Wie met vuur speel. Deon Meyer

      Mignon bel elke dag vir wat sy “die amptelike vryverslag” noem. En elke dag moet sy teleurgesteld hoor dat Dirk nog niks meer as ’n soen teen die voorkop geproduseer het nie.

      “Miskien is hy gay,” sê sy gemaak ernstig. Ragel stik in haar koffie. “Net ’n grappie, net ’n grappie,” paai Mignon.

      “Dit wys ten minste dat hy nie net om een rede in my belangstel nie.”

      “Is daar enige ander rede wat die moeite werd is?”

      “Gaan bars, Mignon van der Merwe.”

      Op die dertiende dag van sy terugkeer uit Johannesburg nooi hy haar na sy woonstel, ’n luukse tweeslaapkamer in Clifton wat uitkyk oor die see. Hy dis Mozart, Roodeberg en sy eie, heerlike chilli con carne op. En dan soen hy haar vir die eerste keer.

      “Nee, niks meer nie,” lui die vryverslag aan Mignon die volgende dag.

      “Wel, ons weet darem nou hy is nie gay nie.”

      “As jy só gesoen word, sal jy weet.”

      “Het jy hom so bietjie aanmoediging gegee?”

      “Is jy laf?”

      “Ragel, jy is deesdae so fyngevoelig. ’n Mens kan niks meer vir jou sê nie. Dit is tyd dat hy jou hormone stabiliseer.”

      “Dit is nie net my hormone nie. Ek is so bang hy dink nie ek is mooi en begeerlik nie.”

      “Aaa, eindelik ’n bietjie perspektief.”

      “Maar daar is hoop. Ons ry vanaand Houwhoek toe vir die naweek. Oorslaap.”

      “In een kamer? So ’n vark!”

      “Ek weet nie hoeveel kamers hy bespreek het nie.”

      “Maar ek weet jy hoop dis nie baie nie.”

      Wanneer Dirk haar die Vrydagmiddag kom haal, is hy stil en gespanne.

      Ragel is heeltemal uit die veld geslaan. Die afgelope veertien dae was van die wonderlikste in haar lewe. En deel daarvan was Dirk se warmte, sy totale gebrek aan nukke en buie.

      “Is daar iets verkeerd?”

      Hy glimlag vir haar, maar die gewone vonkel in sy oë is nie daar nie. “Nee . . .”

      Die gesprek tussen hulle wil nie vlot nie. Ragel gee later moed op terwyl die vrees aan haar begin knaag. Het sý iets verkeerd gedoen?

      Sy tuur by die Porsche se venster uit na die slierte grys reënvlae, terwyl sy steeds wonder hoe sy Dirk te na kon gekom het. Sy dink aan gisteraand by sy woonstel: die ete wat sy nie genoeg kon komplimenteer nie, die rustige gesels oor ’n glasie jerepigo en later, net voor hy haar huis toe neem, die Groot Soen. Sy bloos effens as sy onthou hoe sy gewens het hy wil haar met meer passie en oorgawe soen.

      Dan tref dit haar dat Dirk dalk op sy senuwees kan wees vir die naweek. Kan dit wees? Dirk Buchner? Meneer Selfvertroue?

      Ragel se gedagtes word onderbreek wanneer hulle van die snelweg afdraai na die hotel. Die skoonheid van die plek slaan elke keer haar asem weg – die berge wat die hotel omring, die lowergroen fynbos en die gebou, een van die oudstes in die Kaap. Dié naweek gaan ’n sukses wees, kom wat wil, besluit sy.

      Hy het aangrensende kamers bespreek. Sy beskou dit as ’n goeie teken.

      Tydens aandete is hy steeds stil. Ragel probeer om so opgewek moontlik te wees, om vir Dirk op sy gemak te stel. Dié strategie wil ook nie werk nie, want hy praat al hoe minder. Ná ete sit hulle by een van die hotel se groot kaggels en luister na die stortreën op die sinkdak. Die atmosfeer van die geskiedkundige ou gebou en die ander mense wat gesellig om hulle kuier, is net een te veel vir Ragel. Sy skraap al haar moed bymekaar.

      “Dirk, as jy stil wil wees, gun ek jou dit. Maar as dit is omdat ek iets gedoen of gesê het, wil ek daarvan weet.”

      Hy lyk skielik skuldig, leun vorentoe en vat haar hand. “Nee, dis nie jy nie.” Hy leun vooroor en rig sy blou oë op haar. Sy sidder nog elke keer dat dit gebeur.

