Liefde is nie tjoklits nie. Helen Brain

      Liefde is nie

       tjoklits nie

      Helen Brain

      Human & Rousseau

      “Is julle gereed om te bestel?” vra ek, maar die paartjie by tafel 5 giggel so ek kan myself skaars hoor. Heelwat harder herhaal ek: “Verskoon my, is julle gereed . . . !”

      Die man ruk hom op. “Jy hoef nie te skree nie. Wat is jou naam?”

      Hoekom wil hy weet? Wat as hy my by Nick gaan verkla?

      Hy wag . . . en ek het geen keuse nie.

      “Ta-Tamara,” stamel ek.

      “Nou goed, Tatamara,” sê hy. Die meisie giggel en hy druk haar stywer teen hom vas. “Bring ’n Heineken vir my en ’n Coke Lite vir Maya.” Hy blaai deur die spyskaart. “Maya is lus vir die hoender piri-piri met rys. Bring vir my die special van die dag – of nee – maak dit die bobotie.”

      Terwyl ek die bestelling neerskryf, kielie hy vir Maya in die nek.

      “Miskien moet ek ook die bobotie vat, liefie,” giggel sy.

      Ek voel naar. Wat sien sy in hom? Hy kon haar oupa gewees het. Die BMW waaruit hulle geklim het, is verreweg sy beste eienskap.

      Nou knyp hulle mekaar onder die tafel. Dis net soooooo gross.

      “Julle bobotie,” wil hy weet. “Is dit pikant?”

      “Baie,” antwoord ek, en albei bars uit van die lag.

      Ek vang nie hulle simpel grap nie, en ek wil ook nie. Ek het lankal besluit verlief wees, is sif. Beslis gaan ek my nie vir ’n sucker laat vang nie. O nee, ek weet wat ek uit die lewe wil hê en “die liefde” gaan nie sommer maklik my planne bederf nie.

      “Ek vat ook die special, soos Hugo,” besluit Maya.

      As die bimbo net haar mind wil opmaak.

      “Ek vat nie meer die special nie, poplap.” Hugo draai ’n string van haar rooibruin hare om sy voorvinger. “Ek vat die hoender piri-piri. Jy weet mos I like it hot.”

      Albei proes van die lag.

      Ek moet keer om nie my oë te rol nie. Hulle is net so simpel. Erger. Hulle sal maak dat ek daardie cool donkerkop mis. Hy kom elke middag na die Bay Café vir lunch. Vandag is hy laat. As hy net wil opskud, en as die twee verliefde papaja’s net wil klaarkry, kan ek nog dalk sy bestelling neem voor my skof oor is.

      Ergerlik trek ek alles dood. Hugo en Maya werk erg op my senuwees. “Dis dan een piri-piri-hoender, een bobotie, een Heineken en een Coke Lite,” lees ek.

      Hugo knik en begin weer om vir Maya te kielie.

      Met rollende oë draai ek weg om die bestelling kombuis toe te neem. Dan gee my hart ’n skop. Hý kom ingestap. Die geheimsinnige donkerkop wat nes Logan Lerman lyk.

      Hy is net so cool. Ek hou hom al meer as ’n week dop. Hy werk as skipper by Steenkamp Toere. Toe ek gister op pad huis toe daar verbygestap het, het hy geglimlag en “Hi” gesê. My knieë het omtrent geswik.

      Laat ek tog eerste by sy tafel wees, voor Meriel of Kara, smeek ek, terwyl ek die swaaideur by die kombuis oopstoot. Net toe warrel Meriel van agter verby my en gryp ’n nat lap en ’n klompie papierservette. “As daai klein hel weer sy Coke uitsmyt, draai ek sy nek om,” sis sy toe sy uitdraf.

      Flip, wat as Meriel eerste daar is?

      Ek rammel my bestelling af en sit haar agterna. Die donkerkop het pas by die laaste leë tafeltjie gaan sit en daar is geen kelner in sig nie. Wat ’n gelukskoot.

      Sy oë flikker toe ek naderstap. “Hallo, julle is lekker besig vandag, nè?”

      “J-ja.”

      Hoekom moet ek altyd hakkel wanneer ek met ’n ou praat? As ek net so lekker maklik met enigeen kon gesels soos Meriel.

      Ek hou die spyskaart uit, maar hy skud sy kop.

      “Net koffie en toasted bacon-and-egg, dankie.”

