Waarom mans altyd reg is (en ander onnoselhede). André le Roux

kan help).

      Jy kondig net aan: “Ek neem jou uit vir ete.” Agter ’n potplant in die hoek, die ligte ge-dim. Dan is dit ’n verrassing.

      Want enigiets romanties moet ’n verrassingselement hê. ’n Gewoonte is gewoonlik nie romanties nie, verstaan?

      Gee net blomme wanneer sy dit die heel minste verwag. As sy gewoond raak daaraan, dink sy jy bedoel dit nie meer nie. Soen haar van agter in haar nek. Eers as sy om­draai, sien sy dis jy en is op die plek aangenaam verras, asof sy iemand anders verwag het.

      As sy weer vra waaraan jy dink (vroue gaan nie ophou met daardie vraag nie), sê jy dink aan ’n bootjie onder die water by Churchhaven, m.a.w. jy dink aan die heel eerste romantiese ding wat julle saam gedoen het en hoe ’n nat skirt aan ’n vrou se lyf kan kleef en deurskynend word.

      Die onverwagse nostalgie sal haar oë met herinneringe vul en joune laat blink.

      Sit iets pienks in ’n boksie, draai ’n strikkie om, sit ’n kaartjie by en jy’t nog ’n verrassing. Jy kan haar die maan en ’n paar sterre gee, maar as dit nie toegedraai is met ’n strikkie om nie, help dit niks. Vroue is mal oor strikkies en kaartjies wat hulle in boksies kan bêre. (Sy’t nou nog die albaster wat haar eerste kêrel in die kleuterskool vir haar gegee het.) En pienk laat haar dink aan spookasem en goeie tye. Dis ’n romantiese kleur soos milkshake.

      Nè?

      Jy onthou jy’t dit laas in 2002 ook gedoen, toe’t dit ge­werk. Dit was só romanties, nou doen jy dit weer: Jy verskyn in die badkamerdeur soos ’n verrassingselement – met net ’n strikkie om.

      ’n Pienke.

      Dodelike passiedoders (vir hom)

      Die oomblik is reg, die atmosfeer is reg, die weer is reg, die liefde lê gereed om te blom, dan gebeur iets wat die passie net daar dood.

      “Wag net gou… is die agterdeur gesluit? Is jy seker?” vra sy.

      Onmiddellik is jy van níks meer seker nie!

      Of sy vra iets totaal onvanpas, wat niks met die atmosfeer, die weer of die oomblik te doen het nie: “Dink jy nie dis tyd dat jy jou hare laat sny nie?” Onthou, enige op- of aanmerkings oor die plafon is ook taboe: “Daar sit daai muskiet sowaar weer!”

      En dan moet die skottelgoed ook nog gewas word, sug sy. Skottelgoed?! Of dit nou ’n skimp, afpersing of ’n ruiltransaksie is, dit neem die wind uit jou seile. Jou vlag hang halfstok.

      Asseblief, die oomblik is nóú! Konsentreer.

      Toe begin die baba huil. Jou tjank is net daar afgetrap. Met so baie passiedoders in omloop wonder jy waar die baba hoegenaamd vandaan gekom het. Seker daardie een Desembervakansie op Margate, nog voor die resessie.

      Oor ’n jaar of twee sal daardie einste klein snuiter op ’n Sondagmiddag aan ’n toe deur hamer en skree: “Wat doen julle? Maak oop die deur! Ek wil nie slaap nie.”

      Daar behoort ’n kennisgewing bokant die bed te wees: Geen kinders of troeteldiere. Want ewe skielik voel jy iets lek jou aan die oor. Jy dink ewe dis sy, toe’s dit die kat, sies, man! Daardie tongetjie is die ene rasper.

      Die heel ergste is as die kat net daar op die voetenent van die bed sit en vir jou kyk – beterweterig, beskuldi­gend, afkeurend en… wel… katterig. En die kat sê op Engels: Purrfect, purrfectly purrthetic…

      Skielik piep haar selfoon op die bedkassie, twee keer. Op sigself ’n steurnis, maar laat sy dit net wáág om vinnig na daardie SMS te loer!

      Nou’s haar kop seer. Hoekom glo sy nie die wetenskaplikes wat sê die liefde is helend vir ’n hoofpyn nie?

      “Toe, jou kop sal beter voel, dis wetenskaplik bewys.”

      “Hoe sal daardie wetenskaplikes weet hoe seer mý kop is? Lê soontoe.”

      Lê soontoe? Sy kon netsowel prontuit nee gesê het, en nou lê jy daar afgehaal en nie oorgehaal nie. Kortgeknip. Ingekrimp. Al jou koerasie skielik sonder koers.

