Waarom mans altyd reg is (en ander onnoselhede). André le Roux

in haar wegstap, daardie swiep van haar heupe, die sweempie parfuum, die tong oor haar vol lippe of die heuning in haar oë? Dalk haar glimlag?

      Jy vermoed dis iets van als.

      Jy onthou julle het in die verste hoeke van mekaar ge­staan, toe waai jy. Sy’t opgekyk en skamerig geglimlag. Jy’t eintlik vir die blondine agter haar gewaai, maar toemaar, sy’s die een wat skamerig geglimlag het, toe sien jy haar raak.

      “Toe ek eers jou glimlag sien, toe’s dit verby, Dolly, toe stap ek nader en sê hallo.” (Die blondine het nie eens omgekyk nie.) “En van naby was jy nog ouliker as van ver. Toe draai jy om en stap weg.”

      Jy moet erken, daardie wegstap…

      “Ek moes sowaar agter jou aanloop en jou op die skouer tik en vra of jy dan nie gehóór het ek sê hallo nie.”

      “Ek’t net gemaak of ek jou nie hoor nie,” bieg sy. “Want ek wou kyk of jy agter my sal aanloop.” Dis iets waarvan ’n vrou vroeg al moet seker wees, anders help dit niks. (Jy loop nou nog agter haar aan, van supermark tot klere­winkel tot…)

      Nou sê wetenskaplikes hulle het vasgestel wat dit is wat mense na mekaar toe aantrek, hoekom A deur B aange­trek word en nie deur C nie, C deur E, F deur G en Steve H deur die res van die alfabet. Die antwoord: Dit word geneties bepaal, dit lê diep binne-in jou DNS.

      “Jou DNS?” vra sy. “Hoe onromanties!”

      Jy sien wat sy dink: Wat dan van al die moeite voor die spieël, die rooi rok, die parfuum, die wegstap? En weet jy hoeveel het hierdie skoene gekos?

      Jy sê dit gaan nie oor die skoene nie, dit gaan oor die kinders. Sy frons ’n onuitgesproke vraag.

      “Sien, mense met uiteenlopende gene word na mekaar toe aangetrek om inteelt te vermy en so te sorg dat hul kinders ’n sterker immuunstelsel het.” Dis glad nie so kompleks nie, hulle noem dit die Major Histocompatibility Complex (MHC).

      En ons ly almal daaraan? vra sy kamma.

      Dit werk glo ook so by muise en visse. (Jy kan nog dink dat muise na mekaar toe aangetrek word, hulle is so oulik, maar visse? Daar’s tog baie visse in die see…)

      Dalk kan jy ’n vrou verlei met iets soos: “Haai, wys my jou DNS, dan wys ek jou myne. A! kyk net, ons gene verskil hemelsbreed, kom ons vry en kry kinders met ’n goeie immuunstelsel om infeksies te bestry.”

      “Watter vrou gaan val vir kinders en infeksies as julle mekaar so pas ontmoet het, hè?” vra sy.

      Dit werk onbewustelik, verduidelik jy, en dis nou wetenskaplik bewys: Teenoorgesteldes trek mekaar aan. (“Kom ons trek mekaar liewer uit,” stel jy voor, “dan bewys ons die wetenskap verkeerd.”)

      “Jy’t nog nie my vraag beantwoord nie,” is al wat sy sê.

      “Watse vraag?”

      “Wat het jou na my toe aangetrek?”

      O.

      Dis eintlik maklik: “Jy was soos ’n magneet. Soos heuning vir bye. Soos blomme vir die lente. Soos golwe vir die maan. En Rice Krispies vir melk.”

      (Jy kan tog nie sê dit was eintlik die blondine agter haar nie…)

      Eksieperfeksie

      “Kyk na hierdie foto op bl. 159,” sê sy. “Elke vrou behoort sulke borste te hê.”

      Wat nou? ’n Hele wêreld vol model-borste? Jy dink dadelik aan Angelina Jolie, maar jy sê liewer niks, netnou klink jy te jollie. Jy vermoed sy stuur op iets af, toe’s daar ’n botsing.

      “Vir wat?!” gryp jy na lug. “Vir wat?!”

      Sy wil haar borste laat vergroot. Vir die somer. (Jy sou dink dis vir haarself. Of vir jou.)