      ’n Paar tafels verder is Meriel besig om ’n plas Coke voor ’n sproetgesig seuntjie op te vee. Voor sy kan keer, lig die outjie sy bord bo sy kop. “Tjips hê!” gil hy en smyt dit op die grond.

      Die ma het ’n baba op die skoot. “Johannie is nie altyd so nie,” verduidelik sy met ’n harde fluisterstem, seker sodat almal in die restaurant moet hoor dat die klein monster net ’n slegte oomblik het. “Hy’s ’n bietjie oorgestimuleer. Ek sal jou ’n goeie fooitjie gee, meisie.”

      Ek sou die klein pes geklap het, maar Meriel tel die skerwe geduldig op. Sy skakel selfs haar sjarme aan. “Alles reg, Johannie,” troos sy. “Ek bring vir jou lekker tjippies, hoor. Wil jy tamatiesous ook hê?”

      “Tamara, ek betaal jou nie om daar te staan en ginnegaap nie!” Dis Nick, die Bay Café se bestuurder. “Tafel 1 wag vir hulle bestelling!”

      Asof hy my nogal betaal.

      “Jammer, Nick, ek is nou daar!”

      Ek gaan laai die bestelling op my skinkbord en pak die borde met ’n vals glimlaggie voor tafel 1 se mense uit. Dan draf ek terug om my donkerkop se koffie te gaan skink.

      Hy glimlag skeef toe ek dit voor hom neersit. Ongelukkig is daar nie tyd om sy tjoklitoë, aristokratiese neus of die nonchalante manier waarop sy kuif oor sy voorkop tuimel te bewonder nie. Ek voel sy oë op my toe ek kombuis toe stap en raak so selfbewus ek val amper oor ’n stoel.

      “Drie calamari’s, een medium T-bone met baked potato!” roep die sjef toe ek die swaaideur oopstoot.

      Ek pak die bestelling op my skinkbord. “Hoop dis reg,” mompel ek.

      Meriel is besig om ’n stuk gebakte kaaskoek op ’n bord te plaas. Dit word afgerond met sjokoladestrepe en ’n perfekte roomroset. “Dis nog maar jou tweede week,” troos sy my toe ek verbystap. “Jy moet net weet hoeveel foute het ék in die begin gemaak.”

      Asof, dink ek terwyl ek tussen die tafels deursukkel met die oorlaaide skinkbord. Alles kom so maklik vir Meriel en almal is mal oor haar. Sy maak net geen foute nie.

      Ek plaas Logan Lerman se rekening op sy tafel. Sy oë flikker weer in my rigting en my knieë raak van voor af lam.

      “Sien jou weer,” sê hy terwyl hy betaal.

      “Da-dankie vir jou ondersteuning. Ko-kom gerus weer,” hakkel ek.

      Die meeste klante is gaaf en gee goeie fooitjies. Maar daar is altyd goor mense soos Johannie en sy ma. ’n Tafel vol sakemanne is die pits. Hulle dink hulle is so cool en wil net flirt. Meriel en Kara flirt terug en kry vet tips, maar ek suck.

      Die simpel verliefdes van tafel 5 is op pad uit, joehoe!

      “Ek hoop julle het die ete geniet! Kom gerus weer!” groet ek met ’n vals stem, terwyl Hugo die note aftel – en wraggies ’n paar terugvat en in sy beursie steek. In die kombuis check ek my fooitjie. ’n Skrale R6.65 vir al my harde werk.

      Meriel is die ene simpatie. “Dis disgusting! Hy behoort hom te skaam! Oeps, ek moet waai, tafel 10 is op pad.” Sy gooi haar sygladde hare oor haar skouers en trek haar mini-rompie reg. “Geniet die res van die dag,” groet sy met ’n stralende glimlag. Oomblikke later kom sy terug met drie R10-note.

      Ek stut die skinkbord vol bakkies nagereg op die toonbank. “Hoe dóén jy dit? Ek werk net so hard soos jy, maar jou tips is vier maal groter as myne. Teen dié tempo kan ek Duitsland op my maag skryf.”

      “Moenie worry nie, jy sal nog regkom, onthou, ek waitress al amper ’n jaar.”

      As ek net soveel selfvertroue gehad het en ook so spontaan kon wees, maar ek maak nie maklik vriende nie. Ma is al wanneer Weskus toe verplaas en ek het nog amper