Klawerjas. Adam Small

van kleur soos wat

      die falende lig van die dag oor die hoë rotse

      gespeel het. Dis iets goddeliks – nóg ’n beeld

      van die betekenis van liefde.

      Soms het ek en my Amerikaanse reisgenoot

      saans ’n uur lank, voordat ons vir ete na ons

      verblyfplek daar naby terug is, net daar gesit

      en gekyk, in stilte.

      Graaff-Reinet

      Rosalie en ek

      was vir ’n geleentheid in Cradock

      en met die terugkeer Kaap toe

      het ons van ’n hoogte af Graaff-Reinet

      se Groot-Karoo gesien – die asembenemende

      skakerings van vaal, hier en daar

      ’n groenigheid en ’n stippel rooi van aalwee.

      Bowenal, die skriklike uitgestrektheid van

      alles. En ’n mens sien daarná, met nuwe oë,

      bewoë, die haai Karoo.

      Andante Cantabile

      By ’n uitvoering ter ere van Leo Tolstoi, van Tsjaikofski

      se Strykkwartet no 1 in D majeur opus 11 was

      Tolstoi in die gehoor, en ten aanhore van die

      andante-beweging het hy gehuil. Waarop – so loop

      die storie – Tsjaikofski gesê het hy wis, toe hy Tolstoi

      sien huil, dat hy ’n groot werk geskep het.

      Hierdie beeld van die groot skrywer en die groot komponis

      oorrompel my heeltemal. Dit val binne die kader van

      onoortreflik kunssinnige menslikheid.

      Ek sê dan ook maar dat wanneer Rosalie my

      Groot Liefdesgebed lees, sy bewoë is, met

      trane in haar oë. Dan weet ek:

      ek het ’n ontroerende gedig geskryf.

      Nou vou ek jou toe

      (’n gedig binne ’n gedig)

      Rosalie het my hierdie woorde geskryf:

      Jou hande

      (Vir Adam van Rosalie,

      met ons 43ste huweliksherdenking,

      22 Desember 2012)

      BA eerste jaar. Geskiedenis van die

      Wysbegeerte 1. Taak 1. Gedagtegange

      rakende die ontstaan van die heelal.

      Thales, Anaximander en Anaximenes.

      Water, vuur, lug. Boustene van die

      univers. Meneer verduidelik. Ons vra

      en luister aandagtig, knik nou en

      dan instemmend. En ek dink, met

      groot versugting:

      Meneer, jou hande is so móói.

      Vele take, toetse, eindeksamens, en

      ’n honneursgraad later, stap ek die

      paadjie kansel toe, my pa aan my sy.

      Jy wag daar. Lank reeds nie meer

      Meneer nie. Laat gly my ringe tot by hul

      rusplek op die basis van my trouvinger.

      En, terwyl die heelal kantel, dink ek:

      My lief, jou hande is só mooi.

      Nou, vir reeds meer as veertig jaar,

      verken en ken en koester jou hande my steeds.

      My man, jou hande is so mooi.

      Hierop het ek haar geantwoord:

      Dan vou ek jou vannag in my arms toe,

      en in die heilige donker van ons soel

      kamer, sal ek naby jou kom, jou bemin,

      en weet hoe goed dit vir ons is om al

      die armsvol vreugde en liefde van ons

      samesyn te ín, en te laat sin maak in

      die lewe.

      Frappant, sjarmant, pikant

      ’n Ligte, vrolike liefdesvers

      vir jou – ’n piksoentjie

      uit die blou – vinnig en gou.

      Op vyf-en-sestig bly die taal van

      jou lyf frappant, jou houding

      sjarmant, jou hele geaardheid

      pikant

      soos die kos wat jy daagliks

      vir ons maak

      en voorsit met smaak.