Kinders wat moor. André le Roux

amptelik volgens die SAPD nie).

      Die maand daarna het bendemoorde skerp toegeneem.

      “Dis amper soos ’n oorlogsone, terwyl daar geen oorlog in Suid-Afrika is nie,” het die minister van polisie gesê.

      Die BBC het inderdaad gevra of Suid-Afrika se moordsyfer met ’n oorlogsone vergelyk kan word. Die antwoord was nee, maar in sekere gebiede wel, soos in Philippi-Oos in die Wes-Kaap, Madeira in die Oos-Kaap, en Pietermaritzburg.

      Volgens die 2018–’19-syfers het die 33 per 100 000 mense vermoor, toegeneem tot 36,4 per 100 000. Dis ’n toename van 3,4% – van 20 336 tot 21 022 slagoffers. Poging tot moord het ook gestyg van 18 233 tot 18 980 en aanranding met die opset om ernstig te beseer van 167 352 tot 170 979.

      ’n Unisa-navorser het bevind party misdadigers voer tot 107 misdade uit voordat hulle aangekeer word.

      Die Suid-Afrikaanse Instituut vir Rasseverhoudinge (SAIRV) het daarop gewys dat meer as ’n halfmiljoen mense sedert die einde van apartheid vermoor is, byna ’n miljoen verkrag.

      Die SAIRV het die misdaad vergelyk met ’n lae-intensiteit-burgeroorlog wat plek-plek vergelyk kan word met die oorloggeteisterde Sirië. Dis ook wat die BBC in die vorige jaar (2017–’18) bevind het.

      As deel van die eerste Wêreldkinderstudie in 2015 is bevind kinders in die Wes-Kaap voel onveiliger in hul woonbuurte as kinders in Israel en Ethiopië. Volgens die Global Peace Index was Suid-Afrika in 2019 die 37ste onveiligste land ter wêreld – uit 163 lande – onder meer weens toegang tot wapens en “politieke angs”.

      Terug in 2015 was kinders jonger as 17 verantwoordelik vir 800 misdade in die land. Net in Gauteng het kinders tussen 10 en 17 jaar 49 moorde gepleeg. In 2018–’19 was dit veel meer – 736 moorde uit die 21 022 is deur kinders gepleeg.

      Volgens Statistieke Suid-Afrika (2013) word ’n kwart van alle moorde in die land deur ’n familielid of gesinslid gepleeg.

      Moord begin by die huis.

      1. My ma is van draad gemaak

      If monkeys have taught us anything,

      it’s that you’ve got to learn how to love

      before you learn how to live.

      – Harry Harlow

      Êrens loop dinge skeef in die moordkind se lewe. Maar êrens moes dit, vanselfsprekend, begin het.

      By die ma?

      Sigmund Freud het geglo ’n kind klou aan sy ma of versorger as bron van kos. “Cupboard love,” het hy dit genoem. Maar die sielkundige Harry Harlow het hom en sy eie tydgenote verkeerd bewys.

      Hy het piepklein uil-apies (macaque monkeys) van hul ma’s weggevat en in hokke gesit saam met surrogaatma’s, gemaak van draad. Klinies, koud en hard. Party draadma’s het ’n bottel melk vasgehou en ander was oorgetrek met sagte handdoekstof, maar sonder die bottel melk. ’n Gloeilampie agter die materiaal-ma het hitte uitgestraal.

      Watter “ma” sou die baba-apies verkies?

      Natuurlik die materiaal-ma. Harlow het dié ma beskryf as: “Sag, warm, teer, ’n ma met oneindige geduld, ’n ma wat 24 uur per dag beskikbaar was, ’n ma wat nooit geraas het nie.”

      Sy was soos ’n trooskombersie, al kon die apies nie by haar kos kry nie. Die harde ma met die bottel is net vinnig opgesoek om gou te drink. Ook wanneer die apies skrikgemaak is, het hulle beskerming gesoek by die sagte ma. Trouens, al die draadma’s het herkenbare gesigte gehad en elke apie het gewoond geraak aan ’n spesifieke ma, wat hy bo al die ander sagte draadma’s verkies het.

      Apies wat net ’n draadma sonder materiaal gehad het se spysvertering het gelol en hulle het gereeld diarree gehad. Hulle was gestres. Maar Harlow het agtergekom ’n sagte draadma is ook nie ’n plaasvervanger vir ’n regte ma nie. Al die apies wat van hul ma’s weggeneem is, was in die moeilikheid.