      Hy skud sy kop asof hy só van die gevoel wil ontslae raak. “Ek is jammer. Ek is selfsugtig. En ek bring my werk saam huis toe. Dit is onverskoonbaar.”

      Die verligting daal oor Ragel neer. Dit is sy werk wat hom so mismoedig maak.

      “Wil jy daaroor praat?”

      “En jou verveel?”

      “Jou wêreld is vir my opwindend en interessant. Dit sal my nooit verveel nie.”

      “Dit voel net nie reg om jou met mý probleme te belas nie.”

      “Belas? En ek vertel jou elke dag van my duisende probleempies met die winkel, met vitterige versamelaars . . .”

      Hy druk haar hand. “Jy is reg. Dit is net dat ek so lank gewoond was om dit vir myself te hou.”

      “Jy hoef nie meer nie.”

      “Ek weet nie hoekom dié ding my so pla nie. Dit is eintlik glad nie ’n probleem nie. Ek het toevallig so drie weke gelede gehoor van ’n kaal sake-erf wat in Kampsbaai te koop is – see-uitsig, 4 000 vierkante meter. Behoort aan ’n bejaarde Engelsman wat wil teruggaan Brittanje toe. Hy wil ’n realistiese R750 000 daarvoor hê. Maar kopers is nie nou te volop vir sake-erwe in daardie gebied nie.”

      Sy sien hoe sy oë weer begin lewe kry terwyl hy praat.

      “Ek het so drie jaar gelede vir ’n Duitse hotelgroep ’n wildplaas agter die Magaliesberge gekry wat hulle in ’n luukse kuierplek omskep het. Hulle was baie tevrede met die transaksie. Hul ontwikkelingsdirekteur, Muller, het eergister uit Bonn geskakel. Hy soek ’n perseel in die Kaap waarop hulle ’n superluukse hotel kan ontwikkel. In die omgewing van Kampsbaai.”

      Ragel se voorkop trek op ’n plooi. “Ek verstaan nie waaroor jy kla nie. Is die Engelsman se erf dan nie nommerpas nie?”

      Hy draai die glas om en om in sy hande. “Dit is juis die probleem. Die erf is perfek. Die regte grootte, die regte ligging. Maar dit is te goedkoop.”

      “Te goedkoop?”

      “Dit breek my entrepreneurshart om te sien dat die Duitsers bereid is om miljoene vir die regte plek te betaal, maar Cartwright wil net R750 000 hê.”

      “Hoekom sê jy nie vir hom hy moet die prys opskuif nie?”

      “Die oubaas is al 75 jaar oud. Sy hele familie is in Engeland. Hy sê hy wil nie nog neuk met hoër pryse nie, hy wil net die erf verkoop. Ek moet Maandag vir die Duitsers laat weet. Hulle gaan die grootste winskoop in die geskiedenis van die hotelbedryf bekom. Ek is seker hulle sou tot twintig miljoen betaal het.”

      Ragel se oë rek wyk. “Twintig miljoen?”

      “Dit is een van die grootste hotelgroepe in die wêreld. Sestien luukse hotels net in Afrika. Die koste om één so ’n hotel vir ’n dag aan die gang te hou, is al meer as R750 000.”

      “Sou jy meer uit die transaksie gekry het as die verkoopprys hoër was?”

      Dirk lag en skielik is die lewe in sy oë terug. Ragel sien hoe hy ’n sterk hand deur sy dik bos hare stoot, een van sy gewoontes wat sy al so goed ken. Hy praat met al hoe meer geesdrif. “Ek sou. En dit maak my ook hartseer. Maar nie so hartseer soos die feit dat ek die erf self kon gekoop het en aan die Duitsers verkoop het nie. Dit is nie heeltemal hoe ek sake doen nie, maar daar is altyd ’n eerste keer.”

      “Nou hoekom doen jy dit nie?”

      “Byna elke sent wat ek het, is vas belê vir minstens nog sewe maande. Daar is nie ’n kat se kans dat ek dit betyds kan loskry om die erf te koop nie.”

      “Kan jy nie die geld leen nie? Jou vaste belegging kan mos as sekuriteit dien by die bank.”

      Dirk sak terug in sy stoel. Sy stem verloor drif. “Ek het so vier jaar gelede ’n bietjie teenspoed gehad. Nee, kom ek wees eerlik, héélwat