Karnaval en lent. T.T. Cloete

die aarde vleisjagters vlek die see

      vol bloed van geslagte walvisse en vir die pot

      word die sierlike marlyne roekeloos opgevreet

      vir opgekikkerde ereksies en kilometers kolon

      saag ons met die wildbewaarders

      ryk boere en landdroste se samewerking renosterhorings

      af om die keratien in ons eie naels of hare te kou

      is goedkoper maar minder avontuurlik en verbeeldingryk

      ons eet haaivinne in restourante

      met dieselfde toerusting wat van party

      van ons filosowe en interniste maak

      ontdekkingsreisigers van ruimtestasies

      ons skryf boeke oor ons rekords

      vir toegewyde leesgieriges wat self

      sat en passief is

      voetbalkapteine popsterre en ikone

      skryf outobiografieë vir en met hulle tande

      ondergrondse are en kanale

      voer ons goudgeel urine

      humus en badwater

      ver weg na opgaartenks

      ons bemes daarmee ons supermarktuine

      waaruit ons eet in ’n kringloop

      superswaar vragmotors laai kos af

      op ons tafels kruis en dwars oor die land

      ons eet van tafels af wat bemes is

      met die herwinning van ons eie afval en uitskot

      vasgevang in die siklus wat deur ons papille

      gedryf word

      die onstuitbare kringloop van tafel >

      toilet > tafel > toilet > seks > tafel >

      die breiniakke ignoreer die indertydse

      waarskuwing van Malthus teen die penis

      en eierstok want Malthus was mal

      ons die ondernemende ontwikkelaars konsumeer

      die aarde met ons tande en tonge

      die ongetelde onbenoemde kinders wat roekeloos

      gebore is op die sekonde toe ons die rekordkerf

      van 7 miljard bereik in Gauteng in Beijing en Kalkutta

      is besig om aan die dor moedersbors van ontbering te sterf

      ekologie

      ons die uitgeteerde arm hongeriges dra

      in groot getalle groot getalle sakke vol

      eiers weg van die seeskilpaaie

      op die strande van afrika en costa rica

      aanhoudend en pynlik knaag

      ons met ’n harde geëmaljeerde blink tand

      aan die harde vraag

      ’n blink harde been

      skilpad of mens

      om wie se oorlewing gaan dit op ’n aarde

      wat regeer word uit ’n vol of leë spens

      drie mense

      hoe grillig het God jou en my gemaak

      jou libido gaan rus

      en jy lewe bevry van ’n wilde dwingeland

      jy het alzheimer

      en lewe selfingekeer in ’n salige

      permanent durende teenwoordige tyd

      as anorexia nervosa van jou ’n geraamte maak

      is jou skoot en jou grysstof se blus uit

      twee soorte honger

      hulle rek die onrustige oë

      oop vir die eweredige patrone op die luiperdvel

      die ballet van ’n kraanvoël

      die danse van die by vir geel soet heuning

      gee die liggaam prys vir dodelike opwinding

      ontplof uitdagend gewillig in die Challenger

      op pad sterre toe en sterf binne-in die hemel

      breek in die geheime kamers van die Afwesige

      Aanwesige in

      Amundsen eet vir die avontuur sleehondevleis

      om eerste op die suidpool te gaan staan

      Scott eet sy sleedonkies

      sterf uitgeput en honger

      ’n handreik van sy blikkiesvleis

      in sy voorraadhut af

      Livingstone se maag lê in Engeland

      maar sy hart is in Afrika begrawe

      die Neanderthalers het van tuisbly uitgesterf

      die Marco Polo’s oorleef in ons kakelbont

      gekoekte werklikheid

Die middelpunt en die teëwig

      die X van involusie en evolusie

      The very idea of the universe having a center is anathema . . .

      there were no special locations, such as a center.

      – D. Russell Humphreys: The Battle for the Cosmic Center

      my naam is Alexander die Supertramp

      ek het die wildernis in gedros ná Maria dié aand

      dié rein verse vir my voorgelees het

      Wie is het, die zoo hoogh gezeten,

      Zoo diep in ’t grondelooze licht,

      Van tyt noch eeuwigheit gemeten,

      Noch ronden, zonder tegenwicht,

      By zich bestaet, geen steun van buiten

      Ontleent, maer op zich zelven rust,

      En in zyn wezen kan besluiten

      Wat om en in hem, onbewust

      Van wancken, draeit, en wort gedreven,

      Om ’t een en eenigh middelpunt . . .

      Dat’s GODT . . .

      Buiten Godt is ’t nergens veiligh . . .

      . . . ’n stem uit daar-Buite skreeu terug

      in my ander oor

      van Vondel wat teensinnig toegee

      van ’n groter wyer en magtig flikkerende kring

      buite die fluoressente Imperium waar God woon

      ’n giftige velling buite om

      die heilige velling

      soos die kleurryke ringe om saturnus –

      ver bo my nietige vuurmaakplek

      die lig van my berookte slons maak my bysiende

      daarná sing Maria vir my ’n skor outydse gesang

      in Afrikaans

      middelpunt van ons verlange

      trooster van ons bang gemoed

      nou sing ’n stem wat twis en teister saam

      van Buite

      ek stut my elmboog op my knie

      die