      Sy dra buitendien vreemde pajamas – met simpel bewoordings soos I don’t do mornings. Dit betrap jou elke keer been voor paaltjie. Of los, oorgroot grys sweetpakke vol wolletjies (“wat tog so gemaklik sit”). Dit lyk asof sy in ’n tent met bene rondbeweeg. Sweetpakke moet ver­kieslik styf sit en sag voel, onthou dit.

      En broekiekouse, van nylon of nie, veral as dit so hoog optrek dat dit haar naeltjie toemaak. (“Vroue weet mos nou al pantyhose sit nooit ‘reg’ nie, hoekom dra julle nog die goed?”) Die goue reël is: Enige sodanige onderklere wat jou naeltjie bedek, is te groot. Dit laat ’n man klein voel.

      Lang beenhare en skurwe hakskene is darem nie so sleg nie, jy kan daarby verbyvat. Dit irriteer haar lank voordat dit jou afsit. (Onthou net om onder jou arms ook te skeer, nè?)

      En dankie tog dis somer. In die winter is dit die laag-op-laag-voorkoms, ’n mode waarmee jy geen probleem het nie – behalwe in die bed. Dit word ’n versperring en ’n verskansing, wat haar reg rondom onbereikbaar maak. Dit stomp jou af.

      Daarby (selfgebreide) bedsokkies en ’n warmwatersak. Jy kan maak wat jy wil, skop gaan jy teen daardie warmwatersak skop, een of ander tyd.

      “Pasop vir die warmwatersak, netnou skop jy dit van die bed af!”

      Dis jy of die warmwatersak, waarsku jy, dan dink sy so­waar twee keer voor sy, spytig, die warmwatersak verwyder.

      “Ek’s so moeg,” sê sy moeg.

      Dan volg die dodelikste, dawerendste passiedoder in vandag se gejaagde lewe wanneer jy vra: “Hallo? Hallo? Het jy aan die slááp geraak?” (En hoekom het die kat Engels gepraat?)

      Dodelike passiedoders (vir haar)

      Jy staan in die deur en maak ’n beweging. Jou sokkies gly op die vloer, maar jy behou jou balans. Baie behendig, dit lyk of jy so pas van êrens uit die lug geland het.

      “Wat probeer jy doen?” vra sy. Jy’t ook jou onderbroek aan, maar niks meer nie.

      “Ek skep ’n bietjie atmosfeer,” sê jy, en ’n ou deuntjie spring rats in jou kop. “In the mood”, Glenn Miller, 1939. Hoor hoe klim daardie saxofoon teen die bed se style op, so vinnig soos jou polsslag. Dis mos nou atmosfeer!

      (Wie dink hy is hy? dink sy. Superman in ’n onderbroek met sokkies?)

      “Dit werk nie,” sê sy droog en lees verder.

      O?

      As daardie onderbroek per ongeluk ’n klein gaatjie in het, kan jy netsowel op die bank gaan slaap. Dis nogals ’n nasionale probleem, want stukkende onderbroeke haal telkens die nuus sodra ’n bekende persoon in ’n onkantposisie betrap word. ’n Onderbroek moet verkieslik Calvin Klein wees, en vanselfsprekend heel, anders glip al haar passie deur daardie gaatjie.

      Weg.

      Al wat jy kan doen, is om in jou lies te krap – pure baldadigheid – daar waar dit jeuk. Dis weliswaar so: Mans krap waar dit jeuk, vrouens gewoonlik waar dit nié jeuk nie.

      Jy kom ’n treetjie nader. Jou Crocs het jy netnou al uit­getrek, want jy weet dis vir haar net so sieldodend soos sokkies.

      “Jy kom nie by die kamer in met daardie goed aan nie.” Of daardie tyre-tekkies met Velcro-strêps. Sy wil ook nie vaskyk in ’n ou, uitgerekte T-hemp met ’n bier-­advertensie voorop nie. Vir haar is daardie T-hemp nie eens meer goed genoeg as jy die gras sny nie.

      “Sal dit help as ek teen jou rug lê?” vra jy.

      “Trek al daai goed eers uit. Én jou sokkies!” Dan hou sy haar knee highs en (selfgebreide) sokkies aan, “want jy weet my voete kry makliker koud as joune”.

      Sy druk haar voete teen joune. Is dit beenhare wat jy voel? As beenhare en skurwe hakskene jou dalk afsit, dink aan jou eie lang toonnaels. Sy’s bang jy trap gate in die lakens.

      En