Liefde is nie tjoklits nie. Helen Brain

      “Nou toe, vyf-uur dan.”

      “Aai-aai, Skipper! Sien jou later,” roep Meriel oor haar skouer terwyl sy teen die trappies afdraf straat toe waar die vaalblou Astra pas stilgehou het.

      Scott stuur ’n oorrompelende glimlag in my rigting. “Sien jou vanmiddag, Tamara.”

      Ek waai swakkies terwyl ek agter Meriel aandraf, die soet klank van sy “Tamara” nog in my ore. Dink net, ’n cruise saam met Scott Logan Lerman, met ’n sakkende son en ’n lang glas bier. Nee, seker iets fancy soos ’n Martini. Wat ook al. Hoe gaan ek dit uithou tot vyfuur?

      “Ons kry jou kwart voor,” sê Jaco toe die Astra voor my huis stop. “Moenie laat wees nie, oukei?”

      “Not a chance!” Meriel knipoog veelseggend.

      Ek bloos en hardloop in.

      Ma sit op die rusbank en kyk TV. “Hallo, Tammy. Hoe was jou dag?”

      “Great!”

      “Besig by die restaurant?”

      “Baie!” Ek maak die yskas oop en grawe daarin rond. “Ek gaan vanaand saam met Meriel en Jaco en so ’n ander ou uit op die rivier,” sê ek oor my skouer – baie, baie ongeërg.

      Ma is dadelik agterdogtig. “Wie is die ander seun, liefie? Ken ek hom?”

      “Niemand in die besonder nie, maar net Scott Steenkamp.” Ek probeer my bes om dit na niks te laat klink.

      “Ek bel gou vir Meriel se ma om te hoor wat sy van hom weet.”

      “Maaaa!” sê ek ergerlik en mors ’n blerts jogurt op die vloer. “Vir wat? Scott is nie ’n misdadiger nie. In elk geval, Meriel en Jaco gaan saam. En Scott se hele toergroep.”

      Ek vat die bakkie jogurt en vlug kamer toe. Ek het baie om te doen en Ma is nou regtig besig om my te irriteer. Hoekom kan sy nie aanvaar ek kan my eie besluite neem en na myself kyk nie?