, се покажа дека брзо учи, а со приближно иста

      брзина учеше шпански и англиски. Тереса ја искористи оваа прилика да си

      го подобри познавањето од англискиот, кое дотогаш беше на разумно

      просечно ниво за областа и нејзиното минато. Тоа подоцна ќе ѝ се најде и ќе

      ѝ го подобри односот со ќерката.

      Меѓутоа, и покрај сето тоа, Дејзи порасна, горе-долу, сама или поточно со

      слугите. Таа живееше во истата вила со родителите, но Џон беше навикнат

      да биде сам, а беше премногу стар да се менува. Тој сакаше да оди на

      пијачки и вечери навечер, а очекуваше жена му да го придружува како што

      жените на неговите пријатели ги придружуваа нив, и покрај тоа што ова

      обично доведуваше до тоа жените да седат на едниот крај од масата, а

      мажите на другиот откако ќе завршеше оброкот.

      Додека да се вратеа дома, дадилката најчесто ќе ја имаше сместено в

      кревет малата Дејзи, а таа ќе имаше заспиено додека ѝ читаа приказна. Што

      е за право, дадилката на Дејзи ја сакаше нејзе како своја, а мајка ѝ на Дејзи

      се трудеше колку може да надомести за редовните отсуства бидејќи не

      престана да чувствува грижа на совест поради нив, но сега барем беше

      убедена дека иднината на Дејзи е обезбедена, а тоа ѝ беше најважно од сѐ.

      Дејзи нема да треба да го прави истото што таа го направи за да

      обезбеди иднина за себе и за своите деца, кога ќе ги има еден ден.

      Дејзи го следеше патот на многу деца на богати родители. На почетокот, односот кон неа се движеше од тоа да ја разгалуваат родителите кои

      чувствуваа грижа на совест, до тоа истиот дека повторно да ја

      занемаруваат. Потоа, кога наполни пет години, ја запишаа во предучилишна, каде што учителите се трудеа да ги заменат родителите и дадилките на

      децата. Сите беа добронамерни, но сето тоа доведуваше до уште поголеми

      забуна, изолираност и самотност кај засегнатите деца, а меѓу нив и кај

      Дејзи.

      Таа стануваше нечувствителна; осамено дете кое не бараше

      пријателство или друштво. Тоа не ги спречуваше другите деца да

      другаруваат со неа, но со ниту едно не се зближи. Таа