Die ballade van Robbie de Wee en ander verhale. Deon Meyer

Sy rek die woord lank uit. “O, sy snor. So bruinswart. En mooi. So ’n grote, nie so ’n kleintjie soos party mans dra nie. En hy het die mooiste mond.”

      “Hoe lank is hy, Mevrou?”

      “Laat ek sien. Ek is nie ’n kort vrou nie, maar ek moes opkyk. Oor die ses voet. Ses-voet-drie. Ses-voet-vier.”

      “Dus tussen een-komma-agt en een-komma-nege meter?”

      “So iets.”

      “Is hy skraal? Oorgewig? Atleties?”

      “Atleties. Definitief atleties. En daardie kuiltjies. Hy het vir my geglimlag, jy weet. Toe sê hy vir my: ‘Moenie skrik nie, skattebol, ek wil niemand seermaak nie …’”

      * * *

      Dit is warm ná werk. Baie warm. Ek sê vir Inge ek gaan swem, of sy nou saamkom of nie. Sy glimlag ’n geheimsinnige Germaanse glimlag en sê niks.

      Die water is heerlik koel en ek swem rustig vier lengtes voor ek hom aangestap sien kom. Meneer Lenig, met sy handdoek oor sy skouer en sy donkerbril.

      “Soos Arnie s’n in Terminator 2,” onthou ek die teller se woorde en glimlag. Ek lag amper, want ek dink hoe snaaks dit sal wees as Meneer Lenig die bankrower moet wees en ons is feitlik bure. Dink net hoe sal hulle my dan spot.

      Ek klim uit die water en gaan sit op my handdoek. Meneer Lenig stap verby my op pad na die water, kyk skielik vir my en glimlag. “Haai,” sê hy. My keel trek toe en my hart val my aan en ek maak ’n klein, lamlendige groetbeweging met die vingers van my regterhand, want die woorde sit in my keel vas.

      Ek weet ek kan nie, mág nie daar wees as hy uit die water kom nie. Ek hardloop op woonstel toe, bars by die deur in en sê: “Hy het vir my ‘haai’ gesê.”

      En Inge sê: “Ek wil net gou julle troukoek in die oond kry.”

      Toe skater ons van die lag.

      * * *

      Ek is besig om in Strandstraat vir toeriste te beduie hoe om by die Tuine te kom, toe sersant Kok skielik langs my verskyn. Hy wag dat ek klaar praat met die toeriste. Hy het ’n bruin-en-swart geruite baadjie aan en ek wonder of hy ’n vrou of meisie het wat hom kan leer om reg aan te trek.

      “Ek het vir jou ’n identikit van Skattebol gebring,” sê hy sag, vryf met sy hand oor sy bles en gee die skets aan. “Miskien loop jy hom raak.”

      Ek snap nie dadelik wie “Skattebol” is nie, maar dan sien ek die skets en bring die kloutjie by die oortjie.

      Skielik voel dit asof iemand my met ’n Casspir omry, want die bankrower kon volgens die identikit baie maklik Meneer Lenig gewees het.

      “Hoekom lyk jy so bleek?” vra sersant Kok besorg en sit sy hand versigtig onder my elmboog.

      “Iets wat ek geëet het,” sê ek en bedank hom vir die skets.

      “Dit is ’n plesier,” sê sersant Kok en skuif sy das reg. Sy das pas nie by sy baadjie nie.

      “Dit lyk glad nie soos hy nie,” sê Inge later by die huis. “Jou probleem is dat jy niks anders op die brein het as die swembadman nie.”

      “Komaan, Inge. Daar is sterk ooreenkomste. Selfs die donkerbril is dieselfde.”

      “My broer het een van daardie brille. Hoekom ry jy nie nou plaas toe en gaan arresteer hom nie? Dis net eenduisend-vyfhonderd kilometer. En jy het genoeg bewyse.”

      Ek kyk weer na die skets. “Jy dink nie dit lyk soos hy nie?”

      “Nee. Gaan swem tog nou. Ek weet jy wil.”

      “Nie vanmiddag nie,” sê ek en skakel die ketel aan.

      * * *

      Konstabel Snijders, die kort een met die groot mond, stap saam met my deur ’n stegie tussen twee toringblokke. “Ek wil vir jou iets vra, Luttigh.”

