Wie met vuur speel. Deon Meyer

is nog nuus.”

      “Kan dit nie wag nie?”

      Dirk lag. “Dit kan.”

      Laataand eet hulle Dirk se pasta voor die kaggel.

      “Jy moes nooit ’n transaksiemakelaar geword het nie. Die voedselbedryf het een van sy grootste seuns verloor,” sê Ragel.

      “Met sulke vleitaal kan jy ’n tweede porsie kry.”

      “Jy het vroeër gesê daar is nog nuus.”

      “Vroeër?” terg hy.

      “Ja, Dirk, net voor ek jou skaamteloos in die sitkamer verlei het.”

      “Mmmmm . . . Ek onthou vaagweg so iets.”

      Sy dreig hom met die pastavurk. “Praat.”

      Hy leun vorentoe om haar te soen, maar sy laat haar nie van stryk bring nie. “Vergeet dit. Ek laat my nie soen deur ’n man met mosselsous in sy snor nie.”

      Dirk gooi sy kop agteroor en lag daardie uitbundige lag wat Ragel soveel intense genot gee om dop te hou.

      Wanneer sy lagbui bedaar, vertel hy haar. “Ek het vanoggend ’n lang telefoongesprek gehad met Otto Muller, die ontwikkelingsdirekteur van die hotelgroep. Hulle is bereid om ’n onmiddellike opsie op die erf te neem, met ’n kanselleringsklousule van twee miljoen.”

      “Stadig nou. ’n Kanselleringsklousule. . .?”

      “Ja. Hulle is so gretig om die erf te bekom, en natuurlik jou te verhoed om aan iemand anders te verkoop, dat hulle die klousule in die opsiekontrak wil insit. Dit sal beteken dat jy in elk geval twee miljoen sal kry, al besluit hulle uiteindelik om nie die erf te vat nie.”

      Sy soen hom op sy snor. “Dirk, dit is ongelooflik.”

      “Alles deel van die diens, juffrou Bergh.”

      “Ek het ook darem goeie nuus. Ek het vanoggend met my makelaar en bankbestuurder gepraat.”

      “En . . .?”

      “En ek kan die tjek teen Vrydag hê.”

      “Cartwright gaan jou vir ewig dankbaar bly.”

      “My makelaar was ’n groot hulp. Hy het aangebied om met ondertekening van die nota en oorhandiging van die sertifikate dadelik te betaal, al is die verkoop van die aandele nog nie deur nie. By die bankbestuurder was dit ietwat moeiliker.”

      “Hoe so?” sê Dirk besorg.

      “Die aandelemark is blykbaar op die oomblik glad nie te stewig nie. Ek sou saam met die opbrengs uit die aandele en die toegelate oortrokke geriewe by die bank nog ’n honderdduisend kort wees van R750 000.”

      Dirk stort rooiwyn op die mat.

      “Moenie bekommerd raak nie. Ek het lank met my bankbestuurder gepraat. Hy sal die oortrokke limiet opskuif – met my huis as sekuriteit. Ek skuld niks op die huis nie.”

      “Jy het my vir ’n oomblik groot laat skrik. Weet jy hoe kan Cartwright jou ry as jy nie die koopprys kan betaal nie?”

      “Ek kan net dink. Maar alles het mooi uitgewerk. My makelaar en bankbestuurder vrek natuurlik van nuuskierigheid oor wat ek met die geld wil doen.” Sy maak haar stem dik. “Juffrou Bergh, jy moet maar versigtig wees. Ek hoop jy weet wat jy doen.”

      “Ek weet wat ek gaan doen,” glimlag Dirk. “Ek gaan nog spaghetti kry. Wat van jou?”

      Die kanonskote van die 1812-ouverture versteur die winkel se vrede wanneer Ragel eers ná elf inkom. Frikkie is besig met kliënte.

      ’n Vlaag van skuldgevoelens spoel oor haar. Sy het die nag by Dirk deurgebring en nog boonop saam laat opgestaan en by ’n spoghotel in Kampsbaai gaan ontbyt eet. Geen wonder die arme Frikkie is vanoggend op die oorlogspad nie. Sy sal ongetwyfeld meer tyd in die winkel moet begin deurbring.

      As Ragel by haar kantoor instap, onthou sy ook die onsmaaklike gesprek wat sy met Mignon gehad het. Wat gaan deesdae aan met my? vra sy haarself. Sy skakel dadelik.