      “Maar ons het nie groter borste nodig nie!” sê jy verbaas.

      “Ons?”

      Is mos ons s’n, sê jy. Gedeelde belange.

      O, gedeelde belange.

      Bo teen die hange, kom die digter in jou uit.

      “Kyk hier in hierdie einste SARIE, een bladsy terug,” sê sy en lees: “Borsvergrotings is plaaslik die gewildste kosmetiese operasie naas liposuigings.” (Dit suig, sê jy.) “Daar’s twee basiese vorms. Rondes gee die ‘spanspek’-­voorkoms.” (Dis diskriminasie teen waatlemoene?) “Én dit gee jou ’n cleavage!” (Mans besef blykbaar nie wat ’n cleavage aan ’n vrou se selfbeeld doen nie.)

      “Maar met jou Wonderbra hét jy een,” verseker jy haar. “Deesdae se bra-tegnologie is bra gevorderd, dit lig op, sit uit, druk vorentoe, jy kan selfs jou cleavage verstel. Baie aërodinamies.”

      “Die tweede is die ‘traandruppel’-soort,” gaan sy onge­stoord voort. (Dis om van te huil.)

      “Dit sê ook hier,” lees sy, “in Kaapstad is die traandruppel-soort gewild. Pretorianers, weer, hou van hul borste groot en rond.” (Kom ons trek Pretoria toe.)

      Soutwater of silikoon? Dis die vraag. Jy weet van g’n sout of water nie. Silikoon is blykbaar baie natuurlik. Daar’s vroue wat dit voor hul troue laat insit het en hul mans het dit ná die troue nie eens agtergekom nie. (So wat’s die use?) Soutwater-inplantings, daarenteen, voel soos ’n sak water. (Nou wie wil aan ’n sak water voel?)

      Geen versteekte, vreemde, gevulde voorwerpe nie, is jou persoonlike gevoel. Netnou blaas dit af. Jy hét al gehoor dit blaas óp in ’n vliegtuig. Jy sien al hoe dryf sy daar bo tussen die liggies teen die dak. Gelukkig sal sy nie lugsakke nodig hê in geval van ’n noodlanding nie.

      “Ek’s seker ander mans sal hul vroue betáál om dit te laat doen,” kla sy. Jy sê jy’s nie so seker daarvan nie, mans hou van die hele pakket, hulle is nie so puntenerig nie.

      “La’k verduidelik: Daar’s basies drie soorte mans. Die drie B’s: bene, boude en borste.” En borste-manne is dank­bare manne, hulle hou per definisie daarvan, groot of klein. Want dis die bewééglikheid wat tel.

      “Dis tog nie veronderstel om stokstyf te staan soos ge­klopte room nie. Of meringues. Dit gaan als oor proporsie. Kyk maar vir Minki. Het jy al gesien hoe klein is haar…?”

      “Klein?”

      “Haar enkeltjies. Dis so klein en dun.”

      “Wil jy vir my sê jy kyk na Minki se… énkels?” Jy’t vergeet om te sê ’n mens kry ook enkel-manne. Hulle is net een trappie hoër op die evolusieleer as voet-manne, wat aan tone suig.

      “Elke skorsie sy proporsie,” verduidelik jy. Jy’t so pas ’n nuwe slagspreuk geskep, besef jy. Wonderbra kan dit gebruik as hulle jou betaal.

      So skuins onner jou wange

      Twee lofgesange (dig jy voort).

      O, smagtend die verlange

      In al my hart se gange (sluit jy af).

      “So, hoekom peuter met perfeksie?” troef jy haar met alliterasie.

      Toe voel julle albei sommer lekker jollie.

      Wou jy nog iets sê?

      Jy wou nog iets sê, toe sê sy al: “Jy’t my nooit gesê nie!”

      Voor jy jou asem kon intrek…

      “Hóékom het jy my nooit gesê nie?”

      . . . val sy jou in die rede, maak nie saak oor wat nie.

      “Dis omdat vroue vinniger dink as mans.”

      Jy dink staaadig oor daardie een…

      “En omdat jy in die algemeen so min praat,” verdui­delik sy. “As jy een sin gesê het, dink ek jy’s klaar gepraat, dan’s dit weer my beurt.”

      O.

      “Miskien