      Ek ken hom nie so hoflik nie. “Wat is dit, Snijders?”

      “Ek het twee kaartjies vir die krieket Vrydagaand.”

      Ek snap nie dadelik dat hy my wil uitvra nie.

      “Baie geluk, Snijders.” Dan besef ek wat hy vra, en skielik dink ek hy is nie só kort nie. Hy is nog steeds langer as ek.

      “Nee, ek bedoel …”

      Die radio’s op ons heupe kom in stereo aan. “Aandag, alle reaksiespanne. Bankroof in Adderleystraat. Tak van Suiderkruis Bouvereniging …”

      Ons hardloop. Snijders is vinnig. Ek verstaan skielik hoekom hy gewoonlik voor my op ’n misdaadtoneel is. Maar ek hou by. Vandag gaan ek minstens saam met iemand ’n arrestasie doen.

      Toe ons om die hoek kom, staan die patrollievoertuig al voor die bouvereniging-tak se deur. Snijders se vaart neem skielik af en ek hardloop amper in hom vas. Hy kyk met ongeloof na my en na die uniformmanne wat voor ons opgedaag het.

      “Dit is aansteeklik, Luttigh.” Hy skud sy kop.

      “Wat bedoel jy?” vra ek omdat ek aan niks anders kan dink nie, terwyl ek wonder wie hy gaan vra om saam met hom krieket toe te gaan.

      Ons stap by die misdaadtoneel in. Die rower was al weer te vinnig.

      “Hy het my ‘skattebol’ genoem,” hoor ek die een teller vir ’n uniformman sê.

      Ek haal die identikit uit my hempsak, vou dit oop en wys dit vir haar.

      “Dis hy,” sê sy. “Dis hy. Hy lyk net soos Tom Selleck. Sy hare is net swart.”

      “Kry vir sersant Kok,” sê ek vir Snijders.

      * * *

      Ek sit by die swembad met sonbrandmiddel, ’n donkerbril en ’n boek. Ek wil ’n man vang, maar ek is nie seker hoekom nie.

      Die middag is nie baie warm nie en die suidoos waai. Ek is die enigste een by die swembad. Dan sien ek hy kom aangestap.

      ’n Bankrower stap nie só nie, dink ek. Nie met soveel atletiese grasie, so ontspanne nie. ’n Bankrower sal oor sy skouer kyk, daar sal ’n dringendheid in sy treë wees. Wie het in elk geval al gehoor van ’n bankrower wat elke middag ná werk kom swem?

      Hy doen sy handdoek-en-donkerbril-ding en stap langs my verby. “Haai,” sê hy weer en glimlag. Ek sien sy oë is bruin. My hart klop aan my ribbes en vra om uit te kom en ek wonder of dit van bangheid of verliefdheid is.

      Hy swem die een lengte na die ander, met grasie en ’n gebrek aan inspanning. Ek smeer sonbrandmiddel op my vel en maak of ek die nuutste Afrikaanse blitsverkoperroman lees.

      Toe hy klaar geswem het, stap hy druppend verby my tot by sy handdoek. Hy droog sy hare af, sy rug na my gedraai. Ek sien die klein spiertjies van sy rug en die groot spiere van sy skouers, en ek maak die boek oop en begin sommer op ’n plek lees.

      “Ek het jou gister gemis,” sê hy, en van skrik byt ek my onderlip vas.

      Ek klap die boek toe. “Ek het gewerk,” lieg ek glad.

      “O. Watse werk doen jy?”

      Die moontlikhede van wat kan gebeur as ek hom die waarheid vertel, flits deur my gedagtes.

      “Ek is ’n … sekretaresse,” sê ek met net een hartklop se vertwyfeling, en terwyl my hart vinnig klop, vra ek: “En jy?”

      “Konsultant,” sê hy en stap tot langs my. “Mag ek maar hier sit?”

      “Asseblief.” Ek wag tot hy gemaklik is. “Watse soort konsultant?”

      “Finansiële konsultant. Ek werk met ander mense se geld.” Hy glimlag speels. Hy steek sy hand uit. “My naam is Theuns Richter.” Hy kyk my in die oë en ek neem sy hand; dit is warm en ferm en manlik en …

      Ek skrik wakker. “Louise Luttigh.” Dan onthou