Die ballade van Robbie de Wee en ander verhale. Deon Meyer

… asemrowend. Jonk. En … laat ek nou maar eerlik wees: sexy. Daar is ’n blom in haar hare, haar lippe is rooi, die denimbaadjie se moue is astrant opgerol, die wye blommetjiesromp vrolik en reg vir swaai op die dansbaan.

      “Jy lyk pragtig,” sê ek.

      “Gmf,” sê sy, maar ek kan sien sy waardeer die kompliment. “Ons lyk soos middeljarige hippies. Jou plan moet net werk.”

      “Dit sal werk,” sê ek met meer moed as oortuiging.

      Ons ry landbousaal toe. ’n Mens kan die musiek al van die wynkelder af hoor. Jongmensmusiek: net tromme en baskitaar wat die Oujaarsnag inpols. Ons parkeer en stap saal toe. Binne is dit ’n massa van swaaiende lywe.

      “Blaas my siel,” sê Gezina en trek haar skouers terug, asof sy haarself wil staal vir die aand wat voorlê.

      Ons besluit om te dans. Hier en daar herken iemand ons en wys met skelm vingers. Gezina bekyk die jonges om haar se rukbewegings en probeer dit na-aap. Dan lag sy vir haarself en vir my en skielik, kan ek sien, begin sy die hele ding geniet.

      Die woord versprei stadig deur die saal: Magriet se ma is hier saam met die inspekteur. En julle moet sien hoe hulle lyk! Die dansers begin so ’n kring om ons vorm. Gezina bekyk een slaplyfmannetjie se moonwalk en probeer dit self. Hulle lag. Ek klap hande en ruk agterna. Die omstanders juig. Ons improviseer en doen ’n sakkie-sakkie-moonwalk wat ons bewonderaarsklub laat aangroei.

      Tot ’n gil só hard en vreesbevange opklink dat selfs die orkes ophou speel.

      “Má!”

      Dit is Magriet, wat ons eindelik raaksien. Die skare maak ’n pad oop vir haar en Pieter Abel. ’n Doodse stilte daal oor die Riebeeck-landbousaal neer. Die omstanders hang aan Magriet se lippe.

      “Wat doen Ma hier?”

      “Ons dans, my kind.”

      “Kyk hoe lyk Ma.”

      “Dink jy nie sy lyk pragtig nie?” gooi ek my stuiwer in.

      Die toeskouers se oë volg die gesprek soos ’n tenniswedstryd – heen en weer, heen en weer.

      “Ek dink Ma lyk …”

      Gezina knipoog vir my, die teken waarop ons afgespreek het.

      “Nee wat, my kind, dit is die mode,” sê sy terwyl ons so saam-saam van ons denimbaadjies ontslae raak. Ek en Gezina het net moulose geel frokkies onder die baadjies aan.

      “Musiek, asseblief!” roep ek in die rigting van die orkes.

      Weer gil Magriet, dié keer bloedstollend: “MÁAÁAÁÁ!” Die orkes val uiteraard nie in nie.

      “Ma!”

      Gezina glimlag liefies. “Ja, my kind?”

      Magriet wys met ’n bewende vinger na Gezina se skouer.

      “Wat is daai, Ma?”

      “My krokodilletjie, my kind.”

      “Hy het ook een,” sê Pieter Abel vies en wys na my skouer.

      Dan kan Magriet Greyling dit nie meer hou nie. Sy bars in trane uit, gryp Abel se hand en storm die saal uit.

      * * *

      Selfs die permanente ink van kokipenne was af, as ’n mens jou skouer hard genoeg skrop, hoewel ek en Gezina die skroppery moes laat wag tot Magriet en Abel met die laserbehandeling begin het.

      Magriet het haar ma eers regtig vergewe toe sy vir die Aprilvakansie huis toe gekom het. Teen die Julievakansie kon hulle saam lag oor die hele affêre.

      Pieter Abel het vir ’n verplasing Tuine-stasie toe gevra sodat hy nader aan Magriet kon wees. Ek het die vorm gestempel en geteken en by die streekkommissaris se kantoor geneul tot hulle uit moedeloosheid die verplasing goedgekeur het. En elke Oujaarsaand gaan ons vier so saam-saam dans, sodat Gezina weer haar moonwalk vir die jeug van die dorp kan doen.

      ’n Week nadat Magriet haar diploma by die technikon gekry het, is sy en sersant Pieter Abel getroud. Ek het die bruid weggegee en dominee Stultingh het gepreek oor liefde en trou wat nie eens met lasers uit die hart verwyder kan word nie.

      Maar die ding wat die dorp vandeesweek weer aan die praat gekry het, was die kaartjie wat mense uitgenooi het na die huweliksbevestiging van inspekteur Willem Havenga en mevrou Gezina Greyling. Want op die voorkant, met sagte oë en ’n tere glimlag, is daar ’n veelkleurige krokodilletjie, met rooi en geel en blou skubbe van sy kop tot op sy stert.

DIE LAASTE UITWEG