      Daar was nie interaksie nie. Die apies het hul draadma’s vasgehou en drukkies gegee, maar niks terugontvang nie.

      Nét ’n ma was ook nie goed genoeg nie. Die apies wat met ’n ma, maar sonder maats grootgeword het, het tekens van angs en aggressie getoon. Want alle sosiale diere wil speel. Vir Harlow is speel met maats ’n “prototipe” vir latere volwasse interaksie.

      Hy het ’n ma (biologies, nie ’n draadma nie) en haar kleintjie vir 6 maande van ander apies geskei. Die baba was dus net op sy ma aangewese, sonder maats. Hulle het obsessief geraak en skaam. Selfs toe hulle later tussen maats teruggesit is, wou hulle nie speel nie. Hulle het aggressief gereageer.

      Die neurowetenskaplike en primatoloog, en streskenner, Robert Sapolsky haal ’n psigiater aan wat sê die teenoorgestelde van speel, is nie werk nie. Dis depressie.

      Harlow het die twee soorte draadma’s nie net as laboratoriumskeppings beskou nie, skryf Deborah Blum, Pulitzerpryswenner-joernalis wat Harlow se eksperimente en biografie gedokumenteer het. Vir hom het die ma’s twee verskillende ouerskapstyle van werklike mens-ma’s verteenwoordig.

      Die apies het ook ’n draadma gekies wat effens warmer was as kamertemperatuur teenoor ma’s onder kamertemperatuur. Hitte is immers nodig om lewe aan die gang te hou.

      Later het Harlow die apies vir jare in isolasie gehou, wat eties nie vandag toegelaat sou word nie, synde doelbewuste moederlike ontneming (maternal deprivation). Die apies het, soos verwag kon word, baie “vreemd” en selfs versteurd anderkant uitgekom. Wanneer hulle uit isolasie gehaal is, het hulle emosionele skok getoon. Een apie het ná 3 maande in isolasie geweier om te eet en is ’n paar dae later dood. Hy het uit ’n “put van wanhoop” gekom en was in menslike terme depressief.

      Dit het duidelik geblyk: ’n Apie kan van melk alleen nie lewe nie. ’n Ma se geborgenheid is selfs belangriker. Harlow het afgelei dit was nie op sigself die kosvoorsiening deur die ma wat die band versterk het nie, maar die lyflike kontak wat daarmee saamgaan. “Contact comfort,” het hy dit genoem. Wanneer die materiaal-ma ook kos voorsien het, was die binding des te sterker.

      Dit het bekend geword as gehegtheidsteorie (attachment theory).

      Harlow het gehegtheid eenvoudig “liefde” genoem, want wat hy in werklikheid by sy apies getoets het, was die behoefte aan moederliefde, iets wat sy tydgenote geglo het nie wetenskaplik bestudeer kan word nie.

      Darem te sentimenteel, sien?

      2. Gehegtheid en die afwesige ma

      If a community values its children

      it must cherish their parents.

      – John Bowlby

      Vir die kind begin dit by daardie gehegtheid of liefde. Dis as ’t ware die eerste linie van verdediging teen latere ongelukkigheid, probleme en geweld.

      Of moord.

      Die befaamde Britse kindersielkundige en psigoanalis John Bowlby se ma het hom net een uur per dag gesien omdat sy geglo het kinders word bederf deur te veel aandag en liefde. In die 1950’s is ouers aangeraai om nie ’n kind te veel op te tel nie en hom maar te laat huil. Fisieke kontak met babas is nadelig vir hul ontwikkeling.

      Reeds in 1928 het die Amerikaanse sielkundige John B. Watson, destyds ’n gesaghebbende kenner op die gebied van kindersorg, gesê ouers moet kinders soos klein grootmense behandel. Moenie te veel drukkies en soentjies gee nie, het hy in sy hoogs gewilde Psychological Care of Infant and Child geskryf. Moet nooit dat hulle op jou skoot sit nie. As jy moet, soen hulle een keer op die voorkop wanneer hulle kom nagsê. Skud hand met hulle die volgende oggend.

      As jy ’n huilende kind troos, gaan jy net sy huilgedrag versterk.

      Watson was ’n “hoogs geëerde profeet in sy eie land”.

      Hy’t geglo liefde is ’n gekondisioneerde reaksie.