      “Ek is jammer oor gister.”

      “En met reg ook,” sê Mignon verontwaardig. “As dit is wat seks aan jou doen, moet jy ’n oujongnooi word.”

      Ragel lag lank. “Nee, dit was iets anders. Maar dit gaan nou beter.”

      “Is hy goed vir jou? Is dit iets wat hy gedoen het?”

      “Nee, man, Dirk Buchner is die wonderlikste mens wat ek nog ontmoet het.”

      “Sluit dit my ook in?”

      “Sonder enige twyfel.”

      “Nou wanneer kry ek die geleentheid om Meneer Wonderlik te ontmoet? Eers op die onthaal ná die troue?”

      “Haai wraggies, jy het nog nie eens vir Dirk ontmoet nie.”

      “Kom drink vanaand iets. E . . . wyn . . . koffie . . . Wat drink Meneer Perfek? Mineraalwater?”

      “Jy is mal. Hy drink rooiwyn, verkieslik Roodeberg of Kanonkop Cabernet Sauvignon, maar sal ook sy perfekte lippe aan ’n glasie whisky slaan – as dit suiwer Skots is. Vroegoggend drink hy vars gemaakte filterkoffie, verkieslik Jamaican Blue Mountain. Deur die dag verkies hy . . .”

      “Asseblief, asseblief! Die uitnodiging is net vir vanaand, nie vir ’n week nie.”

      Ragel lag weer. “Ek sal net met Dirk moet praat. Ek weet nie of hy al planne gemaak het nie.”

      “Nou bel hom gou, dan bel jy my terug.”

      Ragel besef met ’n skok dat sy nog nie Dirk se telefoonnommer by die werk of die huis gevra het nie. Hy het háár nog net gebel.

      “Hy . . . e . . . is nie nou beskikbaar nie. Maar ek sien hom vir middagete. Ek bel jou ná twee.”

      Wanneer sy die telefoon neersit, sien sy die kliënte by die deur uitgaan. Ragel besluit om die vrede met Frikkie ook te herstel. Sy stap by die kantoor uit. Frikkie se lessenaar is in ’n ander hoek van die winkel. Dit is pynlik netjies reggepak. Hy is besig om die verkope aan te teken.

      “Frikkie, ek weet ek was nie die afgelope tyd ’n baie betroubare kollega nie . . .”

      Hy kyk nie op van sy werk af nie. Sy stemtoon is neutraal. “Jy is die baas.”

      “En nie ’n baie goeie een nie. Luister, ek is jammer. Dit is net . . . Ek het vir baie maande niks anders as die winkel, vir jou en vir Mignon gehad nie. Jy weet daar was ander vriende, maar . . .”

      “Dit het niks met my te doen nie,” sê Frikkie ongemaklik. “Jy hoef nie te verduidelik nie.”

      “Ek weet, maar ek wíl graag. Want ek gaan Dirk nog lank sien – miskien nog báie lank. En hy het my lewe verander.” Ragel sien Frikkie kyk weer af sodra sy van Dirk praat. “Jy hou nie van hom nie, nè?”

      Frikkie bloos bloedrooi. “Dit maak niks saak nie.”

      “Jy sal van hom hou as jy hom beter leer ken. Hy is regtig . . . Niemand het nog ooit soveel vir my omgegee nie, soveel vir my gedoen nie. Hy . . .”

      Frikkie konsentreer sterk op die pen in sy hand wat hy om en om draai. Hy kyk steeds nie op nie. “Ek is bly as jy gelukkig is.”

      Ragel gee moed op. Sy weet Frikkie is ’n introvert wat moeilik sy emosies wys. “Ek sal regtig probeer om ’n beter kollega te wees. Wat is daar wat ons moet doen?”

      Nou is Frikkie weer op bekende terrein. Hy kyk verlig op. “Daar is ’n klomp tjeks wat jy moet teken, ons het nege navraagbriewe om te beantwoord . . .”

      Hy rits ’n hele lys take af. Ragel sleep ’n stoel nader en hulle begin werk. Toe sy later na haar kantoor terugstap, hoor sy Frikkie sit ’n nuwe CD op – Vivaldi se Vier Seisoene. Sy glimlag.

      7

      “Moet ons regtig